ฉันมักคิดว่าตัวเองแย่ ไม่มีอะไรดี ยกตัวอย่างเช่นหน้าตาของฉัน ช่วงหนึ่ง ฉันเป็นภูมิแพ้ สิวหรือผดมักจะขึ้นง่ายและหายยาก บวกกับช่วงที่มีพึ่งมีประจำเดือนพอดี ทำให้หน้าฉันแย่มาก และเพื่อนที่รักของฉัน(?)ก็มาบอกฉันว่า "หน้าเหมือนผี" ฉันอึ้งมาก ไม่คิดว่าเพื่อนที่รักที่สุดจะพูดแบบนี้กับฉัน ช่วงนั้นเครียดมาก แอบร้องไห้ทุกวัน ฉันไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง ตอนนั้นฉันพยายามเก็บความรู้สึกทำตัวร่าเริง ทั้งทีใจไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย...

   จนกระทั่ง...คนที่น่ารักที่สุดในชีวิตของฉัน คนคนนั้นคือ "แม่" ได้เดินมาถามว่า"เป็นอะไรรึเปล่าลูก ช่วงนี้ดูเครียดนะ" ฉันได้ยินดังนั้น จึงเก็บความรู้สึกไม่ไหว ร้องไห้โฮ และเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็ได้บอกว่า "จะไปสนใจอะไรกับคนคนเดียว เราก็ไม่ได้หน้าแย่ขนาดนั้นนิ ลูกของแม่สวยที่สุด" แล้วฉันก็คิดได้ เราควรจะสนใจคนที่รักมากที่สุด จะไปสนใจอะไรกับคนอื่น สนใจคนที่ชมเรามาตลอด ดูแลเรามาตลอดดีกว่า ตอนนี้หน้าฉันดีขึ้นมาก รู้สึกดีใจมาก เห็นมั้ยล่ะ คนที่แคร์เรามากที่สุด อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง รักนะแม่:)