“พี่กีกวังมาเล่นกันนน”

“พี่กีกวังบอกจะเล่นกับอารินนี่หน่า”

“พี่กีกวัง~” กีกวังวิ่งไปมาระหว่างที่กำลังรอดูว่าใครเรียกชื่อเขาอีก เอาจริงๆตั้งแต่เกิดมาเขาก็ชอบชื่อตัวเองอยู่แต่ตอนนี้เริ่มไม่อยากจะชื่อกีกวังแล้วสิ

เด็กสาวอายุ7-8ขวบกำลังวิ่งไปมาในห้องชุดของคุณน้าเขา เมื่อเขาเผลอตกปากรับคำไปว่าจะดูแลเด็กๆให้ ก็นึกว่าแค่สามสี่คน

นี่มาพร้อมกัน 7คนเลย

วัยกำลังซนเลย ตอนที่เขามาถึงน่าแปลกที่เด็กๆดูไม่กลัวเขาทั้งๆที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก เด็กสาวพากันมาแนะนนำตัวเขาก็เลยแนะนำตัวกลับบ้าง

“กินข้าวกันนะสาวๆ” และแล้วเวลาแห่งความความสงบก็มาเยือนกีกวังแม้จะแปปเดียวแต่เขาก็ขอบคุณที่เด็กกินข้าวกันได้สงบขนาดนี้

“ซึงฮีว่าไงครับ?” ระหว่างเขาล้างจานอยู่เด็กน้อยซึงฮีก็มากระตุกชายเสื้อเขา กีวังบอกขอเวลาอีกแปปนึงก่อนจะเดินจูงมือเด็นน้อยเข้าไปหากลุ่ม

“พี่กีกวัง เล่นสโนไวท์กัน”

“หา?” แล้วกีกวังก็ได้กลายเป็นสโนไวท์ที่มีคนแคระทั้งเจ็ดเดินตามต้อยๆ แน่นอนที่ขาดไม่ได้คือการร้องเพลง

และแล้วสโนไวท์ก็กัดแอปเปิ้ลที่ถูกอาบไว้ด้วยยาพิษ ก่อนที่เขาจะเข้าสู่นิทราเพื่อรอเจ้าชายมาจุมพิตให้หายจากคำสาป

“เจ้าชายมาแล้ว” เสียงโหวกเหวกโวยวายของเด็กๆทำให้เขาอยากจะลืมตาดูแต่เพราะเด็กกำลังล้อมรอบเขาไว้พลางบังคับให้เขาหลับตาจริงๆอีกต่างหาก

“จูบเลยเจ้าชาย สโนว์ไวท์จะได้พ้นจากคำสาป”

ริมฝีปากของคนเป็นเจ้าชายทาบลงบนริมฝีปากอิ่มของสโนไวท์ก่อนจะได้ถอนออกมือของสโนไวท์ก็ฟาดเข้าที่ต้นแขนของเจ้าชายเต็มรัก


“ตีกันทำไมเนี่ย” จุนฮยองลูบต้นแขนของตัวเองเบาๆ ส่วนกีกวังที่กำลังกลับมาจากการไปเอายาทามาก็นั่งลงด้วยหน้าไม่ประสบอารมณ์

“โอ๋ๆไม่งอนเจ้าชายสิครับ” แขนยาวรวบเอวอีกคนให้เข้ามาใกล้ๆกันมาขึ้น

“จะมาทำไมไม่บอก” เด็กๆทั้งเจ็ดกำลังนอนกลางวันอยู่เลยเหลือแค่พวกเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“ก็เซอร์ไพรสือ่ะ” จุนฮยองกำลังจะไปหากีกวังแต่เพราะน้าของกีกวังโทรมาบอกเขาก่อนว่าให้แวะไปหากีกวังที่คอนโดของน้าเพราะกลัวกีกวังจะดูแลไม่ไหวเอา

ดันมาจับจังหวะได้บทเจ้าชายพอดี

“เหนื่อยมั้ย” มือเขาลูบผมอีกคนที่กำลังพิงไหล่เขาอยู่เจ้าตัวพยักหน้าให้ก่อนจะเอ่ยว่าของีบหน่อยเขาถึงปล่อยให้อีกคนหลับไป

“เจ้าชายจุมพิตสโนไวท์อีกแล้ว”