บรรยากาศร้อนๆในห้องเรียนที่ประกอบกับเสียงของคุณครูที่สอนเจื้อยแจ้วไม่มีหยุดพัก ทั้งเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ในใจกลับจดจ่อเพียง ' เมื่อไหร่จะหมดคาบสักทีล่ะเนี่ย ' (อย่าเอาแบบอย่างนะเด็กๆ)

พอถึงช่วงท้ายคาบก็จะมีคำพูดที่ได้ยินจนคุ้นหูว่า " มีใครไม่เข้าใจตรงไหนมั้ย ? "

เอาล่ะสิ ...

จะบอกว่าไม่เข้าใจทั้งหมดก็กลัวคุณครูจะหาว่าพูดจากวนโอ้ยครูหรือไร

ครั้นจะถามขึ้นมาบรรยากาศในห้องก็เงียบสนิทราวกับกำลังมีใครท่องมนต์สะกดว่า 'เอ็งอย่ายกมือนะโว้ย  ครูจะได้รีบปล่อยสักที' (นั่นเสียงในใจคนอื่นหรือตัวเอง โธ่)

ไม่แน่ใจว่าทำไมเราเลือกที่จะไม่ถาม

เพราะเคยถามไปแล้วก็งงอยู่ดี (รับโง่เอง วอนอย่าด่าเยอะ เพราะโง่ไปแล้ว)

เพราะเคยถามไปแล้วได้คำตอบกลับมาว่า " เธอไม่ฟังที่ฉันสอนไปหรือไง " หรือไม่ก็ " ล้านคนถามเหมือนกัน ฉันก็ต้องตอบล้านครั้งงั้นซี "  แต่จะให้หันไปถามเพื่อนมันก็ไม่สาแก่ใจอิช้อยเจ้าค่ะ

เอาเป็นว่าพับเก็บไว้ในส่วนลึกสุดใจ(?)ต่อไปแล้วกัน 

โง่ยาวเลยทีนี้ ... #เดี๋ยวๆ

.......................................................................................

จนวันนี้ความสงสัยในอดีตถูกใครบางคนขุดขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว ทั้งที่เราเองก็ลืมมันไปแล้วด้วยซ้ำ 

นศ : ...

เอาล่ะสิ นึกย้อนไปก็ได้ยินเพียงเสียงแผ่วเบาในความทรงจำว่า " จำๆไปเถอะ "

.เอามือทาบอก.นึกอัศจรรย์ใจ ราวกับอาจารย์ได้ยินเสียงในหัวของเรา

อาจารย์ : เด็กเขาถามไม่ใช่เรื่องผิด ผิดที่เราตอบไม่ได้ต่างหากล่ะ จริงอยู่ว่าเราไม่มีทางเป็นคนที่รู้ไปซะทุกเรื่อง แต่ในบางเรื่องเราก็ควรที่จะรู้ อย่างเรื่องง่ายๆใกล้ๆตัวที่เรียนมาตั้งแต่มัธยม 

ฟังแล้วก็ได้แต่ปรารภกับตัวเองว่า เมื่อไหร่ที่ชีวิตปราศจากความพยายาม ความกระตือรือร้นที่จะทำหน้าที่ตัวเองให้ดีที่สุด อาจจะไม่ใช่แค่เราคนเดียวที่พัง...