หลายๆช่วงชีวิตก็ได้ทักทายกับประโยคนี้บ่อยเอาเรื่องเหมือนกันนะคะ ซึ่งเป็นประโยคที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ มองบน ปลงตก สิ้นหวัง เหลืออดเหลือทน ไปจนกระทั่งไม่ทนแล้วโว้ยยย 

จะว่าไปการได้ประสบพบเจออะไรแบบนี้ ก็คงคล้ายๆกับการเปิดอ่านหนังสือสักเล่มที่เราไม่รู้ว่าเนื้อหาข้างในเป็นยังไง ที่ตอนแรกก็เห็นแค่ปก 

แต่พอได้ลองอ่านแล้ว ...

อาจจะเป็นเล่มที่โคตรใช่

อาจจะเป็นเล่มที่ต้องฝืนอ่านให้จบ

อาจจะเป็นเล่มที่คิดว่าชีวิตนี้ไม่อ่านอีกแน่นอน

หรืออาจจะเป็นเล่มที่อ่านแทบไม่รู้เรื่องเลย

และสารพัดในความรู้สึกหลังจากอ่านจนจบ ... 

เชื่อว่าสุดท้ายเราต้องได้อะไรจากการอ่านหนังสือพวกนี้บ้างล่ะหนา อาจจะได้รู้อะไรที่ไม่เคยได้รู้

และไม่แน่ เราเองก็อาจเป็น ' คนแบบไหนวะเนี้ย ' สำหรับคนอื่นด้วยก็ได้ 

... ฉะนั้นดูละครให้ย้อนดูตนด้วยเด้ออออ