*Trigger warning: Stalker*

ถึง แพรว ที่รักของผม

ผมเจอคุณครั้งแรกในคาบเรียนวิชาบัญชีที่มหาวิทยาลัย ครั้งแรกที่ผมพบคุณ ถ้าให้พูดตรง ๆ คือคุณ ธรรมดาเสียจนผมแทบจำไม่ได้ สำหรับผม คุณก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งที่บังเอิญลงเรียนเซคเดียวกันเฉย ๆ 

แต่แล้วผมก็ได้มีโอกาสได้ทำความรู้จักกับคุณ 

ผมยังจำได้ดี ตอนนั้นอยู่ดี ๆ อาจารย์ก็จับกลุ่มแบบสุ่มให้เรา ทุกคนในเซคตกใจมาก แน่นอนว่ารวมถึงผมด้วย ตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยว่าทำไมอาจารย์ไม่ให้จับกลุ่มด้วยตัวเอง แต่มาดูตอนนี้ ผมคงจะต้องขอบคุณอาจารย์แล้ว ที่ทำให้ผมได้มารู้จักกับคุณ 

ผมกับคุณอยู่กลุ่มเดียวกัน คุณจำได้ไหมว่ากลุ่มเราเป็นกลุ่มที่อาจารย์และเพื่อน ๆ เรียกว่าเป็นกลุ่มที่รวมคนที่แตกต่างที่สุดไว้ด้วยกัน กลุ่มเรามีเด็กเนิร์ดลูกรักอาจารย์, มีลูกชังอาจารย์ (ที่โดนอาจารย์ด่าเพราะเล่นเกมในคาบตลอด), มีคนที่โดดเรียนตลอด (เอาจริง ๆ ผมก็พึ่งเคยเห็นหน้าเขาตอนเราทำงานด้วยกันเนี่ยแหละ 555), มีผมที่เป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยพูด แล้วก็มีคุณ คนที่เรียกได้ว่าธรรมดาที่สุดในกลุ่ม 

ถ้าอยู่ในการ์ตูน คุณก็คงเป็นตัวประกอบจืด ๆ คนหนึ่ง (อ่านมาถึงตรงนี้แล้วอย่าพึ่งรีบโกรธผมนะ อ่านให้จบประโยคก่อน) ใช่ คุณคงเป็นตัวประกอบจืด ๆ คนหนึ่ง ที่คนมักไม่ให้ความสนใจ 

แต่สำหรับผม มันไม่ใช่ 

ไม่รู้ว่าทั้งหมดมันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไร แต่รู้สึกตัวอีกที ผมก็ตกหลุมรักตัวประกอบอย่างคุณไปเสียแล้ว 

ผมตกหลุมรักความธรรมดาของคุณ ตกหลุมรักเสียงของคุณ ตกหลุมรักรอยยิ้มของคุณ และที่สำคัญที่สุด ผมตกหลุมรักทุก ๆ อย่างที่เป็นคุณ 

ผมยังจำได้ดี วันที่ผมตัดสินใจไปบอกชอบคุณ 

คุณคงจินตนาการไม่ออกหรอกว่าผมดีใจแค่ไหน ตอนที่คุณบอกว่าคุณก็ชอบผมเหมือนกัน 

หลังจากนั้นเราก็คบกัน แต่เพราะคุณบอกว่าไม่อยากให้เราประกาศว่าเราคบกันอย่างเป็นทางการเพราะกลัวเพื่อน ๆ ล้อ เราก็เลยไม่ได้ทำตัวสนิทสนมกันตอนอยู่ที่มหาลัยเท่าไร ในคาบบัญชี ผมก็ยังนั่งที่เดิมของผม ส่วนคุณก็ยังนั่งที่เดิมของคุณ แต่ที่แตกต่างออกไป คือเวลาเรียนแทนที่ผมจะตั้งใจฟังที่อาจารย์สอน ตาของผมกลับถูกดึงให้มองแต่คุณตลอดทั้งคาบ ผมก็รู้นะว่าคุณก็แอบมองผมบ่อย ๆ เหมือนกัน แต่เวลาเราสบตากัน คุณก็ชอบเขินแล้วหันกลับไปตลอด แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ (เอาจริง ๆ ผมว่าตอนที่คุณเขินมันก็น่ารักดีด้วยซ้ำ)

ในทุก ๆ วันหลังเลิกเรียน ผมจะนั่งรอคุณอยู่ที่ใต้โถงคณะ หลังจากนั้นพอคุณเรียนเสร็จ เราก็จะไปหาอะไรกินกัน เสร็จแล้วผมก็จะเดินไปส่งคุณที่หอ รอจนเห็นคุณเข้าหออย่างปลอดภัยแล้วผมถึงค่อยกลับบ้าน

ผมดูแลคุณมาอย่างดีตลอด... 

แต่ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้!

ทำไมคุณถึงไปเดินกับหมอนั่นได้! 

ตอนแรกผมก็คิดว่าผมแค่คิดมากไปเอง คุณกับมันอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้ แต่มันไม่ใช่ 

คุณอาจจะคิดว่าผมไม่เห็น แต่ความจริงแล้วผมเห็นทุกอย่าง! ผมเห็นที่เพื่อนของคุณชอบล้อเวลาคุณอยู่กับมัน ผมเห็นเวลาที่คุณลงรูปคู่กับมัน และผมก็เห็นที่คุณแอบจูบกับมันที่มหาลัย ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับผมหละแพรว ทีกับผม คุณกลับบอกว่าไม่อยากเปิดตัวเพราะกลัวเพื่อนล้อ แต่ทำไมทีกับมัน คุณถึงกล้าที่จะบอก กล้าที่จะพามันไปทำความรู้จักกับเพื่อนของคุณ ทำไมหรอแพรว ผมไม่ดีตรงไหน ผมดูแลคุณไม่ดีหรอ ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้ 

คุณรู้ไหมว่าผมโกรธมากแค่ไหน คุณรู้ไหมว่าผมต้องทนเจ็บแค่ไหนตอนที่เห็นคุณอยู่กับมัน สุดท้ายผมก็ทนเก็บความรู้สึกนี้ต่อไปไม่ได้อีก ผมตัดสินใจเดินไปหาคุณตอนที่คุณอยู่กับมัน ผมกะจะให้หมอนั่นมันรู้ตัวสักทีว่ามันเป็นมือที่สามในความสัมพันธ์ของเรา! แต่ทันทีที่คุณเห็นหน้าผม คุณกลับแสดงท่าทีกลัวขึ้นมา หึ กลัวมากสินะ กลัวที่จะถูกเปิดโปงว่าแท้จริงแล้วคุณคบกับผมอยู่! พอมันหันไปถามคุณว่าผมเป็นใคร ผมก็เลยตอบกลับไปว่า ผมเป็นแฟนของคุณ แต่คุณกลับบอกว่า ไม่ใช่ แล้วก็บอกว่า ผมคือคนที่เคยทำงานกลุ่มด้วยกันกับคุณเฉย ๆ ไม่ใช่แฟน 

วินาทีนั่นผมรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ ทำไมหละ คุณถึงไม่บอกไปว่าผมเป็นแฟนของคุณและเราสองคนก็กำลังคบกันอยู่ หลังจากนั้นผมก็ถูกยามแถวนั่นลากตัวไป (คงมีคนแถวนั่นคิดว่าผมเป็นพวกโรคจิตก็เลยเรียกยามมาจับหละมั้ง) 

แพรว, คุณรู้ไหม หลังจากวันนั้นผมก็นอนไม่หลับอีกเลย ผมไม่ไปที่มหาลัยเพราะผมไม่อยากเจอคุณ ผมไม่เข้าเฟสบุ๊ค หรือไอจี เพราะผมกลัวว่าผมจะไปเห็นภาพของคุณกับมันอยู่ด้วยกัน

ตลอดเวลา ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมได้แต่คิดว่าผมผิดตรงไหน ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป ทำไมคุณถึงไปอยู่กับมัน หรือว่าคุณหมดรักผมแล้ว เรื่องราวของเราที่ผ่านมามันเป็นเรื่องโกหกอย่างนั้นหรอ 

แต่ตอนนี้เรื่องนั่นมันไม่สำคัญแล้ว แพรว ผมรู้แล้วว่าผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ได้โปรด ถึงผมจะไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิด แต่ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง ๆ คุณอยากให้ผมทำอะไร คุณบอกผมมาได้เลย ผมขอแค่อย่างเดียว เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม 

ถ้าคุณไม่อยากประกาศ ให้ทุกคนรู้เรื่องของเรา อันนั้นผมยอมรับได้ 

ถ้าคุณต้องการจริง ๆ ผมจะเป็นคนรักลับ ๆ ของคุณตลอดไปเลยก็ได้ ส่วนเรื่องที่ผมไปโมโหใส่คุณ กับผู้ชายอีกคนของคุณ ผมขอโทษจริง ๆ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว คุณไม่ต้องเลิกคุยกับมันก็ได้ ผมโอเค เราอยู่กับแบบสามคนก็ได้ ผมยอม ผมยอมคุณทุกอย่างแล้ว 

ดังนั้น แพรว ได้โปรด ให้โอกาสผมกลับตัวได้ไหมครับ ผมสัญญาว่าจะดูแลคุณให้ดีกว่าเดิม ผมจะตามใจคุณทุกอย่าง ผมจะทำให้คุณกลายเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก ขอเพียงแค่คุณบอกผมมา

ผมจะรอคำตอบจากคุณนะครับ

รักคุณเสมอ

จาก อคิน ที่รักของคุณ

_________________________________________________________________________

เมื่ออคินเขียนจดหมายเสร็จเขาก็หยิบจดหมายใส่ซองก่อนจะจะใช้น้ำลายเลียเพื่อปิดผนึก

‘ต่อไปก็ต้องเอาจดหมายไปส่ง’ อคินคิด

อคินหยิบสมุดบันทึกของเขาออกมา เพื่อเปิดหาว่าถ้าเป็นวันปกติแพรวจะอยู่ที่ไหน เมื่อได้คำตอบที่ต้องการ อคินก็ไม่รอช้ารีบหยิบจดหมายใส่ในกระเป๋า แต่ก่อนเขาจะเดินออกจากห้องไป เขาก็หันกลับมามองในห้องของเขาอีกครั้ง 

‘แล้วจะรีบกลับมานะ’ อคินพูด

จากนั้นเขาก็เดินออกจากห้องไป

ภายในห้องของอคินนั้นเต็มไปด้วยรูปของแพรวที่ถูกถ่ายเอาไว้ในทุกอิริบาบถ ตั้งแต่รูปตอนตอนอยู่ในห้องเรียน, รูปตอนอยู่กับเพื่อน, หรือแม้กระทั่ง รูปตอนที่แพรวเดินกลับบ้าน และแน่นอนว่ารูปทั้งหมดที่อยู่ในห้อง อคินก็เป็นคนถ่ายเอง

-จบ-

Writer’s note: คิดว่าทุกคนน่าจะรู้อยู่แล้ว แต่ to be clear อคินคือ stalker นะคะ แน่นอนว่าเรื่องที่อคินไปสารภาพรักกับแพรว

ทั้งคู่คบกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน ก็เป็นเรื่องที่อคินมโนไปเอง อยากแนะนำให้ทุกคนกลับไปอ่านทั้งเรื่องใหม่อีกครั้งนะคะ

คราวนี้บอกเลยว่าเรื่องราวทั้งหมดจะกลายเป็นหนังคนละม้วนไปเลย

( เรื่องนี้คิดออกเมื่อคืน 14 ก.พ 2564 ตอนกำลังจะนอน พอคิดได้คือแบบรู้สึก proud กับ plot นี้มาก ชอบมาก ๆ

อยากเขียนออกมาไว ๆ ตอนเขียนก็คือรู้สึกเขียนเพลินมาก ๆ เลย)

หวังว่าทุกคนจะชอบเรื่องนี้กันนะคะ :) 

ใครมีแล้วรู้สึกอย่างไงอย่าลืม comment บอกกันใต้โพสใน Facebook ด้วยนะคะ 

แล้วก็ถ้าชอบเรื่องสั้นเรื่องนี้อย่าลืมกดไลค์ กดแชร์เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะคะ 

#เมื่อฉันรีวิวหนังสือ #เมื่อฉันเขียนเรื่องสั้น