บังเอิญถ่ายรูปนี้ได้ตอนรอเพื่อนซื้อของที่ตลาดปลา
หันไปเห็นคุณลุงยืนมองท้องฟ้าและทะเลอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยว
ไม่รู้ทำไมเหมือนกันผมรู้สึกว่าตัวเองชอบภาพใบนี้มากๆ
อาจเป็นเพราะองค์ประกอบหลายๆ อย่าง ทั้งท้องฟ้าทะเล คนในภาพ และสีสันต่างๆ ที่ผสมรวมกัน

พูดถึงเรื่องความโดดเดี่ยว บางครั้งก็นึกถึงตัวเองขึ้นมา
แม้ในบางขณะที่ได้อยู่กับเพื่อน ก็รู้สึกว่ามีคนเข้าใจเราอยู่ ให้เราพูดคุยให้เราปรึกษา
แต่ขณะเดียวกัน ผมก็รู้สึกตัวเองโดดเดี่ยวอย่างไม่น่าเชื่อ

อาจด้วยความเป็นคนเงียบๆ ชอบไปไหนมาไหนคนเดียว (เมื่อก่อนการดูหนังกินข้าวคนเดียวโดยเฉพาะบุฟเฟ่ต์ถ้าไปเล่าให้ใครฟังก็เจอสีหน้าเหวอตลอด)เลยทำให้ผมสนิทกับความโดดเดี่ยวได้อย่างรวดเร็ว

มันเป็นเรื่องที่พูดยาก เคยเป็นมั้ยที่บางครั้งอยากการอยู่กับเพื่อนเยอะๆได้ไปเที่ยว ได้เจอคน ได้ไปปาร์ตี้ แต่ก็มีหลายๆครั้งที่กลับมาด้วยความเปล่าเปลี่ยวและความเหงาที่ยิ่งจมลึกเข้าไปทุกที
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม
มันเป็นสภาวะที่ผมก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เท่าไหร่ บางครั้งเป็น บางครั้งไม่เป็น
เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ปะปนกันไป
เหมือนยังหาจุดสมดุลให้กับความโดดเดี่ยวของตัวเองไม่ได้

ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะจัดการกับความรู้สึกนี้ได้ดีแค่ไหน
อาจทำได้ หรืออาจไม่มีวันทำได้
ผมมองดูรูปที่ถ่ายมา เห็นคุณลุงมองท้องฟ้าและผืนทะเล
บางทีคำตอบอาจอยู่ตรงหน้าเราก็ได้