ภรรยาถามผ่านสัญญาณโทรศัพท์ ขณะที่ผมนั่งอ่าน"มูราคามิ" ในที่ทำงานรอกลับบ้าน ผมคงไม่สามารถระบุเป็นนาที วินาทีได้ในเรื่องที่เธอถาม และมั่นใจว่าเธอไม่จดจำหรือสนใจเท่าไหร่หรอกว่าผมจะกลับกี่โมง 

ผมคิดเสมอว่าการถามของเธอแบบนี้มันแปลว่า "มึงกลับเดี๋ยวนี้" 
หลายครั้งหลายคราที่ผมบอกว่าจะกลับกี่โมงแล้วเมื่อเวลากลับจริง ตรงตามที่พูด ช้ากว่าที่บอก หรือเร็วกว่าที่แจ้ง ก็ไม่เห็นว่าชีวิตผมจะดีหรือแย่ลง 
ประเด็นสำคัญจริง ๆ คือ "ผมกลับหรือเปล่า"ต่างหาก...

---

-๒-

ผมนั่งอ่าน"สดับลมขับขาน"มาได้เกินกึ่งนึงแล้ว รับรสชาดความอ้างว้างมาหน่อย ๆ  หลายอย่างในเรื่องถูกตอกย้ำให้เราร้าวลึก เรื่องราวของการพัดพรากและห่างหาย ฉุดเรื่องอดีตที่พัดผ่านไปของเราขึ้นมาชำแระ กระป๋องเบียร์และควันบุหรี่ถูกเขียนซ้ำให้เราผูกพัน
ความโดดเดี่ยวของเนื้อเรื่องชวนเราให้อยากอยู่คนเดียว 

เมื่อภรรยาโทรมาถามว่าจะ"กลับตอนไหน"จึงสร้างความขุ่นข้องให้ผมความรู้สึกของความโดดเดี่ยวก่อกำเนิดทั้ง ๆ ที่มีเธอข้าง ๆ กาย
ทำไม?
"ไม่อยากกลับเลย" ผมบ่นด้วยความรำคาญ

---

-๓-

ภรรยาผมถามพลางชี้ไปที่สาวเชียร์เบียร์ชุดเหลืองตัวเล็กเดินไปเดินมาให้บริการผู้คน ท่ามกลางเสียงเพลง"Better Man" ร๊อบบี้ วิลเลี่ยมถูกขับขานให้ลูกค้าฟัง ในร้านอาหารที่พลุกพล่านกลางเมือง 
ผมกลับมาถึงบ้านพบว่าลูกทั้งสองนอนหลับไปเรียบร้อยแล้วจึงชวนภรรยาออกมาหาอะไรกินกัน 
เราไม่ได้มากันสองคนแบบนี้นานมากแล้วนานจนทำเราเขินเมื่อเผลอจ้องตากันแบบไม่ตั้งใจ ตอนสั่งยำหอยนางรมณ์

"ก็คล้าย ๆ แบบนั้น"ผมตอบเรื่องที่เธอถาม

"สเป็กเตง ตัวเล็ก ขาว น่ารักเนอะ"

"แล้วของเตงละ"ผมถามกลับ

"เธอพยักปากจู๋ไปที่ชายขาวสูงที่ยืนหน้าเวที"

เราต่างถามกัน ก่อนหัวเราะกลบไปแล้วเปิดเปลือยความคิดพูดคุยในอารมณ์ที่ไม่ได้ส่งมอบให้กันมานานแล้ว 

---

-๔-

รู้ตัวอีกที เราสองคนพบว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในผับ ผู้คนเต้นสนุกสนานเคลือบกลิ่นความเมา จากการสังเกตคนที่มาที่นี่พบว่าคนบางคนมาหาใครสักคนคนบางคนมารอใครสักคนคนบางคนมากับใครสักคนคนบางคนมาค้นหาผู่อื่นและคนบางคนมาค้นหาตัวเอง

เราสองคนนั่งใกล้ลำโพง หมดเบียร์ไปหลายขวดแล้วเสียง ตึก ๆ ๆ บองเบสตามจังหวะกระแทก ปลอกเปลือก เปลือยหัวใจเราทั้งคู่

ในมือผมยังถือหนังสือเล่มเล็ก พยายามอ่านสวนทานความมึนเมากลางแสงไฟและเสียงดนตรี ส่วนเธอไม่ได้เต้นสนุกสนานเช่นนี้ตั้งนานแล้ว

ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยมีเธอส่ายโยกเย้าในอ้อมแขน เธอกระโดดตามจังหวะดนตรี ส่วนผมโต้คลื่นหมุุนวนของตัวอักษร

ผมดุนจมูกไปที่หลังหู ไหล่ และหน้าผาก เธอบ่อยครั้ง สูดกลิ่นของเราอย่างคิดถึง

ทำไมก่อนหน้านี้เรารู้สึกโดดเดี่ยวทั้ง ๆ ที่มีเธออยู่ข้าง ๆ กาย?

ผมมีเธอในแบบเดียวกันที่ มีมือ มีแขน 

เรากลายเป็นอวัยวะของกันและกันโดยไม่รู้ตัว มีประโยชน์แก่กัน แต่ไม่ค่อยให้ความสำคัญซึ่งกันและกันมากนัก

เหมือนใช้จมูกหายใจแต่ก็มักลืมว่าใช้มันอยู่จนกระทั่งวันที่เป็นหวัด คัดจมูกหรือหมดลมหายใจถึงจะระรึกได้ว่า เรายังมีกันและสำคัญแก่กันมากแค่ไหน 

---

-๕-

ความโดดเดี่ยวที่อยู่ในใจก่อนหน้านี้ ทั้งที่มากจากนิยายในมือ หรือมาจากความมืดบอดใด ๆ ก็ตาม ถูกตบกระเด็นหายไปด้วยภาพของเธอที่สนุกสนานอย่างโหยหิว

เรากอดกลมกลึงกันเป็นระยะ สูดดมความเริงร่า ดุจวัยรุ่น หลงระเริงในคืนที่ไม่มีความรับผิดชอบให้แบก ปลดเปลื้องทุกความกังวลและความสั่นโยกของชีวิต

คำถามที่เราพึ่งหัวเราะกลบหายไปในบทสนทนามากมาย ผมนั่งคิดในขณะที่ปล่อยเธอไร้ความคิด 

คำตอบที่ได้คือเราไม่ได้ออกตามหาคนที่อยู่ในสเป็กเราหรอก 
เราตั้งสเป็กไว้เพื่อออกค้นหาคนที่จะมาทำลายสเป็กเราต่างหาก 

หญิงสาวผู้ที่ไม่ได้เป็นสเป็กของผมเลยทั้งหน้าตาและนิสัย กำลังร่ายรำอยู่ต่อหน้าผม 
เธอคือคนที่ทำลายคนในฝันแล้วซอดแทรกเข้ามาเป็นคนในความจริง โดยใช้ทุกอย่างที่เธอเป็น และขับไล่ความโดดเดี่ยวของผมกระเจิงหาย อย่างไร้ปราณี 

---

-๖-

ลาก่อนความโดดเดี่ยว
ผมปล่อยให้เธอสนุกในอ้อมกอดของดนตรีและแสงวูบไหว
และก้มหน้าจ้องมองหนังสือในมือตัวเอง


"มูราคามิ"เหรอ?
เขาว่ากันว่าอ่านมูราคามิแล้วจะ"เหงา" 
อยากสารภาพว่า 

เฮ้อ!!! 

---

ลิง

5.3.16

15.30