จองเซอุนเกาะขอบเคาเตอร์ครัว มองดูอันยูจินเตรียมวัตถุดิบสำหรับทำอาหารมื้อเที่ยงอย่างสนอกสนใจ วันนี้เป็นวันเสาร์ นั่นเท่ากับว่าจะไม่มีลูกค้ามารอรับยาที่บ้านหลังนี้ ตามปกติในวันหยุดเขาจะช่วยอิมยองมินปรุงยาหรือไม่ก็ทำสิ่งของสำหรับบรรเทาอาการ แต่เพราะร่างกายของเขายังต้องได้รับการฟื้นฟู เลยโดยอาจารย์หนุ่มสั่งห้ามไม่ให้เข้าไปในห้องปรุงยาไม่ต่างจากวันก่อนๆ พอเริ่มรู้สึกว่าว่างเกิน เขาเลยเริ่มสนใจที่จะเรียนรู้การทำอาหารบ้าง อย่างน้อยทำเมนูง่ายๆ เป็นก็ยังดี

“ถ้านายน้อยอยากช่วยยูจินจริงๆ งั้นช่วยปลอกมันฝรั่งได้ไหมคะ” 

อันยูจินถามหลังโดนจ้องมาเกือบสิบนาที พร้อมกับยื่นชามที่เต็มไปด้วยมันฝรั่งลูกโตให้

“ได้สิ” เด็กหนุ่มผมแดงรับคำเสียงแข็งขัน รับมันฝรั่งมาปลอก “ว่าแต่วันนี้จะทำเมนูอะไรเหรอ”

“กราแตงมันฝรั่งเบคอนกับเป็ดอบซอสค่ะ ส่วนของหวานก็ช็อกโกแลตมูส”

“เมนูมันไม่หนักไปหน่อยเหรอ”

“ไม่เลยค่ะ น้ำหนักนายน้อยลดลงไปเยอะมาก นายน้อยต้องกินเยอะๆ รู้ไหม ไม่งั้นนายท่านจะดุยูจิน” อันยูจินหันมาเอ็ดเบาๆ หลังเด็กหนุ่มบ่นอ้อมแอ้ม

“แล้วยูจินทำพวกอาหารเกาหลีเป็นบ้างไหม เมนูง่ายๆ อย่างข้าวผัดกิมจิก็ได้” จองเซอุนรีบเปลี่ยนเรื่อง ความจริงอาหารสไตล์ตะวันตกที่เด็กสาวทำให้นั้นจัดว่าอร่อยมาก แต่สำหรับเขาที่เติบโตที่ประเทศเกาหลี กินอาหารเกาหลีตั้งแต่เด็ก ไม่ว่ายังไงก็ย่อมคิดถึงรสชาติที่คุ้นเคย

“จริงด้วย นายน้อยเป็นคนเกาหลีนี่นะ ยูจินเคยลองทำอยู่บ้าง แต่เพราะวัตถุดิบค่อนข้างหายาก ถ้าจะซื้อก็ต้องไปร้านที่ขายของเฉพาะทาง ไม่ก็พวกซุปเปอร์มาร์เก็ตใหญ่ๆ” เด็กสาวผมน้ำตาลรำพึง หั่นเบคอนเป็นชิ้นเล็กๆ ไปด้วย

“ยูจินไม่ใช่คนเกาหลีเหรอ” จองเซอุนถามต่อ

“ไม่ค่ะ ยูจินไม่ใช่มนุษย์ ไม่มีสัญชาติหรือเชื้อชาติอะไรแบบนั้นหรอก ส่วนรูปลักษณ์นี้ก็แค่แปลงกายให้เหมาะกับชื่อแค่นั้น...อุ๊บ!” อันยูจินปล่อยมีด ใช้มือทั้งสองข้างตะครุบปากตัวเองอย่างรวดเร็ว พอจองเซอุนส่งสายตาถามว่าทำไมต้องตกใจขนาดนี้ เธอเลยอ้อมแอ้มเบาๆ “นายท่านสั่งห้ามไม่ให้ยูจินพูดเรื่องนี้”

“ทำไมถึงห้ามล่ะ”

“ยูจินไม่ใช่มนุษย์เหมือนนายน้อย นายท่านกลัวว่านายน้อยจะกลัวยูจิน” อันยูจินบอกเสียงซึมๆ จนจองเซอุนอดคิดไม่ได้ว่า หากเธอมีหูกับหางละก็ ตอนนี้มันคงตกลู่อย่างแน่นอน

“ทำไมผมต้องกลัวยูจินด้วย ยูจินก็เหมือนเพื่อนผม ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย”

เด็กหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้มหวาน ส่งผลให้เธอยกยิ้มตามด้วยสีหน้าโล่งใจไปด้วย พลันพวกเขาต้องหันไปมองประตูหน้าบ้าน เมื่ออยู่ๆ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ลูกค้าเหรอ” จองเซอุนพึมพำ เตรียมเดินไปเปิดประตู

“ไม่ค่ะ ยูจินเปิดเอง” อันยูจินรีบยกมือขวาง จ้ำพรวดไปเปิดประตูแทน ราวกับกลัวว่าเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม

เมื่อประตูเปิดออก ปรากฏหญิงสาวผมน้ำตาลดัดลอนท่าทางดูใจดียืนอยู่ โดยที่แขวนขวาของเธอใส่เฝือกและมีสายผ้ายึดแขนเอาไว้ แขกผู้มาใหม่ใช้มือซ้ายโบกมือทักทายเล็กน้อย พร้อมกล่าว

“ฉันมาหาคุณจอมเวทตามที่นัด หมอนั่นอยู่หรือเปล่า”

“คุณโซยู สวัสดีค่ะ เข้ามาด้านในก่อน เดี๋ยวยูจินจะไปตามนายท่านให้” อันยูจินกล่าวทักทายเธอสั้นๆ ก่อนจะรีบวิ่งไปยังห้องปรุงยาที่อิมยองมินอยู่ ระหว่างที่วิ่งไปตาม เธอไม่ลืมวิ่งมากระซิบบอกจองเซอุนสั้นๆ ว่า “ลูกค้านายท่านน่ะค่ะ เป็นแม่มดน่ะ”

แม่มด? 

จองเซอุนกะพริบตาปริบๆ ก่อนหันกลับไปมองหญิงสาวอย่างสนอกสนใจเล็กน้อย เพราะตั้งแต่ที่รู้จักกับโลกฝั่งนี้ ผู้มีพลังเวทส่วนใหญ่ที่เจอเป็นผู้ชายแทบทั้งนั้น คงมี แขก คนนี้คนแรก ที่เป็นผู้หญิง ทั้งยังเป็น แม่มด

“ถ้าสนใจจะมาคุยใกล้ๆ ก็ได้นะ” แม่มดสาวเอ่ยยิ้มๆ กวักมือเรียกให้ไปหา

จองเซอุนยืนลังเลเล็กน้อย สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหา รวมถึงยกน้ำเปล่าไปเสิร์ฟให้เธอแก้เก้อ

“เพิ่งมาอยู่ที่นี่เหรอ ชื่ออะไรล่ะ” เธอถามด้วยท่าทางเป็นมิตร

“จองเซอุนครับ”

“มาไกลเชียว เหมือนกับฉันเลย ฉันก็มาจากเกาหลี ชื่อโซยู”

เด็กหนุ่มผมแดงตาโตทันที เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายมาจากเกาหลีเหมือนกัน 

แต่ยังไม่ทันได้ถามอะไร เธอกลับชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“ว่าแต่ เธอนี่อยู่มานานมากเหมือนกันนะ” โซยูเอ่ยด้วยโทนเสียงที่แปลกไป นุ่มหวานราวกับจะสะกดให้เชื่อฟัง เธอยื่นมือมาสัมผัสกับใบหน้าของจองเซอุน ใช้ปลายเล็บที่ทาด้วยสีแดงเกลี่ยแก้มเนียนของเด็กหนุ่มเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนไปที่หลังต้นคอและลูบไล้บริเวณปานแดงรูปกลีบดอกไม้ “ช่างเป็นสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่น งดงามจริง”

“หมายความว่ายังไงเหรอครับ”

“ไม่รู้จริงๆ เหรอ ก็ดวงวิญญาณของเธอ...” 

โซยูชะงักคำพูด เมื่อเจ้าของบ้านหนุ่มคว้าที่ข้อมือเธอ และดึงออกอย่างแรง

“อย่ามาแตะต้องลูกศิษย์ของคนอื่นแบบนี้สิ” อิมยองมินเอ่ยเสียงห้วนแทนคำทักทาย

“สวัสดีอิม ไม่เจอกันนาน มารับยาตามที่ขอไว้น่ะ” แม่มดสาวเอ่ยยิ้มๆ ไม่รู้สึกสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“ตามมา กำลังทำอยู่พอดี ใกล้จะเสร็จแล้ว” อิมยองมินพยักเพยิดหน้าไปทางห้องปรุงยา พร้อมกับเดินนำ

“เสียใจจังไม่ได้คุยต่อ ไปก่อนนะสเลย์เบก้าน้อย ว่างๆ ค่อยคุยกันใหม่” โซยูหันมาโบกมือให้ยิ้มๆ เดินตามหลังชายหนุ่มไป

จองเซอุนกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง ก่อนจะกลับสู่ความเป็นจริง เมื่ออันยูจินกระตุกชายแขนเสื้อเขา

“นายน้อยไปช่วยยูจินเตรียมมื้อเที่ยงก่อนดีไหมคะ พอนายท่านปรุงยาเสร็จ จะได้ทานกันเลย”

“เอาสิ” 

เด็กหนุ่มบอกยิ้มๆ เดินกลับไปยังครัวเพื่อปลอกเปลือกมันฝรั่งอีกครั้ง ระหว่างเดิน เขาลูบปานแดงบริเวณต้นคอเบาๆ ทั้งสงสัย ว่าคำพูดแปลกๆ เมื่อครู่ของแม่มดสาว หมายความว่าอย่างไร