ระหว่างเดินทางไปสวนสนุก เราก็จะพบกับหมู่บ้านต่าง ๆ ให้เข้าไปเยี่ยมชม มีการจำลองวิถีชีวิตของชาวเผ่าด้วย ใครชอบดูการแสดง ก็มีการร้องเล่นเต้นระบำของชาวชนเผ่าให้ชมด้วยจ้า

โลมากับเพื่อนเดินไปเรื่อย ๆ หาทางไปสวนสนุกกัน ใช่เวลาคลำทางอยู่ประมาณหนึ่งก็ถึง เครื่องเล่นที่เป็นไฮไลท์ของที่นี่ชื่อว่า UFO เป็นเก้าอี้ให้นั่งห้อยขาต่องแต่งดูน่าหวาดเสียว นั่งล้อมรอบเสาเป็นวงกลมดูเหมือนจานดาวเทียม แล้วพาขึ้นไปจุดสูงสุดของเสาและปล่อยลงมาจ้า

 
เพื่อนโลมาชวนขึ้นรถไฟเหาะตีลังกา เท่าที่โลมาจำความได้โลมาน่าจะขึ้นรถไฟเหาะตีลังกาครั้งสุดท้ายเมื่อสมัยมัธยม พอเพื่อนชวนก็ไม่ได้รู้สึกว่าอยากเล่นหรอก แต่อยากรู้ว่าเป็นไง ยังเล่นได้อยู่มั้ยหนอ 

มองดูผู้เล่นก่อนหน้ามีเด็กประถมด้วย ใช้เวลาเพียงแป๊บเดียว ไม่ถึงห้านาทีมั้ง เพื่อไม่ให้ความรู้สึกค้างคาใจ โลมาเลยตัดสินใจ "เล่นก็ได้"

ยืนรอคิวไม่นานนักก็ถึงคิวของโลมากับเพื่อนแล้ว พวกเราเอากระเป๋าไปฝากไว้ตรงตู้ฝั่งตรงข้ามที่เรายืนรอก่อนขึ้นรถไฟ 

รถไฟกำลังจะออกแล้ว หวืบ หวืบ  รถไฟตีลังกาจนหัวห้อย โลมาได้ยินเสียงกรี๊ด ๆ กันกระจายเลย ไม่รู้หรอกว่าตัวเองกรี๊ดดังแค่ไหน รู้สึกว่ามันเสียว เพียงชั่วเวลาแป๊บเดียวรถไฟก็มาจอดที่ชานชาลาดังเดิม เพื่อรอรับผู้โดยสารรอบถัดไป

โลมาลงมาแบบมึน ๆ งง ๆ เล็กน้อย รู้สึกว่าบางครั้งเราก็ปล่อยให้ตัวเองค้างคาใจอะไรไปบ้างก็ได้ ทำไมต้องไปทรมานตัวเอง เอาหัวห้อยลงมาด้วย ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาไม่นานก็ตาม

แต่จริง ๆ แล้วก็รู้สึกดีนั้นแหละ เพราะรู้แล้วว่าขึ้นไปแล้วรู้สึกยังไง??? จะได้หายคาใจ รอบหน้าใครมาชวนจะได้ปฏิเสธได้เลย หรือถ้าคาใจใหม่ค่อยว่ากัน 55