"เก้าดาบ.."
"คุณว่าอะไรนะ"
"...น่าเบื่อ"
ริมฝีปากสีเหมือนกุหลาบแห้ง ๆ ขมุบขมิบอะไรบางอย่างที่เขาได้ยินไม่ได้ชัดนัก เขารีบสาวเท้าเข้าไปใกล้หญิงสาวในเงามืดเพื่อจะได้เงี่ยหูฟังให้ถนัด ยิ่งเข้าใกล้ใบหน้าใต้เงาดำจากการย้อนของแสงก็ยิ่งเผยออกมาให้เขาได้เห็นชัดมากยิ่งขึ้น
"คุณว่าอะไรนะ"
เขาถามซ้ำพลางสังเกตใบหน้าของหญิงสาวที่น่าจะกำลังสนใจวิวทะเลนอกหน้าต่างมากกว่าเขา
"คุณฟังแจ๊สหรือบลูส์"
นั่นไม่ใช่คำแรกที่เขาได้ยิน
ดวงตาสีเข้มไม่แม้แต่จะสบตาเขาแต่การมองเธอเพียงเสี้ยวหน้ากลับมาพลังงานดึงดูดบางอย่างที่ทำให้เขาลืมตั้งคำถามของการตั้งคำถามจากเธอ
"...แจ๊ส"
เขาใช้เวลาคิดอยู่สองสามวิก่อนจะตอบว่าแจ๊สเมื่อพบว่าภายในร้านเล็ก ๆ นี้มีบรรยากาศของแจ๊สปกคลุมเอาไว้อย่างเบาบาง - คนถามก็คงจะชอบฟังแจ๊ส
...เหมือนได้ยินเธอถอนหายใจ
"นั่งก่อนสิคุณ"
"นั่ง ?"
"เก้าอี้ข้างฉันน่ะ"
ฟังดูคล้ายคำสั่งและเขาเองก็ดูไม่มีทางเลือกเพราะหลังจากเดินหลงอยู่ภายในกลุ่มอาคารที่ดูเหมือนหมู่บ้านอยู่เกือบชั่วโมง หญิงสาวตรงหน้าก็เป็นมนุษย์คนแรกที่เขาได้พบ
ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่โตนัก ไม่มีการตกแต่งใดนอกจากทาผนังด้วยสีขาวและมีแสงสว่างเพียงจากหน้าต่างขนาดใหญ่สองบานที่เผยภาพวิวทะเลเท่านั้น นอกจากนี้ก็เห็นจะมีเพียงเธอ เก้าอี้ของเธอ โต๊ะตัวยาวของเธอ และเก้าอี้อีกตัว
"เก้าดาบ"
นั่นเป็นคำพูดที่เขาน่าจะได้ยินไม่ชัดในทีแรก
"ครับ ?" เขากำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ หญิงสาวที่เขาไม่รู้จักและเอาแต่พูดอะไรแปลก ๆ ตั้งแต่แรกแล้ว นี่เขาควรที่จะอยู่ต่อหรืออออกไปตอนนี้ดีนะ
"เอาล่ะ คุณเก้าดาบ -"
"นั่นไม่ใช่ชื่อผม"
"ใช่แน่ นั่นไม่มีทางเป็นชื่อคุณ"
"ผมชื่อ - "
"แต่นั่นคือตัวตนของคุณ"
ร่างสูงดันตัวออกจากโต๊ะตัวยาวพร้อมกับจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวซึ่งยังคงมองออกไปที่วิวทะเลสีเข้มเบื้องหน้าเช่นเดิม
"ผมว่าคุณไม่ปกติ" เขาว่าขณะที่เตรียมจะก้าวถอยออกไป
"ฉันมีอะไรดี ๆ จะบอกคุณ แต่ถ้าไม่อยากฟังก็เชิญออกไปได้ - ไม่ได้ว่าอะไร"
"อะไรของคุณ"
ความสงสัยใคร่รู้ก็ยังคงเป็นคำสาปที่ติดตามความเป็นมนุษย์อยู่เสมอ - ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ท่าทางต่อต้านแกมหงุดหงิดของชายหนุ่มที่ไม่ชอบชื่อเก้าดาบดูอ่อนลงถนัด
"ปัญหาของคุณคือความคิด - ทุกอย่างมันอยู่ในนี้" นิ้วชี้ของเธอเคาะลงเบา ๆ ที่ข้างขมับตัวเอง "วิตกกังวลกับทุกเรื่องตลอดเวลาไม่ใช่เรื่องดี คุณรู้ใช่ไหม ?"
"คุณจะกำลังจะพูดอะไร"
"พูดถึงตัวคุณไง"
กระดาษใบเดิมถูกพลิกขึ้นหลังคำพูดของเธอ ลวดลายบนหน้ากระดาษนั้นมันดูคล้ายกับไพ่ยิปซีที่เขาเคยเห็นพวกเพื่อนผู้หญิงนิยมไปดูกันในตรอกโกโรโกโสใกล้มหาวิทยาลัย อย่าบอกนะว่าเขาเดินหลงเข้ามาในร้านดูดวง ...?
"ที่แท้ก็หมอดู" เขาพ่นหัวเราะออกจากลำคอพลางยิ้มหยัน "เสียเวลาเปล่า ไปหลอกคนอื่นเถอะคุณ"
หญิงสาวตรงหน้ายังคงนั่งนิ่งไม่สะทกสะท้านต่อคำพูดของเขาแม้แต่นิด แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะสนใจ สิ่งที่ควรสนใจมากกว่าในตอนนี้คือหาทางออกไปจากบ้านโง่ ๆ หลังนี้และหมู่บ้านบ้าบอที่ทำเขาหลงอยู่นานนี่ต่างหาก
"...รีบไปเถอะ" เสียงของเธอดังขึ้นอีกขณะที่เขากำลังก้าวขาออกจากห้อง "เก้าดาบก็แบบนี้ วิตกถึงปัญหาจนไม่ยอมแม้แต่จะเสียสละเวลาเพื่อฟังอะไรจากใครทั้งนั้น เอาแต่สนใจตัวเอง"
"คนที่สนใจแต่ตัวเองมันคุณไม่ใช่หรือไง"
"เข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้สนใจแต่ตัวเอง, ฉันแค่ไม่สนใจใครทั้งนั้น"
"แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้ นี่เรารู้จักกันเหรอครับ ? - "
"คุณไม่มีสิทธิ์ถามอะไรอีกหลังจากก้าวขาออกจากห้องนี้ รีบไปเถอะ ร้านของเรากำลังจะปิดในอีกไม่ช้า"
เพลงแจ๊สที่เปิดคลออยู่ตลอดค่อย ๆ เฝดหายไปพร้อมกับที่เขาสังเกตได้ว่าแสงภายในห้องดูมืดสลัวลงไปตามแสงของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาจากแผ่นฟ้า
แสงสีม่วงแกมส้มทอกระทบใบหน้าของหญิงสาวในชุดสีดำ นี่เป็นครั้งที่เขาเห็นใบหน้าเธอได้อย่างชัดเจน
"ออกไปให้เร็วที่สุด และจงจำเอาไว้ว่ากฎข้อเดียวคือ เราจะไม่ได้เจอกันอีก"
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in