เสียงโฆษณาในร้านกาแฟไม่ได้รบกวนมากนักเมื่อเราได้โฟกัสกับเพลงที่ฟังอยู่ แล้วยิ่งเป็นเพลงที่มาจากเพลลิสนั้นแล้วล่ะก็...

"จะว่าไป เกลไม่อยู่นี่ มันก็เหงาๆเหมือนกันเนอะ"

แล้วเขาก็พูดถึงเธออีกแล้ว...

"เออใช่ ปกติมึงสองคนชอบกัดกันนี่ สีสันอ่ะเนอะ ก็คงเหงาเป็นธรรมดา ไม่รู้ตอนนี้เป็นไง เห็นว่าอยู่แต่บ้าน"

"อือ แต่ช่างเหอะ นางคงสบายดีแหล่ะ"

ไม่หรอกวิน มึงเป็นห่วงเกล เป็นห่วงมาก กูเข้าใจความรู้สึกนี้ีดี เพราะตอนที่มึงหายไป กูก็รู้สึกแบบนี้

"ไมมึงไม่ลองทักไปอ่ะ" เป็นคำแนะนำที่ดูสิ้นคิด 

"ไม่อ่ะ รบกวนนางเปล่าๆ ปล่อยให้นางไปใช้ชีวิตเหอะ"

 เสียงถอนหายใจหนักพอใช้ได้ที่สามารถจะลอดเข้ามาในหูฟังฉันอย่างชัดเจน มันไม่ใช่การถอนหายใจเพราะเหนื่อย แต่การถอนหายใจอย่างหมดหนทางของคนที่คิดถึงคนๆนึงแทบจะบ้า แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากหวังให้คนๆนั้นกินดี อยู่ดี และมีความสุข

ชีวิตของฉันนอกจากเรียนหนักแล้ว

หัวใจที่เปราะบางที่ไม่ใครรู้ว่ามันจะแตกร้าวเมื่อไหร่...ก็ทำงานหนักเช่นกัน