มันเป็นสัจธรรมที่ทุกคนก็คงรู้ดี แต่บางครั้งบางทีก็ยากที่จะยอมรับ

ความรู้สึกถึงการสูญเสียไป

มักแปรผันตามระดับความสำคัญของความสัมพันธ์นั้นๆเสมอ

คำถามคือ ขณะที่เรายังอยู่ด้วยกัน ณ ขณะนั้น เราปฏิบัติต่อกันดีพอหรือยัง?

มีคำกล่าวนึงว่า อิจิโกะ อิจิเอะ (一期一会) ซึ่งหมายถึง

"การเจอเพียงครั้งเดียว ครั้งเดียวในชีวิต แล้วไม่เจอกันอีก"

คุณอาจเจอคนๆนึงบนรถไฟฟ้าเดินเบียดไหล่กันแค่ครั้งเดียว

หรือใครซักคนนั่งข้างๆคุณในโรงหนังแค่ครั้งเดียว

บางครั้งสิ่งสำคัญที่สุดไม่ได้อยู่ที่จะได้พบกันครั้งที่สองหรือไม่

แต่อาจคือ เราปฏิบัติกับคนตรงหน้า ณ เวลานั้นให้ดีที่สุด ประทับใจที่สุดเหมือนเป็นครั้งสุดท้ายนั้นสำคัญกว่า

มันคงจะดีถ้าคนในสังคมเราปฏิบัติต่อกันทะนุถนอมน้ำใจ เอาใจเขามาใส่ใจเรา และมีน้ำใจให้กัน อย่าให้มีอะไรติดค้างต่อกันทางใจ เหมือนเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอกัน

คำว่า "สยามเมืองยิ้ม" คงไม่เกินเลย..

การพบกันเป็นเรื่องธรรมดา การจากลาก็เช่นกัน

แต่ระหว่างหลังพบและก่อนจาก เราทำให้มันพิเศษได้

ไม่ใช่หรือ?

28/11/60