คงไม่ช้าไปใช่มั้ยถ้าจะมาบอกลาปี 2017 ในต้นปี 2018 ฮ่าฮ่า ^^ 

และคงงงๆ ด้วยสินะว่าเพลง Aitakatta มันเกี่ยวอะไรกับการส่งท้ายปี  

ช่างเถอะ

ถึงจะงง แต่เราพาเชื่อมโยงได้แน่ๆ

ถึงจะช้า แต่อย่างน้อยเราก็ได้บอกลาปีที่เรา "ไปไม่สุด" ที่สุดละกัน

ก่อนที่จะเล่าเรื่องไม่สุด เราขอเริ่มด้วยเรื่องดีๆ ก่อนนะ 

จะพยายามบอกลาให้ช้ำใจน้อยที่สุด    

ฮึก...

เพราะจริงๆ แล้วปี 2017 เราได้ทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เคย ไม่กล้าเริ่ม ไม่ตั้งเป้าที่จะทำมาก่อนเยอะมากๆ 

ตั้งแต่ ... 

- เริ่มเขียนบล็อกใน minimore (แม้จะไม่บ่อยและไม่เป็นกิจวัตรก็เถอะ 555)

- มีโอกาสช่วยงาน TEDxKasetsartU (ดีใจและประทับใจมากที่ผ่านงานนี้มาได้)

- เริ่มดริปกาแฟ :)

- ได้วิ่งมินิมาราธอนมากถึง 6 อีเว้นท์

- เริ่มรับงานแปลบทความ ไทย-อังกฤษ (แต่หลังๆ ไม่ได้รับเพราะภาระงานมากขึ้น ฮือออ TT)

- เริ่มรับงานออกแบบบ้านหลังน้อยๆ (นี่คือสาเหตุของข้อบน)

- สอบ TOEFL ได้ 98 คะแนนแล้ว ^^ (เพิ่งทำได้เมื่อธ.ค.ที่ผ่านมานี้เองแหละ ทรหดมาก!)

เป็นต้น

และแน่นอนเรา "ไปไม่สุด" ในหลายๆ อย่างที่ได้ทำ

มันมีเรื่องผิดหวังทุกปี แต่ปีนี้เราคิดว่ามันเยอะจริงๆ เยอะจนดูเหมือนชิน

แต่เอาเข้าจริงๆ มันไม่ชินหรอก

เล่าเลยแล้วกันว่าปี 2017 เรา ...

- สมัครทุนไปเรียนที่ยุโรป แต่โปรแกรมที่จะเรียนโดนยกเลิกกระทันหัน

- สมัครทุนก.พ. จนไปถึงรอบสัมภาษณ์ แต่ก็ไม่ผ่าน ไม่ได้ทุน

- สอบติดในสาขาที่อยากเรียน ป.โท ภาคพิเศษ เรียนเสาร์-อาทิตย์ในไทย แต่สุดท้ายก็ไม่มีเงินมาจ่ายค่าเทอมแรกเข้า และเงินเดือนเราไม่มากพอที่จะแบ่งมาจ่ายค่าเทอมในแต่ละเทอมได้ทัน จึงต้องทำใจสละสิทธิ์ไป  (จึงเป็นสาเหตุให้เริ่มรับงานนอกเข้ามาทำตอนค่ำคืน)

- พอกลับมาโฟกัสที่การสมัครแอร์ (ตามความฝันและความอยาก) เราก็ตกรอบสัมภาษณ์ไฟนอลมากถึง 4 สายการบินในปีเดียว ไม่รวมที่ไปยื่น Resume แล้วโดนคัดตกระหว่างทางมาอีกหลายครั้ง

- ส่วนงานประจำ เราได้รับมอบหมายให้ทำงานโปรเจ็คที่ใหญ่มากขึ้น และเยอะขึ้น จนเครียดและ "ทำได้ไม่สุด" ทั้งที่จริงงานไม่ได้ออกมาแย่ แต่พอเรารู้สึกว่าไม่เต็มที่ เราก็ไม่สบายใจกับผลงานอยู่ดี

เล่ากว้างๆ เท่านี้แหละ

จะเห็นได้ว่าที่สิ่งที่เราดีใจที่ได้ทำมันเป็นสิ่งเล็กๆ เป็นส่วนหนึ่งของตัวตนเรา

แต่สิ่งที่เราพลาดมันคือตัวกำหนดอนาคต

โอกาสหลายอย่างอยู่ตรงหน้า

แต่เราทำไม่ได้ ไปไม่ถึง ไม่สุดแม้แต่ทางเดียว   

เราไม่ค่อยแสดงออกเท่าไหร่หรอกว่าเราเสียใจ 

เพราะแค่ได้ของกินและกาแฟฟินๆ มันก็ช่วยรักษาได้ระดับหนึ่งแล้ว

แต่ก็กลับมาคิดมากคนเดียวทุกครั้งที่ไปไม่สุด

เราไม่โทษคนอื่น ไม่โทษสิ่งแวดล้อม ไม่โทษสถานการณ์อะไรทั้งนั้น 

เราโทษตัวเอง

เราไม่ดีพอ

เราพยายามแต่มันไม่สุดไง! 

....

 

ช่วงปลายปี 2017 เราจึงพักจากการสมัครเรียน สมัครทุน สมัครแอร์ ทบทวนและฝึกมากขึ้น (มั้ง)

และ FOCUS!

และเปิดทีวีคลายเครียดด้วย!

ไม่น่าเชื่อว่าการเปิดทีวีแล้วเจอ Shoot! I Love You ฉายอยู่ จะทำให้เราคิดอะไรได้อย่างหนึ่ง

.

.

.

.

ตัวละครหลักแต่ละตัวในเรื่องต่างมีวิธีสู้ มีความเพียรพยายามเพื่อความสำเร็จแตกต่างกันไป

ไม่ว่าจะพลาด อุปสรรคเยอะมากมาย พวกเขาก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

ทำทุกอย่างให้ดี ให้สำเร็จ เพื่อตัวของพวกเขาเอง :)

และไม่น่าเชื่ออีกเช่นกันที่เพลง Aitakatta อยากจะได้พบเธอ สามารถ Cheer up เราได้

ตรงๆ เลยนะ เรายอมรับว่าครั้งแรกที่ฟังเพลงนี้ เราไม่ชอบเลย!

ตอนนั้นรู้สึกเหมือนว่ากำลังฟังเพลงการ์ตูนหน้าทีวีตอนเช้าๆ สมัยเด็กน้อยอยู่ 

สมองเราบอกว่าเพลงนี้จริงหรอ? ไม่ดิ? ไม่ใช่แนวมั้ง?!  แล้วก็ไม่ฟังอีกเลย

55555555555555

จนกระทั่งเพลงนี้ได้มาประกอบ Shoot! I Love You 

เราตัดสินใจกดดูเอ็มวีเพราะนนกุลและหมอฟรัง (><) 

กลับกลายเป็นว่าเพลงมันเข้ากับเนื้อเรื่องและเราเสพย์ติดเพลงนี้ไปโดยปริยาย

ในเนื้อเพลงสื่อถึงความตั้งใจที่จะบอกรัก "เธอ"

แต่สำหรับเราแล้ว คำว่า "เธอ" ในเนื้อเพลง คือความสำเร็จที่เราพยายามคว้าอยู่

เราล้มและมีอุปสรรคมากมายเหมือนในเพลง

ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเราอยากจะยอมแพ้

แต่ยิ่งฟังเพลงนี้ แล้วยิ่งคึก

เราอยากจะสู้ต่อ!

ปี 2018 นี้เราจะไปบอกรักเธอให้ได้!