เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
melancholia.sweetsingularity
3. pause


  • ทุกวันนี้ผมคิดถึงเด็กหญิงที่ไม่มีตัวตน





    ผมเลิกร้องไห้ไปแล้วตั้งแต่เดือนแรก


    เธอคงอยากให้ผมเข้มแข็งกว่านั้น





    มันก็ดีแหละ ที่ได้วิลกลับคืนมา ได้เล่นบอร์ดเกม วางแคมเปญ​กันเป็นกลุ่มอีกครั้ง


    (ก็คิดดูสิ เราชนะเดมากอก้อนตัวจริง ในโลกของเราจริงๆเชียวนะ)




    แต่ผมหยุดคิดถึงเธอไม่ได้




    จะให้พูดตรงๆต่อหน้าเธอ

    ออกเสียงสองคำว่า ‘คิดถึง’ ให้ชัดเจน


    ผมก็พร้อมจะพูดโดยไม่ลังเล




    ขอแค่ให้ผมได้เห็นเธออีกครั้ง


    ได้รู้ว่าเธอปลอดภัยดี มีความสุข

    นั่งฝันถึงวัฟเฟิลแช่แข็งอยู่ที่ไหนสักแห่ง




    (ใจจริงผมอยากให้เธอกลับมา



    เด็กผู้หญิงคนแรกในเต้นท์ชั้นใต้ดินของผม



    ผู้หญิงคนแรกที่ -- แนนซี่คงจะฆ่าผมถ้ารู้ว่าโกหก -- ผมเป็นห่วงมากมายจนน่าขำ


    คนตัวบาง เสียงหวาน ที่แข็งแกร่งกว่ากลุ่มเราทั้งสามรวมกัน




    คนที่ผมมองตาแล้วเกิดไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง)




    -----------------------



    “แอลไปดีแล้วน่า ไมค์”


    ลูคัสพยายามปลอบผมในสัปดาห์แรกๆ หลังความตื่นเต้นที่ได้ต้อนรับวิลกลับฮอว์คินส์จางหาย และความว่างเปล่าของแอล จากชีวิตผม เราเข้ามาแทนที่


    แต่ผมดื้อเอง


    ผมไม่อยากเชื่อ


    ผมไม่อยากปล่อยเธอไป





    เธอไม่ใช่เด็กที่เราจะป่าวประกาศหาได้ตามกล่องนม 



    ....ก็คุณจะเรียกหาเด็กที่แตกสลายเป็นจุลตรงหน้าอย่างไร




    -----------------------



    ดัสตินยื้อวิทยุสื่อสารจากมือผมในวันที่ 301 ตั้งแต่ผมเริ่มโทรหาเธอ

    “นายก็รู้--” ตาใจดีคู่นั้นเตือนผม เสียงที่ปกติร่าเริงกลายเป็นจริงจัง “ทำไปเธอก็ไม่กลับมา”



    แต่ผมจะหยุดคิดถึงคนๆ ที่ตัวเองไม่มีโอกาสบอกลาไม่ได้


    โดยเฉพาะเมื่อคนๆนั้นหายวับไปในมิติดำมืดที่ไร้มนุษย์


    (เท่าที่พวกเรารู้และเข้าใจกันน่ะนะ)




    ผมโทรหาเธอซ้ำๆ หวังจะได้ยินเสียง


    คลื่นวิทยุ เสียงหายใจ เสียงอาละวาดของตกหล่นโครมคราม




    อะไรก็ได้ที่ทำให้ผมรู้ว่าปลายสายยังตอบสนองได้


    (จะนำผมไปหาเบาะแสที่จะตามเธอผมก็ยอม)



    ผมโทรหาเธอ ทำเหมือนปิดตาแล้วเอื้อมมือเข้าไปในหลุมไร้ที่สิ้นสุด

    เป็นการเสี่ยงโชคชะตาและยกนิ้วกลางให้กับปริศนาของสิ่งแปลกประหลาดที่ฉกตัววิลไปและเปลี่ยนฮอว์กินส์จากหน้ามือเป็นหลังมือ


    เธอทำให้พวกเรารู้จักอีกด้านของบอร์ดเกมที่คิดว่าคุ้นเคย

    กลับหน้ากระดาน แล้วโยนชีวิตพวกเราเข้ากล่องดำ


    เหมือนโลกแฟนตาซีที่คนคิดค้นเกมไม่ได้นึกถึง


    นั่นแหละ จะให้ผมไม่คิดถึงชีวิตของผม ของเรากับเธอได้ยังไง



    ชีวิตที่ผมอยากแบ่งกับเธอ

    ให้เธออยู่กับครอบครัวจริงๆ

    มีคนเป็นห่วง มีคนดูแล




    มีเดทไปงานเต้นรำสโนว์บอลด้วย



    -----------------------



    จะให้ดัสตินกับลูคัสคาดคั้นผมให้ตาย


    ผมก็คงไม่ยอมบอกเรื่องจูบแรก




    เพราะเคยคิดว่าการจูบมันงี่เง่าสิ้นดี


    ว่าอะไรๆที่ผู้ใหญ่สองคนทำนั้นน่าขยะแขยงมากกว่ามังกรในคุกใต้ดิน





    ผมเคยอยากจะเลือกสู้ฆ่ามังกรมากกว่าประทับปากของผมกับปากเด็กผู้หญิงคนนึง.... จนผมรู้จักเธอ



    -----------------------



    “ไมค์​ เพื่อนเขาไม่โกหกกัน”


    ผมแพ้สายตาของเธอ


    (แอลไม่ใช่รายการวิทยาศาสตร์ทางทีวีสักหน่อย ทำไมผมชอบมองเธอนักก็ไม่รู้)


    สายตาที่ทำให้ผมลืมความคิดในหัว แล้วกลืนคำพูดปลายลิ้นของตัวเองไม่ลง





    ถ้าไม่ใช่ตอนนี้แล้วจะตอนไหน




    รู้สึกเหมือนปากผมประทับปากเธอนานกว่าที่คิด


    นานจนตัวผมอุณหภูมิพลุ่งพล่านคล้ายตอนไข้ขึ้น



    ผมยังไม่ลืมหน้าเธอตอนผมถอนปากออกมา



    ริมฝีปากบางอมยิ้มนิดๆ พร้อมตาคู่โตที่เบิกกว้างในความสงสัยและอัศจรรย์ใจ





    กลับมาไปงานเต้นรำกับผมเถอะแอล







    เราสัญญากันแล้วนะ.






    //


    ชอบไม่ชอบยังไงกดด้านล่างบอกได้เลยนะคะ เม้นบอกคนเขียน คุยกับเรา

    อยากรู้ว่าคุณคิดยังไง


    มาคุย / ทักทายกันได้ที่ทวิต

    @_XDolan


    นะคะ <3


    ติชม #kpfic เลยค่ะ


    ขอบคุณค่า


    x


    ข้าวเอง.


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in