เขาว่าในป่านี้มีมังกร 

กลุ่มเด็กห้าถึงหกคนกำลังพาตัวเองมุ่งหน้าเข้าไปใกล้ป่าที่อยู่ตรงท้ายหมู่บ้านของตัวเอง ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งสัมผัสได้ถึงอากาศที่เย็นขึ้นเรื่อยๆ

“กลับกันมั้ยกีกวังกลัว” เด็กชายที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่มและยังอายุน้อยสุดเริ่มท้วงเสียงสั่น แขนเล็กคว้าเอาแขนของเด็กชายคนหนี่งในกลุ่มมากอดไว้แน่น

“เจ้าหน่ะคิดมาก มันไม่มีหรอกมังกร” เด็กชายพยายามปลอบขวัญคนตัวเล็ก จุดประสงค์ที่พวกเขาอยากไปเล่นในป่าก็เพราะแค่อยากเปลี่ยนที่เล่นใหม่แค่นั้น

ในหมู่บ้านมันน่าเบื่อไปแล้ว

“เจ้ามันขี้กลัวกีกวัง งั้นเจ้าเป็นคนหาเลย” เด็กอีกคนพูดขึ้นก่อนที่ทุกคนจะวิ่งกระจัดกระจายกันไปทั่วบริเวณ ทิ้งไว้แต่อีกีกวังที่ทำท่าจะร้องไห้อยู่คนเดียว

“แง้ ข้าไม่อยากเล่นแล้ว กีกวังจะกลับบ้าน” ขาเล็กพาตัวเองวิ่งไปแต่น่าสงสารที่เจาตัวกลับวิ่งผิดทางเข้าไปในป่าลึกกว่าเดิม

พลั่ก

ตุ้บ

เพราะเดินไม่ดูทางทำให้เผลอสะดุดกับรากไม้ที่โผล่ขึ้นมาจนล้มไม่เป็นท่า เจ้าตัวเล็กไม่มีแรงจะลุกแล้ว เอาแต่กอดเข่าร้องไห้อยู่แบบนี้

“ฮือ พี่ดูจุนช่วยข้าด้วย”




เสียงร้องไห้ที่เหมือนจะดังมาจากที่ไกลออกไป ทำให้ขายาวต้องเร่งฝีเท้าให้เข้าใกล้เสียงให้มากขึ้น ก่อนจะพบเด็กชายอายุประมาณ7-8ขวบเห็นจะได้นั่งร้องไห้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

แม้แต่เหล่าพรายน้ำที่เริ่มออกมาดูรอบล้อมเจ้าตัวเล็กไว้ก็ยังไม่รู้ตัว จนต้องเป็นเขาเองที่มาดูว่าเกิดอะไรขึ้น

“นี่” เสียงทุ้มกังวานดังขึ้นทำให้เสียงร้องไห้หยุดชะงักไปเล็กน้อยไม่ถึงอึดใจก่อนที่จะร้องไห้ต่อ

“นี่เจ้า” เขาย่อตัวลงมาให้เท่ากับอีกคนก่อนจะช้อนคางคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาให้มาสบตากัน

ตาสีน้ำตาลใสวาวเนื่องจากน้ำตา ปากอิ่มกลายเป็นสีแดงจากการร้องไห้ ไหนจะจมูกน้อยๆที่เริ่มแดงเถือกนั่นอีกจนเขาอดที่จะยิ้มให้ไม่ได้

“เจ้าเป็นอะไร”

“ขะ ข้า” ปากอิ่มเม้มเข้าหากันเล็กน้อยเพราะลังเลใจที่จะพูดกับคนแปลกหน้า ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าจะเข้าใจเลยตัดสินใจนั่งลงข้างๆเด็กชายแล้วแนะนำตัวเอง

“ข้าชื่อจุนฮยอง ยงจุนฮยองแล้วเจ้าละ”




“สรุปแล้วมังกรมีจริงๆมั้ย”

“อื้ม”

“ท่านเคยเห็นหรอ”

“เคยสิ” เสียงคนตัวเล็กที่อยู่หลังของเขาหลังจากที่ตัดสินใจว่าเขาจะไปส่งอีกคนที่ชายป่าเพื่อที่จะกลับบ้าน กีกวังยังคงพูดไม่หยุดหย่อนหลังจากที่รู้ว่าเขาไม่ทำร้ายเจ้าตัว เสียงหวานยังคงเล่าเรื่องราวต่างๆที่เคยได้ยินจากป่านี้ให้อีกคนฟัง

“จริงหรือที่มังกรนิสัยโหดร้าย” อีกครั้งกับคำถามเกี่ยวกับมังกรที่กีกวังถ้าเขา

“ไม่หรอก ก็แค่บางตัว”

“งั้นท่านก็ต้องเป็นมังกรใจดีแน่ๆ” ขายาวหยุดชะงักเหมือนอีกคนพูดขึ้นมา

ไม่มีทาง

“ท่านหยุดทำไมเหนื่อยหรือ งั้นข้าเดินมั้ย”

“ไม่หรอก ข้าแค่สงสัยทำไมเจ้าคิดว่าข้าเป็นมังกรรึ”

“ก็นามสกุลท่านไง ยง แปลว่ามังกร ข้าเรียนมานะ!” จุนฮยองเผลอหลุดหัวเราะกับความใสซื่อของอีกคนก่อนจะอธิบายว่าจริงๆแล้วมันคือนามสกุลของเขา

“ข้าส่งแค่นี้ เจ้าเดินต่อเองได้ไหม” หัวเล็กพยักหน้าหงึกๆก่อนจะตัดสินใจวิ่งไปทางหมู่บ้าน ก่อนจะวิ่งกลับมาอีกรอบ

“พรุ่งนี้ข้ามาหาท่านอีกได้มั้ย” ตาใสจ้องมองหรอคำตอบจากเขาราวกับหมาน้อยที่รอให้เขาพาไปเดินเล่น

“เอาสิ แล้วข้าจะรอ”

“งั้นข้าไปแล้วนะ” เด็กขายวิ่งไปกลับไปอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้หันกลับมาหาเขาอีกแล้ว จุนฮยองหมุนตัวเดินกลับเข้าในป่าอีกครั้ง

“บริสุทธิ์เหลือเกิน” เสียงใสกังวานของพรายน้ำเอ่ยขึ้นหลังจากเฝ้าดูเหตุการณ์ทั้งหมด

“สู่รู้จริงนะเจ้า” พรายน้ำยกมือเชิงยอมแพ้ก่อนจะเอ่ยประโยคสำคัญที่เขาคิดว่าจุนฮยองน่าจะลืมไปแล้ว

“บริสุทธิ์เหมาะกับเป็นคู่ชีวิตเจ้านะ ‘ยง’จุนฮยอง”