"ถึงข้าจะเป็นอมตะ แต่ข้าก็นอนให้ปีศาจตนนั้นฝังคมเขี้ยวบนร่างข้าทุกๆวันไม่ได้" หญิงสาวพูดและนึกถึงภาพตัวเองในสภาพนั้น ก่อนที่จะส่ายหัวเบาๆอย่างอนาถใจ และเริ่มเดินเข้าป่าไป

ต้นไม้สูงจนสุดตาตั้งเรียงแถวเป็นทางเดิน ยิ่งเดินลึกเท่าไหร่ แสงสว่างก็เริ่มหายไป

หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆและหักกิ่งไม้ไว้ตลอดทาง จนเมื่อเธอเดินวนกลับมาเจอกิ่งไม้ที่ตัวเองหักไว้รอบที่ร้อยกว่าๆ "เอาหล่ะข้าจะนอนตรงนี้" หญิงสาวพูดและนั่งลงอย่างเบื่อหน่าย เธอรู้ว่าเธอไม่ได้เหนื่อยแต่เป็นใจของเธอตั้งหากที่เหนื่อย หญิงสาวนั่งพิงต้นไม้เพื่อพักผ่อนจิตใจซักพักก่อนที่จะค่อยๆเคลิ้มหลับไป

.
.