editชื่อเรื่องเฉยๆค่ะ

"เอาสีไหนดีอ่ะ” หน้าจอโน๊ตบุ๊คแทนที่ด้วยผ้าผืนใหญ่เต็มหน้าจอ ซันไหวไหล่ให้เป็นเชิงว่าไม่รู้ เขาไม่ใช่พวกที่เลือกอะไรเข้ากับ

ขนาดแต่งตัวเขายังให้อีกคนช่วนเลือกเลย

“ไม่รู้ สีนี้มั้ง” เขาชี้มั่วๆเอาเพื่อให้อีกคนพอใจแค่นั้น ไม่รู้ว่านึกคึกอะไรว่าอยากได้ผ้าปูโต๊ะ

ผ้าปูโต๊ะเนี่ยนะเอามาทำไม

เปื้อนก็ต้องซักอีก เช็ดโต๊ะยังง่ายกว่าอีกมั้ย

“ไปห้างกัน”

“ห้ะ” ไม่ทันตั้งตัวอีกคนก็ลากเขาออกจากบ้านไปหาซื้อผ้าปูโต๊ะแทน ผ้าปูโต๊ะต้องอลังเบอร์ไหนกันวะ

“อ้าวฝนตกเฉย” ซันมองอีกคนที่ทำตาละห้อยกับสายฝนก่อนจะลากอีกคนเข้าห้างอีกที เขาไม่กล้าเสี่ยงให้อีกคนฝ่าฝนกลับไปที่รถหรอก

ไม่สบายแล้วจะเป็นเรื่อง

“พีตกินชาบูกัน”

“อะไรมาอยากตอนนี้”

“ข่าวบอกวันนี้พายุเข้ารอมันตกเบากว่านี้ค่อยกลับนะ” พีตพยักหน้ารับก่อนจะเดินตามอีกคนไปในร้านอย่างว่าง่าย

เอาเหอะ กินอะไรอุ่นๆซักหน่อยคงจะดี

“พี่เตอร์~” หลังจากกินเสร็จก็บังเอิญเหลือเกินที่มาเจอคนรู้จักในห้างแบบนี้ พีตเข้าไปทักทายด้วยอารมณ์ร่าเริงแทบจะลืมไปแล้วว่ามากับเขา แทบยังไม่จบแค่นั้นเพราะเหมือนทั้งสองคนอยากไปดูของตกแต่งบ้านกันต่ออีก

อ่ะ ล่องหนไปดิ

“เป็นไรอ่ะ” พีตสะกิดคนข้างๆที่เหมือนจะงอนเขา ซึ่งเรื่องอะไรเขาก็ไม่รู้

“ป่าว ไม่มีไร” ซันวางของไว้กลางห้องก่อนจะทำท่าเหมือนจะกลับทันทีแต่คนอายุน้อยกว่าก็คว้าแขนไว้ก่อน

“คืนนี้พายุเข้าไม่ใช่หรอ”

“อื้ม”

“นอนเป็นเพื่อนหน่อยสิ” สายตาอ้อนๆของอีกคนทำให้เขายอมแพ้ที่จะงอนเรื่องที่พีตไม่สนใจเขาที่ห้างไปจนหมด ใหตายเถอะไม่เคยชนะได้เลย

“นอนเป็นแฟนก็ได้อ่ะเอาจริง”