ย้อนไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว 

 “การฝึกงาน”

คำที่เราได้ยินตั้งแต่เข้ามาเรียนที่สาขาวรรณกรรมสำหรับเด็ก มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ

ทั้งจากรุ่นพี่ที่รู้จักหรือแม้แต่เพื่อนรุ่นเดียวกันเองที่บอกว่าตัวเองอยากจะไปฝึกงานที่ไหนบ้าง

สำนักพิมพ์ ห้องสมุด หรือโรงเรียน แม้แต่ฝึกงานที่สาขา 

           หลากหลายสถานที่ที่ถูกแนะนำมาว่าถ้าสนใจเราก็ควรจะลอง แต่มันยังไม่มาถึงซักหน่อย

'ชีวิตของเด็กปี 1 ก็ควรโฟกัสที่การอ่านหนังสือ วิเคราะห์หนังสือ ปั่นเปเปอร์หลายหน้าให้ทันเดดไลน์ และใช้ชีวิตที่หอองค์รักษ์ จังหวัดนครนายก ก็พอแล้ว ค่อยคิดในอนาคตที่กำลังจะมาถึงก็แล้วกัน ยังมีเวลาอีกเยอะแยะ' ตอนนั้นจนกระทั่งปี 2 ปลาย ๆ เราก็คิดแบบนี้มาตลอด (ยอมรับว่าเป็นตัวอย่างที่ไม่น่าเอาอย่างซักเท่าไหร่)

       จนกระทั่งขึ้นปี 3 ซึ่งเป็นปัจจุบัน

วิชาของสาขาวรรณกรรมเด็กเริ่มท้าทายความสามารถเราขึ้นมาเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะเป็นวิชาสัมมนาที่ทำให้เราละความคิดอย่างอื่นไปช่วงระยะหนึ่ง และมุ่งมั่น ทุ่มเทให้กับวิชานี้ และอีกวิชาที่เราต้องมานั่งคิดจริงจังซักทีจากที่เราละความสนใจจากมันมานาน

“การฝึกงาน”

สิ่งที่เราเรียนมาตลอด 3 ปี จะสามารถไปทำอะไรได้บ้างนะ เราคิดอยู่หลายครั้งเหมือนกัน แต่แล้วอยู่ ๆ คำที่คุณครูเคยพูดจะเด้งขึ้นมาในหัวว่า “เอกเราเป็นเหมือนเป็ด เราทำได้ทุกสิ่งอย่างนั้นแหละ” นั่นสิ  ในเมื่อเราก็ทำได้มันเกือบทุกอย่าง แต่ปัญหาที่ติดอยู่อย่างเดียวตอนนี้คือความสามารถของเรามันไม่โดดเด่นไปซักทางนี่สิ เราจะไปทางไหนดี content creator หรอ เราคิดได้หลายครั้งเลย แต่เราก็ไม่ได้ความคิดเเจ่มว้าวขนาดนั้นนะ พิสูจน์อักษรในสำนักพิมพ์หรอ น่าสนใจมาก แต่เรายังโดนตัวแดงจากครูว่าเขียนผิดบ่อย ๆ อยู่เลย  แล้วที่นี้จะไปทำอะไรดีละ จนกระทั่งมาหยุดที่งานนี้ เมื่อเราคิดไปถึงวิชาที่เพิ่งผ่านมาในวิชาปี 3 เทอม 1

วิชาที่เหมือนจะสนุกที่สุดในปี 3 ในความรู้สึกของเรา ก็คือ วิชาหนังสือและสื่อเสริมประสบการณ์ทางการศึกษาสำหรับเด็ก วิชาที่นอกจากจะได้แต่งนิทานแล้วยังมีการเย็บสื่อผ้าเพื่อส่งเสริมพัฒนาการเด็กด้วย เรายอมรับว่าตอนที่เย็บสื่อผ้าเราแอบน้ำตาเล็ดด้วยซ้ำ ทั้งเข็มตำมือ เย็บก็ไม่สวย แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ตั้งใจมาก ๆ และหวังว่าเด็กที่จะทดลองสื่อที่เราทำจะชอบงานเราไม่มากก็น้อย

ซึ่งเป็นอย่างนั้นจริง ๆ เรายิ้มกว้างมาก ๆ ตอนเจ้าเด็กเห็นของเล่นเเล้วทำตาโต ก่อนจะมาล้อมรอบตัว ขอเล่นสื่อผ้าเรากันใหญ่ จนเจ้าเด็กเกือบจะงอนกันก็มีเพราะว่ารอหลายคนเล่นไม่ได้เล่นซักที (เอ็นดูที่สุด T-T) แต่เราก็สามารถจัดการให้มีการเล่นที่แบ่งกันเล่นได้ทุกคน จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องแยกย้ายมีเด็ก ๆ มาสะกิดถามว่า “พี่มาอีกได้ไหม” “พี่จะมาอีกเมื่อไหร่” เราซึ้งน้ำตาจะไหลทุกครั้งเวลาที่นึกถึงช่วงเวลานั้น 

ทันใดนั้นความคิดสุดท้ายที่เข้ามาในหัว จะรับมือเจ้าเด็กไหวไหมในช่วงการฝึกค่อยคิด จะใช้พลังมากเท่าไหร่ค่อยคิด แต่สิ่งที่เราจะทำในการฝึกงานครั้งนี้ก็คือ

 ฝึกงานที่โรงเรียนเนี่ยแหละ!!!

ADVERTISEMENT