Chapter 2

Title: As a matter of fact, He’s not prideful guy

Pairing: EXO

Rated: PG

Genre: Romantic

Hastag: #FicYoureallisee

(Exo's member)

 Written By NUYNYALONERS 

To.D

My Dear

I love that feeling I get when I see your smile.

From. K

“เฮ้! คุณ”

ชายผู้มีใบหน้าคมคายยกมือขึ้นเพื่อดีดนิ้วเรียวยาวเป็นจังหวะเสียง 2 ครั้งเพื่อเรียกให้คนตรงหน้าหลุดจากห้วงแห่งภวังค์

ไม่ใช่ว่าที่คยองซูเหม่อลอยไม่พูดไม่จาราวกับว่าสติได้หลุดเข้าไปอยู่อีกมิตินึงนั้นจะมีความหมายว่าชายเจ้าของผิวสีแทนเข้มสวยจะดูดีชวนตกตะลึง แต่หมายความว่า เงิน3000วอนที่เขาเพิ่งเสียไปเขายังไม่ได้ใช้ให้คุ้มกับมูลค่าของมันเลย

เปาะ!

ชายเจ้าของเรือนร่างที่ดูดีราวกับเทพเจ้าปั้นดีดนิ้วอีก 1 ครั้งเพื่อจุดประสงค์เดิม คราวนี้ได้ผลเพราะ  คยองซูเบิกตาเหลือกกว้างก่อนที่จะเปลี่ยนมาจ้องเขม็งที่เขาอีกครั้ง

จ้องอะไรหนักหนา น่ากลัวชะมัด

“คุณ เมื่อกี้ผมขอโทษนะ ส่วนเรื่องกาแฟ…”

“ไม่เป็นไรครับ ผมมันซุ่มซ่ามเอง ไม่ทันสังเกตว่าคุณเดินสวนมา”

ไม่คิดว่าคนตัวเล็กๆจะมีน้ำเสียงที่ทุ้มน่าฟังแบบนี้นะ แต่สายตานี่…ดุเอาเรื่องเหมือนกัน

“เรื่องกาแฟที่…”

“ไม่เป็นไรครับ” เจ้าของน้ำเสียงทุ้มน่าฟังก้มตัวลงเก็บแก้วกาแฟว่างเปล่าที่จมอยู่ในน้ำสีเข้มขึ้นมา ก่อนที่จะเดินผ่านชายร่างสูงเพื่อนำมันไปลงทิ้งในถังขยะและเดินต่อไปโดยไม่หันมาเหลียวมองอีก

“นี่! คุณ!”

เสียงตะโกนเรียกชายร่างเล็กที่เดินห่างไกลออกไปจากชายร่างสูง ความดังของเสียงทำให้เจ้าตัวหันหลังกลับมามองแบบงงๆ

"ครับ?"

"ผมขอเลี้ยงกาแฟเป็นการไถ่โทษนะ ตกลงไหม?"

รู้สึกอายแหะ...ยิ่งคนเดินไปเดินมาหันมามองผมกับชายร่างเล็กตาดุๆ นั่นก็ยิ่งทำให้ผมเขินและอายและยิ่งสายตาประมาณว่า 'ง้อแฟนเหรอ...น่ารักจัง' ของผู้หญิงม.ปลายหลายคนรวมกันเป็นกลุ่มที่เดินผ่านผมไปนั้น อายโว้ย

จะทำไงได้ละครับ สายตาเสียดายกาแฟที่หกเลอะเทอะเต็มพื้นของเจ้าหมอนั่นมันทำให้ผมรู้สึกผิด...ทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ทำผิดซะหน่อย

คยองซูพยักหน้าตกลงแบบงงๆเหมือนเคยของฟรี ใครไม่สนก็บ้าแล้ว

.

.

.

ทั้งคู่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์บริการในร้าน Coffee shop ระหว่างพวกเขาเกิดบรรยากาศเดดแอร์เพราะต่างคนต่างก็ไม่พูดอะไรต่อกัน จนพนักงานได้แต่ยืนทำตาปริบๆ และมองสลับไปทางชายร่างสูงทีไปทางชายร่างเล็กที

อ่า…ไม่ชอบกินกาแฟซะด้วย แล้วนี่มัน…มีแต่เมนูกาแฟ

“มีเมนูเครื่องดื่มที่ไม่ใช่กาแฟไหมครับ?” เจ้าของใบหน้าคมถามพนักงานอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ไม่มีเลยครับคุณลูกค้า”

“อ่า”

ไปต่อไม่ถูกเลยให้ตาย…เอาไงดีวะ ไม่รู้ซะด้วยสิว่าลาเต้ คาปูชิโน่ มอคค่า อเมริกาโน่บลาๆ อะไรนี่มันแตกต่างกันยังไง

“งั้นเอาเมนูที่ผู้ชายคนนี้สั่งเมื่อกี้ก็ได้ครับ คุณล่ะ?”

“อเมริกาโน่เย็นแก้วนึงครับ”

ผมหันไปมองชายตัวเล็กที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อเมื่อเขาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำสั้นๆ ออกมาท่าทางนิ่งๆ ของเขาทำให้ผมคาดเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“6000วอนครับ”

ชายผู้มีผิวสีแทนยื่นแบงค์สีชมพูและสีฟ้าอย่างละ 1 ใบให้พนักงานประจำร้าน และบรรยากาศเดดแอร์ก็กลับมาคั่นระหว่างกลางพวกเขาอีกครั้ง เกิดความเงียบจนกระทั่งบาริสต้าทำอเมริกาโน่เย็นเสร็จและนำมันมาวางบนเคาน์เตอร์

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าหยิบแก้วกาแฟก่อน จนเจ้ามือที่จ่ายเงินค่ากาแฟทนไม่ไหวต้องหยิบและยื่นแก้วที่บรรจุน้ำสีน้ำตาลเข้มและน้ำแข็งก้อนเล็กๆ ไปให้ชายร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ

“ขอบคุณที่จ่ายค่ากาแฟให้…นะครับ” คยองซูได้แต่พูดขอบคุณด้วยท่าทีนิ่งๆ แบบเขินอายเล็กน้อยกับชายร่างสูงแปลกหน้าคนนี้

ก็ยังดีนะที่พูดขอบคุณเป็น ไอ้เราก็นึกว่าหยิ่งและจะไม่พูดอะไรซะอีก ชายร่างสูงแอบแขวะเบาๆ ในใจ

“เดี๋ยวก่อนครับคุณลูกค้า”

“ครับ/ครับ?”

“คือ...ร้านเรามีโปรโมชั่นซื้อกาแฟเมนูอะไรก็ได้ 2แก้ว ทางร้านจะแถมพายไก่ให้ฟรี 1 ชิ้นครับ” พนักงานประจำร้านเอ่ยทักพวกเขาที่กำลังจะเดินออกจากร้านด้วยการบอกว่ามีของแถมซึ่งนั่นก็คือพายไก่ชิ้นขนาดใหญ่พอสมควรที่ถูกวางอยู่ในตู้โชว์เบเกอรี่

เฮ้อ…แถมทั้งทีทำไมไม่แถม 2 ชิ้น แล้วจะแบ่งกับเจ้าหมอนี่ยังไงละเนี่ย คยองซูได้แต่บ่นกระปอดกระแปดในใจ

ชายคนที่เลี้ยงกาแฟยื่นซองกระดาษสีขาวที่ข้างในบรรจุพายไก่ไว้เขายื่นมาให้ผม

“พายไก่…ผมให้คุณละกัน ท่าทางคุณน่าจะยังไม่ได้ทานข้าวกลางวันนะ”

“อ่า…ขอบคุณอีกครั้งครับ”

เขารู้ได้ไง ท่าทางเราดูมันโทรมและหิวโซขนาดนั้นเลยเหรอวะ…แต่ก็เอาเถอะ ปฏิเสธน้ำใจคนให้มันเสียมารยาท

คยองซูยื่นมือข้างที่ไม่ได้ถือแก้วกาแฟไปรับพายไก่จากชายร่างสูงพร้อมกับพวงแก้มกลมที่ขึ้นสีชมพูอ่อนๆ

“ถ้าคุณไม่รีบหรือไม่รังเกียจผม…เรานั่งด้วยกันก่อนไหมครับ?”

“ฮะ?”

“คุณจะได้กินพายไก่ไง กินไปเดินไปมันไม่ดีหรอกนะครับ”

ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน ถึงพูดชวนผู้ชายหน้าดุคนนี้ให้มานั่งกินกาแฟกับเขา ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรแต่แค่รู้ว่าอย่างน้อยก็ขอใช้เวลาเล็กๆ น้อยๆ กับคนๆ นี้ก่อน สัก 5 หรือ 10 นาทีก็ยังดี

คยองซูทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นอันว่าตกลง

อืม ก็ได้วะ ทนนั่งกินกับหมอนี่คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คยองซูคิดในใจอย่างรู้สึกระแวงนิดหน่อย คงเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยนั่งดื่มกาแฟกับคนแปลกหน้าแบบสองต่อสองมาก่อน

บรรยากาศภายในร้าน Coffee shop หน้ามหาวิทยาลัยนั้นเงียบสงบเพราะคนที่นั่งอยู่ก็นั่งอย่างเงียบๆช่างแตกต่างกับความวุ่นวายภายนอกร้านเมื่อมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกใส ความวุ่นวายที่มีผู้คนเดินไปเดินมาเป็นองค์ประกอบ

ตรงมุมด้านในสุดมีผู้ชาย 2 คนนั่งอยู่ ภายนอกพวกเขาดูแตกต่างกันสิ้นเชิงเหมือนคู่ตรงข้ามหรือหยิน-หยาง คนนึงขาวส่วนอีกคนผิวเข้ม คนนึงตัวเล็กไหล่บางส่วนอีกคนตัวใหญ่ไหล่กว้าง แต่มีหนึ่งอย่างที่ทั้งคู่มีเหมือนกันคือความขี้อายเมื่ออยู่กับคนแปลกหน้า

ชายผู้มีเรือนร่างราวกับเทพเจ้าปั้นคอยลอบมองชายร่างเล็กที่กำลังกินพายไก่และดื่มกาแฟสลับกันเป็นระยะ แทนที่เขาจะสนใจอเมริกาโน่เย็นที่เริ่มมีความใสเจือจางอยู่ในความเข้ม คงเพราะเขาไม่คิดจะสนใจกินมันแม้แต่นิดตั้งแต่แรก แน่นอนว่าคนที่โดนมองไม่รู้ตัวหรอกเพราะสนใจแค่ของกินตรงหน้า

เวลาผ่านไปเท่าไหร่ ระหว่างพวกเขาไม่มีใครรู้ จนกระทั่งคยองซูหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงเพื่อกดรับสายจากใครบางคน

“อืม...อยู่หน้ามหาวิทยาลัยนี่แหละ มีอะไรเหรอ”

…

“ได้ๆ เดี๋ยวจะเดินกลับเข้าไปเดี๋ยวนี้แหละ”

คยองซูกดวางสายและเอาสมาร์ทโฟนใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม พร้อมกับลุกขึ้นยืนและก้มหัวเล็กน้อยให้ชายแปลกหน้าที่เลี้ยงกาแฟเขาเพื่อเป็นการขอบคุณ

“ขอบคุณสำหรับค่ากาแฟนะครับ ผมคงต้องเสียมารยาทลุกออกจากโต๊ะก่อนคุณเพราะผมทิ้งเพื่อนให้นั่งรอผมนานแล้ว...”

ยังไม่ทันที่ชายผู้มีใบหน้าคมคายจะพูดอะไรตอบกลับ ซึ่งเขาทำได้แค่อ้าปากกินลมเพราะชายร่างเล็กรีบเดินออกไปทิ้งแก้วกาแฟที่มีน้ำสีเข้มเหลือนิดหน่อยกับพายไก่อีกครึ่งชิ้นไว้ให้เขาดูเป็นความทรงจำ

ถ้าพรหมลิขิตมีจริง…หวังว่าสักวันคงได้เจอกันนะ

เขาได้แต่อธิษฐานในใจเงียบๆ

.

.

.

“มึงทำอะไรวะชาน จะจับนกมากินรึไง”

ท่าทางวิ่งและกระโดดแบบประหลาดๆ ของไอ้หูกางนี่มันอะไรกัน… คยองซูที่เดินกลับมาถึงโต๊ะแล้วได้แต่ทำหน้าเหวอเล็กน้อย

“ก็ไม่มีอะไรให้ทำนี่หว่า” ชานยอลเลิกสนใจนกพิราบสีขาวหันมาพูดกับคนที่เพิ่งมาถึง

“บทเขียนเสร็จแล้วเหรอ” คยองซูหย่อนก้นอวบนั่งลงในตำแหน่งเดิมที่เคยนั่งก่อนหน้าพร้อมกับลากโน๊ตบุ๊คของเขาให้มาอยู่ตรงหน้าเพื่อที่จะตรวจเช็กบท Music video

“เออ เลยให้แบคฮยอนนี่โทรตามมึงกลับมาไง ว่าแต่ทำไมมึงไปนานจังวะ”

“อุบัติเหตุนิดหน่อย ไม่มีอะไรมากหรอก”

“เหรอ ดีละที่มึงกลับมาครบ 32 และอีกอย่างที่โทรตามมึงเพราะแบคบอกว่า พระเอกที่นัดเอาไว้ใกล้จะมาแล้ว”

“อืม ดีๆ จะได้นัดคิวถ่ายไว้เลย” คยองซูใช้นิ้วป้อมเคาะลงบนคีย์บอร์ดเพื่อพิมพ์อะไรนิดหน่อยก่อนจะกดเซฟและพับหน้าจอโน๊ตบุ๊คลง

“พูดถึงก็มาเลย ตายยากจริงๆไอ้จงอิน” แบคฮยอนที่หันหลังมองอะไรสักอย่างก่อนจะหันหน้ากลับมาพูดกับชานยอลและคยองซู

มาไวจังแหะ คยองซูพูดในใจก่อนที่จะมองไปตามที่แบคฮยอนโบกไม้โบกมือให้คนที่ชื่อว่าจงอิน

.

.

“นั่นมัน…” คยองซูเบิกตากว้างและอ้าปากอย่างเหวอๆ ราวกับเห็นอะไรที่มันน่าตกใจยังไงยังงั้น

นี่มัน…

คนที่เลี้ยงกาแฟเขานี่!

มาอัพตอนที่ 2 ต่อแล้วนะคะ หายไปนานเลยเพราะว่าคิดหัวข้อทีสิสไม่ออกยังไงก็ต้องขอโทษด้วยนะ

และอันที่จริงก็เพราะคนนี้ด้วยแหละ ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจ

ติชมได้ที่ Tag #FicYoureallisee ในทวิตเตอร์ได้เหมือนเดิมนะคะ

หรือจะคอมเมนท์ในนี้ก็ได้นะ เพราะล็อกอินผ่านทวิตเตอร์ได้เหมือนกัน