ในขณะที่เครื่องกำลังบินอย่างนุ่มนวลจนผู้โดยสารหลายคนหลงคิดไปว่าทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวกำลังเคลื่อนที่ผ่านไปอย่างช้าๆ บ้างก็เผลอหลับ บ้างก็เอนหลังดูรายการบนหน้าจอทัชสกรีนอย่างสบายอารมณ์ ตัวอักษรที่วิ่งผ่านทีวี 21 นิ้ว หน้าเก้าอี้ของปรมัตถ์กำลังบอกว่าความเร็วของเครื่องบินคือ 450 น็อตหรือ 833.4 กิโลเมตรต่อชั่วโมง

ซึ่งถือว่าเร็วมาก… ถ้าใครสังเกตดีๆ ก็จะเห็นได้ชัดว่าทุกอย่างไม่ได้เคลื่อนไหวช้าอย่างที่คิด

อย่างน้อยๆ ก็เครื่องบินลำนี้...

ปรมัตถ์มองออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาสีเข้มสุกใสมองเห็นแต่สีครามเจิดจ้าสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้าวันนี้ไร้เมฆแบบในประกาศก่อนหน้านี้ไม่มีผิดเพี้ยน เจ้าตัวเล็กอมยิ้ม… ไหนๆ ก็ว่างอยู่ ด้านนอกก็มีแต่วิวเดิมๆ งั้นลองทำอะไรสนุกๆ รออาธาดาดีกว่า

มือป้อมฉวยรีโมตคอนโทรลขึ้นมาไถหน้าจอเพื่อเลือกหาคำสั่งที่ต้องการ

โปรแกรมหนัง… อืม… ไม่เอาดีกว่า

ฟังเพลง… ยังก่อน

เกมล่ะ… เอ…

ปรมัตถ์น้อยใช้นิ้วแตะเลื่อนหน้าจอไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไอคอนรูปพู่กันพร้อมจานสีอันหนึ่งปรากฎขึ้น

อันนี้น่าสนใจแฮะ…

เจ้าตัวเล็กจิ้มจึกลงบนแอพพลิเคชั่นรูปกรอบวงกลมล้อมรอบแท่งพู่กันสีส้ม จากนั้นรอเพียงอึดใจ กรอบสี่เหลี่ยมสีขาวราวผืนผ้าใบพร้อมด้วยช่องสีเล็กๆ นับสิบที่ตั้งเรียงอยู่ทางด้านข้างก็ฉายขึ้นบนหน้าจอทีวี

ปรมัตถ์อยากวาดรูปเครื่องบิน อยากวาดอาธาดาขับเครื่องบินลำนั้น และนึกสนุกอยากวาดตัวเองเป็นนักบินเคียงข้างกัปตันธาดาขึ้นมา…

นิ้วเล็กๆ เริ่มลากแปรงทรงกลมสีฟ้าอ่อน ขนาดใหญ่เกือบเท่าเหรียญบาทไปทั่วส่วนบนของผืนผ้าใบ จากนั้นลดขนาดหัวแปรงลงเล็กน้อย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าเข้ม ใบหน้ากลมๆ ดูตั้งอกตั้งใจ บางทีก็มุ่นหัวคิ้วยุ่ง บางครั้งก็เอียงคอไปมาเมื่อรู้สึกไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง

จนกระทั่งผ่านไปเกือบสี่สิบนาที ภาพเครื่องบินกลมป้อกที่มีแท่งยาวสีดำๆ ขาวๆ สองปื้นนั่งคร่อมอยู่ด้านบนก็เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

“วาดนักบินอยู่ใช่ไหมครับ คนเก่งของอา…”

ปรมัตถ์สะดุ้งเบาๆ กับร่างที่คุ้นตายืนเคาะกระจกหน้าจอ ชี้แท่งขาวดำที่ขี่อยู่บนภาพเครื่องบินของเขา สำเนียงคุ้นเคยเอ่ยถามนุ่มนวลเหมือนมีรอยยิ้มอบอุ่นอบอวลอยู่ในเนื้อเสียง

จะเป็นใครไปได้อีก...

เด็กน้อยแย้มยิ้ม โยนรีโมตคอนโทรลอย่างไม่ใยดีก่อนอ้าแขนกว้างๆ ให้คนที่เขาถวิลหา เสียงเล็กๆ เปล่งเรียกชื่อคนในใจคนนั้นอย่างเบิกบานที่สุดเท่าที่เด็กน้อยผู้เงียบขรึมคนหนึ่งจะทำได้

“อาธาดา~”

เจ้าของชื่อโผเข้ากอดหลานชายตามคำขอ… เวลาแค่ชั่วโมงกว่าทำให้ปรมัตถ์ดีใจที่ได้เจอเขาขนาดนี้เลยเหรอ

ใจอาละลายหมดแล้วครับ คนดี...