ฉันเดินเหม่อลอยมาตลอดทางจนถึงที่นี่... ดวงตาที่อ่อนล้าของฉันมองท้องฟ้าที่หลากสีในยามเย็น... พยายามลากกายที่โหยหากาลสิ้นสุดของมันเองมาจนถึงสถานที่ที่ฉันกำลังนั่งเขียน(หรือพิมพ์)บรรทัดที่คุณกำลังอ่าน

ฉันว่า... ฉันควรเล่าเรื่องนี้ให้โลกฟัง

มันคือเรื่องจากโลกของฉัน

ก็จริงอย่างที่เขาว่า

ฉันชอบดึงทุกเราเข้ามาหาตัวแล้วตั้งตนเป็นคนรับผิดชอบ หัวใจฉันก็มีแขน เพราะมันชอบถืออะไรไว้เยอะแยะ ฉันผู้เป็นเจ้าของร่างกายมารู้เอาทีหลังว่ามันแบกอะไรต่างๆ ใน 'โลก' ของฉันไว้มาก ก็ในวันที่ร่างกายมันเหนื่อยล้าไปหมดแล้ว

หลายคนชอบถาม...

'ทำไมไม่ปล่อยๆ มันออกไปบ้าง'

นิสัยฉันเป็นคนคิดมากเสียด้วยสิ ถ้าไม่ใช่มนุษย์ที่ชอบเก็บอะไรมาคิด... ป่านนี้หัวใจคงไม่ต้องแบกรับอะไรไว้เยอะแยะจนพะรุงพะรังแบบนี้

วันดีคืนดี... ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวฉันน่ะเหมือนใครคนหนึ่งในเทพปกรณัมกรีก

'แอตลาส' ยังไงล่ะ

แอตลาสคือยักษ์ไททันตนหนึ่งที่ได้รับมอบหมายหน้าที่ให้แบกโลกทั้งใบไว้(หรือบางตำนานก็ว่าแบกผืนฟ้า)

ฉันว่าฉันเองก็คงไม่ต่าง

ฉันมีโลกของฉัน และฉันแบกมันไว้บนบ่า

โลกของฉันที่มีการเรียน การงาน การเงินและความสัมพันธ์

บางครั้งโลกก็หนักหนาและเต็มไปด้วยมลพิษจนมันกลายเป็น 'โลกซึมเศร้า' ไปในที่สุด

แด่ โลกที่ฉันแบก

ฉันขอโทษนะ...

นี่คือบทนำสู่โลกของฉัน

โลกที่ป่วยเป็นโรคซึมเศร้า

แอตลาส เค. ขอต้อนรับคุณผู้อ่านถึงบรรทัดนี้ด้วยความหมองเศร้า