จะว่าไปประเทศไทยขนส่งมวลชนโดยเฉพาะกรุงเทพและเมืองท่องเที่ยวถือว่าสะดวกมาก มีตั้งแต่ รถไฟฟ้า แท็กซี่ รถเมล์ สองแถว และพี่วินรับจ้าง (มีเกือบทุกตรอกซอกซอย) เราเป็นคนหนึ่งที่ชีวิตเกือบทุกวันต้องใช้บริการพี่วิน เนื่องจากทุกเวลามีค่าสำหรับการนอน นอนดึกตื่นสายเป็นกิจวัตร ขอเล่าเรื่องราวที่ยังติดฝังหัวอยู๋กับพี่ๆ ที่แม้จะขึ้นซ้อนท้ายพี่เขาบ่อยแค่ไหน แต่เราก็ไม่เคยจำหน้าพี่เขาที่ซ้อนอยู่ในหมวกกันน็อคได้สักที นี่ถ้าให้ทายจากลำคอของพี่วินก็คงง่ายกว่า เรื่องแรก...ขี้กลาก...บนแขนข้างขวา อาจจะงงว่าเกี่ยวอะไรกับพี่วิน? เรื่องมันมีอยู่ว่าวันนึงเรารู้สึกคันที่ต้นแขนด้านขวาเลยเอามือเกาๆ เอ๊ะ! ผิวมันสากๆ เลยชะเง้อดูเลยเห็นว่าบริเวณนั้นมันเป็นวงขาวๆ ผิวเป็นขรุยหน่อยๆ คิดในใจว่าเอาแล้ว นี่มันขี้กลากชัดๆ โตแล้วเป็นขี้กลากโคตรน่าอาย คิดเท่าไรก็ยังงงๆ ว่าทำไมมันมาขึ้นตรงนี้และแค่ตรงนี้หว่าา... เวลาผ่านไปจนเกือบลืมรอยขี้กลาก (ที่ลืมเพราะทายาเลยไม่คันไง) แล้ววันนึงเราก็รู้สาเหตุของที่มา ของขี้กลากเจ้าปัญหา มันมาจากพี่วินค่ะ!! ขยายความสั้นๆ คือ เสื้อพี่วินบางคนจะชุ่มเหงื่อ ซับฝุ่นมาจากไหนต่อไหน ซักบ้างไม่ซักบ้างก็ว่ากันไป สุดท้ายกลายเป็นต้นเหตุของขี้กลากบนแขนซ้ายเรา ส่วนสาเหตุที่อยู่บนแขนข้างขวาคือ ปกติเรานั่งหันข้าง (นั่งไพล่) ทำให้แขนข้างขวาต้องสีกับหลังพี่วิน ซึ่งเป็นตำแหน่งเดียวกับที่เป็นขี้กลากเลย วันที่รู้คือเสื้อของพี่วินคนนั้นเปียกเหงื่อชื้นๆ ลงรถเราเลยกระดาษเช็ดก็ทำให้นึกร้องอ๋อออ อย่างยาวๆ เลยจ้ะ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... หมั่นทำความสะอาดแขนข้างขวาหลังนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างทุกครั้ง จบแค่นี้ก่อนนะ เรื่องอื่นจะมาเล่าต่อคราวหน้าค่ะ :)