ฉันสูญเสียทักษะการเข้าสังคม

การพูดคุยกับคนแปลกหน้า หรือแม้แต่คนไม่สนิท เป็นเรื่องยากสำหรับฉัน

ฉันไม่สามารถอยู่คนเดียวข้างนอกได้

ฉันไม่สามารถออกจากบ้านด้วยตัวเองได้

ฉันสั่งซื้อข้าวไม่เป็น ฉันไม่กล้าซื้อของ

ฉันไม่กล้าทำอะไรนอกจากการหลบอยู่ในห้องนอน..

การจบมัธยมเป็นไปอย่างยากลำบาก

ฉันลาหยุดเป็นว่าเล่น มีหลายครั้งที่ฉันร้องไห้กลางห้องเรียน

ฉันก่อวีรกรรม สร้างเรื่องต่างๆ ที่นั่นมากมาย เพราะอาการป่วยของฉัน

จนทำให้คนอื่นๆมองว่าฉันเป็นตัวประหลาด , ใช่ เพราะฉันมันแปลกแยกจริงๆ

ฉันถูกบังคับ  ให้เรียนต่อไป เรียนต่อไป 

ทั้งๆที่ฉันมีความคิดอยากลาออกอย่างจริงจังมาตั้งแต่อายุ 13

แต่ฉันก็ทนต่อไป เพราะไม่มีทางเลือก

ฉันดรอปเรียนไปกลางเทอมม.4 เพราะต้องเข้ารักษาในวอร์ดจิตเวชถึงราวๆ 6 เดือน

ผ่านเรื่องอะไรมามากมาย จนในที่สุดฉันก็จบม.6 

จากนั้นก็หยุดเรียนไป

คาดหวังว่าแค่ 1 ปี แต่ฉันกลับควบคุมตัวเองไม่ได้จนสอบเข้ามหาลัยที่อยากเข้าไม่ติด

โดยมหาลัยให้เหตุผลว่า 'ด้วยอาการทางจิตของฉัน ฉันไม่น่าจะทนอยู่ในสภาวะกดดันของคณะเขาได้'

ฉันโกรธนะ โกรธมากๆ

ฉันคิดซ้ำไปซ้ำมา ฉันไม่น่าอาละวาดตอนเข้าค่ายมหาลัยเลย 

ฉันไม่น่าร้องไห้ก่อนสอบเลย

ฉันไม่น่า..สนิทกับอาจารย์ที่มหาลัยจนเขารู้ตัวตนของฉันเลย

แต่สุดท้ายมันก็เป็นอย่างที่เขาพูด

เพราะ 4 เดือนต่อมา ฉันเข้าสมัครมหาลัยเอกชน

ฉันเข้าไปอยู่ในห้องเรียนได้เพียง '15 นาที' ก่อนจะออกจากห้องมาร้องไห้ขอให้คุณพ่อมารับกลับบ้าน

ฉันอดทนมากที่สุดแล้ว แต่มันไม่ไหว ฉันไม่สามารถอยู่ในสถานที่แบบนั้นได้ 

เสียงของทุกๆคนทำให้ฉันกลัว ฉันกลัวทุกๆอย่างที่นั่น ฉันไม่สามารถอยู่คนเดียวข้างนอกโดยไม่มีคุณพ่อได้เลย

ตอนนี้ฉันกลายเป็นคนว่างงาน 

ความสามารถฉันก็ถูกปิดกั้นเพราะความโศกเศร้าที่เข้าครอบงำ

ทุกๆวันฉันจะอยู่ในห้อง และตอนเย็นคุณพ่อก็จะพาฉันออกไปนั่งรถเล่น เพราะไม่อยากให้ฉันหลบอยู่แต่ในห้อง

ฉันยังกลัวทุกสิ่งทุกอย่างอยู่

..ต่อจากนี้ฉันจะมีชีวิตอยู่อย่างไรนะ..