"ท่านแม่ข้าไม่อยากเรียนร่วมกับเจ้าหัวส้มนั่นเเล้ว" เช้าวันหยุดที่โนเซลไม่ต้องไปเรียนเขาจึงถือโอกาสยกเรื่องนี้ไปพูดกับมารดาที่กำลังเล่นกับน้องชายคนเล็กของเขา เมื่อเธอได้ยินคำถามจากลูกชายจึงสบตาเขาเเล้วยิ้มอย่างเอ็นดู

"ไหนลูกลองบอกเหตุผลกับแม่หน่อยสิจ้ะ" เธอว่าเเล้วยกมือลูบหัวลูกชายคนเล็กที่หลับปุ๋ยในเปลอยู่ด้วยความรักใคร่

"ก ก็เจ้านั่น-" เขาว่าเสียงเเข็งแต่ก็ต้องหยุดเมื่อโดนสายตามารดาดุซะก่อนเนื่องจากการใช้สรรพนามเรียกอีกฝ่ายแบบนั้น

"เวอร์มิเลียนน่ะครับ..ผมหมายถึงฟูเอโกลีออนเขา-"

"เขาเป็นพี่ลูกไม่ใช่เหรอจ้ะ ทำไมเราเรียกพี่เขาห้วนแบบนั้น" เธอว่า

"ก็เขาไม่เห็นทำตัวเหมือนเป็นพี่ข้าสักนิดนี่ท่านแม่ โซลิดยังขี้แงหน่อยกว่าอีก" โนเซลว่าแถมยังมุ่ยหน้าอีกต่างหาก

"แม่ว่าลูกพูดเกินไปหรือเปล่า"

"ข้าพูดจริงนะท่านแม่ ฟูเอโกเลออนร้องไห้งอแงทุกวันเลยเพราะเขายังควบคุมมานาตัวเองไม่ได้เเล้วยังเป็นเวทไฟอีก เขาเลยทำของรอบตัวไฟไหม้หมดเลย-ข้ารำคาญเขาเวลาร้องไห้มาก ๆ ท่านแม่ให้ข้ากลับมาเรียนคนเดียวเถอะนะครับ" โนเซลยกเหตุผลทั้งหมดมาพูดกับมารดาทั้งยังทำสายตาออดอ้อนที่ใครเห็นเป็นต้องใจอ่อนยกเว้นก็แต่..

"โนเซลฟังแม่นะ แม่รู้ว่าการอยู่ร่วมกับผู้อื่นสำหรับลูกมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยใช่ไหมละจ้ะ แต่แม่อยากให้หนูลองพยายามกับฟูเอโกเลออนนะ เเม่สัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนดีมากๆคนนึงและในอนาคตเขาอาจจะเป็นอัศวินเวทย์มนตร์ที่สู้เคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับลูกก็ได้.."

"แต่ท่านแม่--"

"เเล้วหนูรู้ใช่ไหมว่าการที่คนเราร้องไห้ไม่ได้แบบว่าพวกเขาจะอ่อนแอ การร้องไห้อาจจะทำให้เขาเข้มแข็งขึ้น และการที่เราร้องไห้มันคือความกล้าหาญที่เรายอมรับความรู้สึกของตัวเอง ถ้าลูกรำคาญเขาเพราะร้องไห้การแก้ปัญหาที่ตรงจุดลูกก็ควรที่จะหาวิธีปลอบเขานะจ้ะ"

"แต่-แต่ว่าขนาดคุณเทเลเซียยังทำให้เขาหยุดร้องไม่ได้เลยนะครับท่านแม่" โนเซลยกข้อเท็จจริงขึ้นมาพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มเมื่อครูที่สอนยังไม่สามารถทำให้ฟูเอโกเลออนหยุดร้องได้เลย

"อืม อาจจะด้วยช่วงวัยหรือเปล่านะแม่ว่าโนเซลอาจจะมีวิธีปลอบพี่เขาก็ได้" เธอว่าด้วยรอยยิ้มที่สดใสขึ้น

"ท่านแม่ก็รู้ว่าข้ามนุษย์สัมพันธ์แย่" เด็กน้อยก้มหน้ามองพื้นแทนการสบตากับผู้เป็นมารดา

"งั้นลูกก็ลองใช้วิธีที่ลูกปลอบโซลิดสิจ้ะ" เธอว่าแค่นั้นส่วนโนเซลก็ยืนเงียบครุ่นคิดกับสิ่งที่มารดาบอก

ใช้วิธีเดียวกับที่ปลอบโซลิดงั้นเหรอ..? มันจะได้ผลกับนายเวอร์มิเลียนคนนั้นไหมนะ..?


เช้าวันที่ต้องไปเรียนร่วมกับตระกูลคู่แข่งทำให้โนเซลรู้สึกเบื่อเป็นอย่างมาก เขากำลังคิดว่าอาจจะลองให้สาวใช้ไปหาซื้อไอเทมเวทย์ที่สามารถตัดเสียงรบกวนภายนอกได้ วันนี้เจ้านั่นต้องร้องไห้อีกแน่ ๆ โนเซลคิดว่าแบบนั้น

"สวัสดีโนเซล วันนี้อากาศดีนะ" ฟูเอโกเลออนเอ่ยทักโนเซลก่อนอย่างเช่นทุกวันพร้อมทั้งรอยยิ้มอันอบอุ่น ส่วนเขาทำเพียงพยักหน้ารับรู้และตามกลับตามมารยาท "ไง เวอร์มิเลียน"

บทเรียนวันนี้ยังเป็นการควบคุมมานาของตนเองเหมือนเดิม และเหมือนภาพฉายซ้ำ ฟูเอโกลีออนทำข้าวของรอบตัวไฟไหม้อีกเเล้ว-พร้อมกับการหายตัวไปเหมือนทุกทีของเทเลเซีย นี่เธอจงใจหรือเปล่านะโนเซลเริ่มสงสัย

" ฉ-ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมถึงคว..ควบคุมมานาไม่ได้ ฮื่อ"

"...."

"ฮื่ออ ฉันทำไฟไหม้จนจะห้องนี้ไม่มีอะไรจะไหม้อีกเเล้วนะ"

"...."

"ฉ..ฉันเป็น เป็นอัศวินเวทย์มนตร์ไม่ได้แน่เลย"

ฟูเอโกเลออนยังคงร้องไห้และระบายความในใจโดยที่ไม่ทันได้สังเกตเห็นโนเซลที่ย้ายตัวเองมายืนอยู่ข้าง ๆ เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้ อีกคนเก่งพอจะมีมานาสกินที่ปกป้องร่างกายจากเปลวเพลิงของเขา อีกฝ่ายขยับเขามาใกล้จนไหล่บางสัมผัสกับแขนของเขา

"นี่..พี่ฟูเอโกเลออนหยุดร้องเถอะนะครับ.."

                                      **

เทเลเซียกลับมาถึงห้องเรียนเวทย์และประหลาดใจกับลูกศิษย์ทั้งสองคนของเธอ ดูเหมือนวันนี้ฟูเอโกจะทำไฟไหม้เหมือนทุกวันแต่อีกฝ่ายก็ดับมันได้เเล้วและที่เหนือความคาดหมายมากกว่านั้นคือการที่ฟูเอโกไม่ได้ร้องไห้ทั้งยังมีคุณหนูอีกตระกูลยืนกุมมืออยู่ข้าง ๆ

ความจริงแล้วเทเลเซียจงใจที่จะปล่อยให้เด็กทั้งสองคนเรียนรู้ไปด้วยกันตามลำพัง แม้ว่าโนเซลจะดูเย็นชาและมีกำแพงสูงแค่ไหนแต่ทุกคนที่ฟูเอโกร้องไห้เด็กคนนี้ก็จะมีสายตาเป็นห่วงและคงอยากเขาไปปลอบอยู่ไม่น้อย เธอยิ้มกับภาพตรงหน้าอย่างโล่งใจก่อนจะอนุญาตให้วันนี้ทั้งสองเลิกเรียนเร็วกว่าปกติเนื่องจากเธอต้องขอตัวไปทำธุระด่วนในหน่วยของตัวเอง ทิ้งไว้ก็แต่เด็กหนุ่มสองคนที่ทำท่าเคอะเขินแปลก ๆ

ความเงียบเข้าครอบคลุมทั้งสองอยู่นานจนฟูเอโกเลออนเป็นฝ่ายทำลายมันลงเสียก่อน

"ขอบคุณนะโนเซล" น้ำเสียงอบอุ่นเฉกเช่นทุกคนที่โนเซลได้รับ คนสูงกว่าก้าวเท้าเปลี่ยนตำแหน่งเพื่อมายืนตรงหน้าคนเด็กกว่า โนเซลตกใจจนเผลอถอยหลังหนึ่งก้าว ก่อนจะเงยหน้าตอบด้วยน้ำเสียงขาดห้วง

"ม ไม่เป็นไรข้าแค่รำคาญเสียงของเจ้าต่างหากละ.."

ไม่ได้ผิดอย่างที่คาดไว้ เวอร์มิเลียนหัวเราะในลำคอเล็กน้อยแต่ยังมีรอยยิ้มประดับไว้บนใบหน้าหล่อ "ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ.." ฟูเอโกว่า

"....."

"แต่ฉันก็ชอบเวลาที่นายเรียกฉันว่าพี่นะโนเซล.." อีกฝ่ายฉีกยิ้มกว้างกว่าปกติ

"....." คุณหนูตระกูลมิเลียนทำเเค่เพียงหันมองไปทางอื่นเพื่อพยายามซ่อนแก้มแดงระเรื่อของตัวเองเอาไว้

"งั้นฉันไปก่อนนะโนเซล ขอบคุณมาก ๆ เลยนะ"


"อ อืม-" โนเซลตอบรับไม่เต็มเสียง เมื่อเห็นอีกคนเดินหลังและกำลังจะก้าวพ้นออกจากประตูไปคนเด็กกว่าจึงพูดออกไปเสียงเบาราวกับพูดกับตัวเอง

"ว ไว้พรุ่งนี้เจอกันนะพี่เฟโกเลออน-"



                                   **

วันนี้วังของตระกูลซิลวาเงียบสงบกว่าปกติเนื่องจากทั้งมารดาและบิดาของพวกเขาออกไปทำภารประกอบกับเป็นช่วงที่อนุญาตให้คนรับใช้ในวังกลับบ้านได้จึงทำให้วันนี้เงียบเป็นพิเศษจะเหลือก็แค่โนเซล เนบรา และน้องชายคนเล็กที่นอนอยู่ในเปล ส่วนเเม่นมก็ดูจะหายไปทำธุระส่วนตัวด้านนอก โนเซลเองก็หมั่นใจว่าเขาดูเเลน้อง ๆ ได้

พี่ชายคนโตของตระกูลซิลวานั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ ๆ โซลิดที่หลับปุ๋ยอยู่ในเปลจนกระทั่งเนบราเดินเข้าเพื่อเล่นกับน้องแต่ดูเหมือนจะปลุกผิดเวลาทำให้โซลิดงอแงและร้องลั่นวังจนแสบหู ส่วนเนบราก็ไม่เก่งเรื่องการดูแลเด็กจะจับอุ้มน้องมาโอ๋ก็ดูเก้งก้างไปหมดจนโนเซลต้องเข้าไปช่วยจัดการ

พี่คนโตอุ้มน้อยเล็กต่อจากเนบราแล้วแนบไว้ในอ้อมกอดด้วยความรักใคร่ก่อนจะพูดกล่อมเด็กน้อยให้สงบลง

"โอ๋ น้องโซลิดคนเก่งของพี่โนเซลไม่ร้องนะครับ เป็นเด็กดีน้า" เสียงทุ้มละมุนของพี่ชายคนโตอย่างโนเซลแทบทำให้เนบราไม่เชื่อสายตาเพราะตั้งแต่เริ่มจำความได้โนเซลก็ดูวางตัวสุขุมกับทุกคนเหลือเกิน และดูเหมือนมันจะได้ผลเมื่อเด็กน้อยเริ่มหยุดร้อง

"อืม คนเก่งของพี่โนเซลหยุดร้องเเล้ว" เด็กหนุ่มยังคงพูดกล่อมน้องชายด้วยเสียงอ่อนหวาน กระชับอ้อมกอดให้สัมผัสความอุ่นร้อนจากร่างกายก่อนจมูกรั้นจะกดลงบนแก้มใสของคนในอ้อมกอด โนเซลทำอย่างนี้จนกระทั่งโซลิดหลับไปแล้วจะนำน้องชายตัวน้อยไปนอนที่เปลดั่งเดิม พลั้นภาพความทรงจำเมื่อสองสามวันก่อนก็ฉายขึ้นมาในหัว ทำให้โนเซลหน้าร้อนฉ่าอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาสะบัดหัวตัวเองอย่างแรงเพื่อไล่ภาพที่ชวนให้ขวยเขินในหัวออกไปจนทำให้เนบราที่มองอยู่ก่อนนึกสงสัย

"ท่านพี่เป็นอะไรหรือเปล่า" เนบราถามขึ้น โนเซลหันไปสบตาน้องสาวก่อนจะส่ายหัวแทนคำตอบ

"แต่หน้าท่านแดง ๆ นะหรือจะเป็นไข้"

" ข-ข้าคงร้อนละมั้ง ฝากดูโซลิดก่อนนะเดี๋ยวมา" ว่าเสียงตะกุกตะกักอย่างที่ไม่เคยเป็นก่อนเเล้วรีบสาวเท้าออกจากห้องไป

ฟูเอโกเลออน เวอร์มิเลียน เจ้าบ้านั่นนี่น่ารำคาญที่สุดเลย! ทำไมเจ้านั่นถึงไม่ออกไปจากหัวเขาสักทีกันนะ!















   

                                        *
                                    (แถม)

"ช่วงนี้ทำไมเจ้าถึงหมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุด ข้าชวนไปข้างนอกเจ้าก็เอาแต่ปฎิเสธ" เมลีโอเลโอนาถามน้องชายของเธอที่หมู่นี้เวลาว่างมักจะขลุกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก็เดี๋ยวนี้เอาแต่ขลุกตัวอ่านหนังสือและฝึกเวทย์มนตร์ ชวนออกไปเที่ยวไหนก็ปฎิเสธท่าเดียว ดูเหมือนว่าตอนนี้ฟูเอโกจะติดพี่สาวคนนี้น้อยลงเเล้วสิ

"ข้าหาวิธีที่ทำให้ร้องไห้บ่อย ๆ อยู่นะ" ว่าไว้แค่นั้นเเล้วเดินไปคืนหนังสือไว้ที่ชั้นวางดังเดิมก่อนจะขอตัวไปบ้านซิลวา หลัง ๆ มานี้เมลีออนสังเกตว่าน้องชายตัวเองโตขึ้นมาก แข็งแกร่งขึ้นแต่กลับทำตัวร้องไห้งอแงบ่อย ๆ โดยเฉพาะอยู่ต่อหน้าเจ้าเด็กโนเซล ซิลวาคนนั้น-


(ความในใจจากนายตระกูลเวอร์มิเลียนคนนั่น)

นับตั้งแต่วันนั้นฟูเอโกเลออนก็ได้เรียนรู้ว่าเปลวเพลิงของเขานั้นยังอบอุ่นน้อยกว่าอ้อมกอดของโนเซล ซิลวาเสียอีก

                                    (จบ)

___________________________________________________