เราไม่ใช่มนุษย์ผู้มีจิตใจอ่อนโยนจะรักหมาขนาดนั้น บ่อยครั้งที่เรากรี๊ดใส่หมาเพราะเหลืออดเหลือทน เราไม่เข้าใจหมาทำไมมันฟังไม่รู้เรื่อง(ก็นั่นมันหมา) ทำไมบอกให้ไปนอนนอกบ้านก็ไม่ไป ทำไมวิ่งเข้าไปนอนในห้องนอนเราแล้วไม่ยอมออก ตะโกนก่นด่า ทุบเตียง เอาไม้มาขู่ เอาจักรยานมาล่อ ทำทุกอย่างจนยอมแพ้จนคิดว่าเออ งั้นขังเลยละกันจะไม่เปิดพัดลมให้ด้วย มันต้องร้อนจนทนไม่ได้บ้างละวะ สุดท้ายมันก็ยังไม่ออกมาจนเราร้องไห้เพราะมันเหลือใจเราอยากนอนในห้องเราบ้างได้ปะ(มันเหม็นไงเลยไม่นอน) จนถามตัวเองว่าร้องไห้ทำไมวะเนี้ย ร้องไห้เพราะหมาเนี่ยนะ อิบ้า

กลับเข้าไปดูมันอีกที มันนอนหลับปุ๋ยไปเรียบร้อย เฮ้อ น้องมันก็คือน้องล่ะวะ เปิดพัดลมให้มันนอนต่ออย่างสบายใจ (ขอโทษนะพ่อ หนูไล่มันไม่ไปจริงๆ) รู้สึกผิดที่ก่นด่ามันด้วยนะเนี้ย 5555 เฮ้อ

แม่ : มันฟังไม่รู้เรื่องหรอก ให้อภัยมันนะ แม่เลี้ยงมันมาไม่รู้กี่ปีแล้วมันยังไม่รู้คำพูดแม่เหมือนกัน

พ่อ : พ่อโดนมาก่อนหนูแล้ว ฮ่าๆ ต้องทำใจ เรารักเจ้าของหมาเราต้องรักหมาด้วย งุบงิบ

อย่างน้อยๆก็มีพ่อที่เข้าใจเรา กระซิกๆ

รู้ใช่มั้ยไอ้หมู เอ็นดูน่ะมากมาย แต่ความหมั่นไส้น่ะมหาศาล