“ จะไปต่างจังหวัดสามวันนะ “
เสียงเข้มของดงโฮบอกเด็กน้อยที่นั่งจัดการอาหารเช้าอยู่ตรงหน้า
ตาแป๋วๆนั่นยอมละหน้าจากมื้อดึกสุดโปรดขึ้นมามองด้วยความตกใจ
ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา ไม่มีสักครั้งที่ คัง ดงโฮ จะอยู่ห่างควานลินได้นานขนาดนี้
สามวันนานจะตาย

“ ไปทำงานเหรอ “
“ ใช่แล้ว “
“ ให้ลินไปด้วยสินะๆๆๆ จะไม่วุ่นวายเลย “
ร่างบางย้ายตัวเองออกจากเก้าอี้ไม้มาโอบกอดคนพี่จากทางด้านหลัง เกยคางไว้ที่บ่าแล้วซุกอ้อนเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
บ่อยครั้งที่ควานลินมักจะใช้ลูกอ้อนแบบนี้กับดงโฮ เวลาที่อยากจะได้อะไร และก็ประสบความสำเร็จทุกครั้งเสียด้วยสิ

แต่ไม่ใช่ครั้งนี้

“ อยู่ห้องนี่แหละ งานสำคัญจริงๆนะ “
“ งือ พี่จ๋าไม่ให้ลินไปเหรอ “
เสียงแง้วๆดังอยู่ข้างใบหู เมื่อเด็กน้อยถูกขัดใจจึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงฟึดฟัดออกมาเป็นระยะ
“ รอพี่จ๋าอยู่ห้องนะครับ “
“ แต่หนูอยากไป อยากอยู่กับพี่จ๋า “
ไม้ตายสุดท้ายมาแล้ว ... นี่แหละไม้ตายสุดท้ายของควานลิน
รู้ทั้งรู้ว่าดงโฮแพ้ควานลินเวลาที่แทนตัวเองว่าหนูเป็นที่สุด



“ หนูอย่าทำแบบนี้สิ เดี๋ยวพี่ใจอ่อน “
“ งือ พี่ไม่ให้หนูไปเหรอ “
“ ไม่ได้ครับคนเก่ง “



เป็นไปตามคาด ควานลินงอนตุ๊บป่องเข้าห้องไปแล้ว เขาได้แต่ส่ายหัวกับการกระทำน่ารักปนหมั่นไส้นั่น
ควานลินยังเด็กนิสัยขี้อ้อนตามประสามักปรากฏให้เห็นอยู่บ่อยๆ ดื้อเป็นที่หนึ่ง แต่ยังไงไลควานลินก็ยังคงน่าเอ็นดูอยู่ดี



เพราะ คัง ดงโฮ น่ะหลงรักควานลินเข้าเต็มเปาเลย



หลังจากอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำก็พบเด็กน้อยขี้งอนนอนเล่นมือถืออยู่บนเตียง
ทันทีที่เห็นดงโฮควานลินกลับปิดมือถือและนอนหันหน้าไปอีกทางทันที
....



เวร
เมียงอน



ค่อยๆเลิกผ้าห่มออก สอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับร่างบางตรงหน้า ก่อนจะดึงควานลินมาอยู่ในอ้อมกอดเหมือนเคย
แม้จะยังไม่หายงอน ควานลินก็ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมกอดของคนพี่ ใบหน้าหวานซุกลงกับอกแกร่งถูไถไปมาอย่างที่เคยทำเป็นประจำ



อุ่นไปหมดเลย

“ ลินต้องคิดถึงพี่จ๋าแน่ๆ “
“ พี่จ๋าก็จะคิดถึงลินครับ “
กดจูบลงหน้าผากเบาๆ ตาใสช้อนตามองดงโฮเหมือนกับต้องการจะบอกอะไร แต่สุดท้ายก็ไม่พูด
“ หือ ว่าไงเรา “
“ ป เปล่า ไม่มีครับ กอดลินไว้นะ “
“ จะไม่ปล่อยเลย “



ท้ายที่สุดควานลินก็จมอยู่ในอ้อมกอดของดงโฮอีกครั้ง กลิ่นสบู่หอมอ่อนๆของควานลินทำเอาร่างหนาหายเหนื่อยล้าจากงานที่ทำมาทั้งวัน



ถ้าทำงานเสร็จเร็ว พี่จะกลับมาก่อนนะควานลินอา~



เช้าวันต่อมา 

ปากหยักจูบเบาๆลงบนกลีบปากบาง ถึงกระนั้นคนตัวเล็กบนเตียงก็ยังไม่ตื่นอยู่ดี
คนพี่เขียนโน้ตทิ้งไว้และแปะไว้บนหน้าผากควานลิน สำรวจร่างบางที่จะไม่ได้เจอสามวันอย่างละเอียด
ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องไป



แสงแดดเริ่มสาดส่องลอดเข้ามาตามช่องผ้าม่านปลุกควานลินที่นอนอยู่บนเตียง
รู้สึกถึงอะไรแปลกๆที่ติดบนหน้าผาก มือเรียวคว้าโพสอิทมาอ่านแล้วก็ใจหายวูบ



พี่ดงโฮไปแล้ว

“ ฮือ พี่จ๋า ทำไมไม่ปลุกหนู “
ควานลินตอนตื่นนอนงอแงอย่าบอกใคร ทุกเช้ามักจะได้ดงโฮคอยปลอบอยู่เสมอ แต่วันนี้ไม่มี
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าร่างบางในชุดนอนจะหยุดงอแง



สองวันผ่านไปยังไม่ถึงกำหนดที่ดงโฮจะกลับมา ควานลินนอนเล่นอยู่ห้องชักเริ่มจะเบื่อซะแล้ว
“ ซอนโฮ คืนนี้ไปเที่ยวกัน “
“ ผ เอ้ย แฟนให้ไปเหร๊อ “
เพราะซอนโฮรู้ดีกว่าคังดงโฮหวงควานลินเสียยิ่งกว่าอะไร ขนาดเขาเป็นเพื่อนควานลินนะ
ทุกครั้งที่เจอกันมักจะได้สายตาที่ดูไม่ค่อยไว้วางใจในตัวเองเสมอ
น่ากลัวโคตร
“ พี่ดงโฮไม่อยู่ “
“ เจอกันที่ร้านโว้ยย “
“ เจอกัน ชวนคนอื่นมาด้วยเยอะๆ “



นานแล้วที่ควานลินไม่ได้ออกมาพบปะสังสรรกับเพื่อน แอลกอฮอล์ช่วยให้บทสนทนาสนุกขึ้น
มองนาฬิกาอีกทีก็ปาไปเกือบตีหนึ่งแล้ว อีกอย่างชักเริ่มจะมึนๆ ท้ายที่สุดก็ต้องยอมกลับห้องโดยมีเพื่อนตัวดีตามมาส่ง



ภายในห้องมืดแต่เย็นฉ่ำจนควานลินสงสัยว่าตอนออกไปลืมปิดแอร์หรือเปล่า
มือเรียวกำลังจะกดเปิดสวิตซ์ไปแต่จู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้นมาเสียก่อน
ตาคู่สวยหรี่ลงเพื่อปรับโฟกัสตรงหน้า



พี่ดงโฮกลับมาแล้ว
ซวยแล้ว ...



“ ไปไหนมา “
เสียงเข้มพูดขึ้น เหมือนจะถามแต่ไม่ต้องการคำตอบ กลิ่นแอลกอฮอล์จากตัวควานลินก็บอกได้ดีว่าไปไหนมา
“ ค คือ ป ไปห้องซอนโฮมาครับ “
“ เหรอ “
ก้าวเท้าเข้ามาหาเด็กที่เพิ่งถูกจับได้ว่าหนีเที่ยวทีละก้าว ๆ ทำเอาร่างบางยืนห่อไหล่ด้วยความกลัว
ถอยหนีดงโฮทีละนิด ๆ จนล้มไปนั่งอยู่บนโซฟา



“ พี่จ๋า .. อย่าทำหน้าแบบนั้น ลินกลัว “
“ จะยอมสารภาพไหม “
ย่อตัวลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเด็กดื้อ ตวัดสายตาคมกริบมองทำเอาควานลินกลืนน้ำลายแทบไม่ลง



น่ากลัว



“ ก็ได้ ลินหนีเที่ยว ._. “
“ อืม “
คังดงโฮลุกหนีทันทีที่ได้ยินคำตอบ แต่ก็ถูกรั้งโดยเจ้าเด็กดื้อที่ตอนนี้สอดแขนเรียวมาเกี่ยวเองแกร่งไว้พร้อมแนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังถูไถไปมาอย่างที่เคยทำ



“ พี่จ๋าอย่าโกรธลิน “
“ ยังเด็กอยู่เลย บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ากินเหล้า “
“ งือ ลินรู้ “
“ แล้วยังจะหนีไปเที่ยวอีกนะ “
โกรธน่ะโกรธจริง แต่ดงโฮไม่รู้ว่าจะทนโกรธได้นานแค่ไหน ด้วยนิสัยขี้อ้อนของควานลินแล้ว เห็นทีว่าจะโกรธได้ไม่นาน



“ อย่าโกรธหนูเลย นะนะ นะพี่จ๋า “
“ ไม่รู้ “
หนูอีกแล้ว หนูอีกแล้ว ให้ตายเถอะ หายโกรธดีมั้ย



“ หงึ หนูผิดไปแล้ว หนูสารภาพแล้ว หนูยอมทุกอย่างแล้ว “
“ ยอมทุกอย่างจริงเหรอ “
“ อื้อ ! “
เด็กน้อยตอบรับทันทีโดยไม่ทันคิดสักนิด เข้าทางดงโฮแล้วล่ะ



“ งั้น ... ได้ไหมครับ“
ก้มลงกระซิบที่ใบหูขาวๆ ประโยคชวนขนลุกที่ทำเอาควานลินแดงไปทั้งตัว
“ ไม่เอาาา !!! “
อย่าได้ทำสัญญากับคนเจ้าเล่ห์แบบดงโฮเชียว