เราเป็นคนกรุงเทพโดยกำเนิด เกิดที่โรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียน ครอบครัวเรามีกัน 3 คน มีพ่อ เรา แล้วก็น้องชาย แม่เสียไปตอนเราเด็กๆ บ้านช่องก็ปกติ เป็นคอนโดแถวๆฝั่งธนริมแม่น้ำเจ้าพระยา อืม แค่นั้นแหละ555555
เรียนอนุบาลที่โรงเรียนอนุบาลจันทร์เจ้า ประถม-ม.3 ที่โรงเรียนเซนต์โยเซฟคอนเวนต์ ม.ปลายที่ Mahidol University International Demonstration School (เรียก MUIDS เถอะ ชื่อเต็มยาวไป ._.) แต่ตอนนี้มาแลกเปลี่ยน AFS ที่ฮังการี โรงเรียน Lánczos Kornél Gimnázium
ชอบสีเหลือง stuffs ที่เป็นสีเหลืองเยอะมาก ขนาดมือถือ iPhone5C ยังสีเหลือง55555 ปากกาไฮไลท์ที่เคยใช้มาทุกแท่งมีแต่สีเหลือง อะไรมันจะเหลืองปานนั้นนน รองลงมาคือสีแดง สีขาว สีชมพู แต่เสื้อผ้าที่มีมากที่สุดในตู้คือสีดำ...
เราไม่กลัวผี เราไม่กลัวแมลงสาบ แต่เรากลัวหนู ฮือออออออ
เป็นสัตว์ที่เกลียดมาก เกลียดแบบอี๋ เห็นรูปก็สะดุ้งแล้วอะ ขนลุก ยิ่งพวกหนูท่อตัวใหญ่ๆที่ออกมาแถวสยามเวลาน้ำท่วมนี่คือแบบ จีซซซซซซซ นรกส่งมาชัดๆ อิตัวแพร่เชื้อกาฬโรค อี๊ยยยยยยย์
อันนี้คือความกลัวในแบบรูปธรรม ถ้านามธรรมละ? เรากลัวการทำพลาด กลัวมากๆๆๆๆ ยิ่งกับคนที่พึ่งรู้จักกันใหม่ๆ หรือเพศตรงข้ามเราจะเกร็งมากจนดูเป็นคนเงียบ ในหัวจะประมวลผลตอดเวลาว่า 'ทำนี่กุจะดูเป็นยังไง?' 'ทำนั่นแล้วกุจะดูเด๋อมั้ย?' บลาๆๆๆๆๆ เครียดมาก บางทีเก็บมาเครียดไปเป็นวันหรือเป็นอาทิตย์เลยนะ ; w ; (ผลพวกจากการเรียนหญิงล้วนมาเกินครึ่งชีวิตค่ะ คุยกะผู้ชายไม่เป็น นี่ไงถึงนก ถถถถถ)
ตอนเด็กเราเป็นคนที่มีเรื่องน่าอับอายเยอะมาก คือตอนเด็กแบบ ตลกอะ คิดภาพเด็กหัวล้าน ตัวอ้วนๆ ขาวๆ เหมือนหลุดออกมาจากฉลากซีอิ๊วขาว นั่นแล..นั่นแลลลลลล
ตอนเราเกิดมา พ่อแม่เล่าว่าไม่มีผมเลย 'สักเส้น' ย้ำว่า 'สักเส้น' แล้วมันก็ขึ้นช้ามากกกกกก สองขวบผมเท่าเด็กแรกเกิดคนอื่นอะ555555 จนพ่อแม่กลัวมากว่าจะเป็นเด็กหัวล้านมั้ย ขอบคุณพระเจ้าที่หนูสามารถเติบโตมาได้อย่างสวยงาม มีผมเต็มหัวเฉกเช่นปัจจุบัน
อีกเรื่องที่ตำนานมากๆ มั่นใจว่าถ้ามีแฟน มีลูก มีหลาน พ่อเราก็จะต้องเล่าลือไปจนรู้กันทั้งตระกูล คือ ตอนเด็กๆเราขี้กลัวมากกกกกกกกกกก ก.ไก่สี่สิบเจ็ดล้านสองแสนตัว แล้วสิ่งที่กลัวนี่คือแบบ.. กลัวเสียงประทัด กลัวไฟดับ กลัวฟ้าร้อง กลัวหมา (พวกนี้ไม่แปลกมาก) กลัวหลอดไฟสีเหลือง...?
แล้วไอ้ความกลัวหลอดไฟสีเหลืองนี่แหละคือที่มา
ตอนเราประมาณขวบสองขวบ ครอบครัวเราก็ไปเที่ยวภูเก็ตกัน ทุกอย่างแฮปปี้ค่ะ ดี๊ด๊า ลั้นลา จนกระทั่งเข้าโรงแรม..ค่ะ เจอห้องพัก ที่มีหลอดไฟสีเหลือง นังลูกก็ร้องไห้เลยค่า5555 ร้องแบบร้องหนักมาก ร้องไม่ยอมหยุด ทั้งปลอบทั้งดุ ตอนแรกนึกว่าพาออกไปเที่ยวข้างนอกก็หาย หายค่ะ! แต่พอกลับเข้าห้องพักก็เป็นอีก สุดท้ายลงเอยคือร้องไห้จนอยู่ไม่ได้ ต้องกลับกรุงเทพวันนั้นเลย...ฉันดูรวย -__- ทำบาปทำกรรมพ่อแม่เปลืองตังค์ ทุกวันนี้เลยแดกแกลบอร่อยเลยไง เห้ออออม
ยากมาก ฮือออ เป็นคนที่ทำได้หลายอย่างแต่รู้สึกว่าไม่ดีซักอย่าง *crying*
ที่พอทำได้ก็มีเล่นไวโอลิน เล่นเทนนิส โยคะ แต่งกลอน อ่านทำนองเสนาะ ร้องเพลง ประมาณนี้มั้ง ฮืออออ (เป็นคนชอบร้องเพลงมาก แต่ไม่กล้าร้องให้คนอื่นฟัง น้ำตาจัลไหลลลลล)
เอ้า ง่ายสุดแล้ว5555555 แจกค่ะ!
Twitter: @nattannat_
Instagram: sktlvnn
Snapchat: nnatalial
/ด้วยรัก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in