เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดก่อนบทนาจะเริ่ม
"ขอตัวนึงดิ" เธอเอ่ย
"ไม่เอา ไม่ดีๆ" เขาบอกปัด "เราไม่ได้เครียดขนาดนั้น แค่ติดเฉยๆ"
ควันบุหรี่ลอยขึ้นช้าๆระหว่างคนสองคนที่รอให้บทสนทนาเริ่มเปิดฉากขึ้น
"แกหนีหน้าชั้นทำไม?" เธอจั่วเสียงดังตามสไตล์ สีหน้าเคร่งเครียด
"เราหนียังไง แบบไหนถึงเรียกว่าหนี?" เขาตอบทันทีตาเรียวเล็กจ้องมาที่เธอแบบไม่ละสายตา
"ก็ที่ทำอยู่ ก็รู้อยู่แก่ใจมั้ย?" เธอสู้กลับ
"ก็บอกมาสิว่ายังไง?" แล้วบทสนทนาก็เริ่มกลับไปสู่การทะเลาะกันอีกครั้งกับเรื่องเดิมๆที่ไม่เคยได้ข้อสรุป
เราเถียงกัน ทะเลาะกัน พยายามกลับมาดีกัน ประคองความสัมพันธ์ที่แสนจะคลุมเครือและเปราะบางนี้มาตลอด ความสัมพันธ์ที่เลวร้าย ชั่วช้า ราวกับอยู่ในนรกชั่วกัปชั่วกัลย์ เราทนกันไปเพื่ออะไร? เรามีความสุขจริงไหมกับสิ่งที่เกิดขึ้น? สิ่งที่โดนแผดเผาคือหัวใจของเราเองหรือเปล่า?
"กลับไปเหอะ" เขาไล่เธอเป็นครั้งที่ร้อยแล้วในคืนนี้
"กลับไปอยู่กับตัวเอง คิดอะไรให้ดีๆก่อนไหม.."
"ขอกอดหน่อย" เธอโพล่งขึ้นก่อนที่เขาจะพูดประโยคนั้นจบ
"เดี๋ยวเธอก็เครียดอีก มันจะเกี่ยวกับเรื่องหัวใจอีกหรือเปล่า?"
"น่านะ ขอกอดหน่อย" เธออ้อนวอนราวกับเป็นเด็กน้อยอายุ7ขวบที่ขอกอดพี่ตุ๊กตา
เขาขยับตัวเข้ามาช้าๆอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ แต่ใครจะสน เธอกอดเขาอย่างแนบแน่น สูดดมกลิ่นหอมนั้นที่เธอเฝ้าคิดถึงมาตลอดเกือบสองเดือน สัมพัสอบอุ่นของเขาที่เธอฝันถึงหลังจากที่เราไม่ได้อยู่ใกล้กันอีก คิดถึงเหลือเกิน คิดถึงเธอเหลือเกิน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in