ผมกำลังยืนอยู่หน้าร้านขายยาซึ่งปกติก็ไม่ค่อยอยากจะมาเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบกลิ่นหรืออะไรหรอกนะ

แต่ไม่ชอบลูเจาของร้านก็แค่นั้น

“อ้าววว เจ็บคอหรอครับบ”

“ยุ่ง” ผมตีหน้ายุ่งให้กับอีกคนก่อนจะชะโงกมองหน้าคนเป็นแม่ของคนที่พูดจากวนเขาอยู่ตรงนี้

“แม่ไม่อยู่อ่ะ จะเอายาไรครับ”

“ไม่บอกอ่ะกลัวตาย” อีกคนยิ้มเหี้ยมมาให้ผม แต่ผมจะกลัวทำไมในเมื่อผมอยู่นอกเคาท์เตอร์

หนีง่ายกว่าเห็นๆ

“บอกมาเหอะหน่า”

“ยาทาน้ำกัดเท้า” ทำหน้าตาตกใจแถมยังจะข้ามมาจากเคาท์เตอร์อีก

อะไรของมัน

“เป็นอะไร เป็นนานยัง”

“ไม่ได้เป็นเอง”

“ใครเป็นอะ”

“แฟน” เพียงช่วงวินาทีที่ผมรู้สึกได้ว่ามันเกิดเดดแอร์ขึ้น ก่อนที่เขาจะหยิบยาที่ผมต้องการมาให้

“หน้าฝนก็ระวังหน่อยแล้วกัน”

“อื้มรู้แล้ว”

“เป็นห่วง”