ขอออกตัวก่อนนะว่าเป็นคนที่ชอบวงBNK48

โดยเฉพาะยูนิตรวมดาวผู้สูงอายุ

(อ้าว! ไม่ใช่เหรอ)

ยูนิตชราไลน์

แล้วไง?

ก็แค่อยากบอกว่าทุกบรรทัดต่อจากนี้

บางบรรทัดอาจใส่ความหวีดโดยส่วนตัวของตัวเอง

ถ้าไม่ได้รัก หรือชอบยูนิตนี้ หรือแม้แต่วงBNK48

ก็ขอโทษด้วย

แต่ถ้าคุณมีคามิหรือโอชิอยู่ยูนิตนี้

ขอเชื้อเชิญอ่านเรื่องนี้ได้เลย

"แกๆ หลังเลิกซ้อม ไปกินข้าวด้วยกันกับเราปะ?"

ประโยคคำถามของผู้หญิงคนหนึ่งชักชวนเพื่อนๆ ของเธอที่อยู่ห้องซ้อมด้วยกัน ระหว่างช่วงพักจากการซ้อมอันทรหดเพื่อเป็นไอดอลระบบสี่สิบแปดวงแรกในประเทศไทย

"ร้านเดิมมั้ย?" 

"เปลี่ยนร้านมั่งดิ เบื่อแล้ว"

"อ้าว! แล้วจะไปกินร้านไหนเจ้?"

"ร้านหน้าปากซอย"

"มันก็ร้านเดิมนั่นแหละ (โว้ย!) เจ้"

สองสาวสวนกลับใส่พี่คนโต ก่อนที่สามสาวจะหัวเราะออกมา

"แล้วจะชวนใครไปแดก เอ้ย! กินด้วยกันกับพวกเราวะ"

เด็กสาววัยสิบเก้า (เมื่อสองปีก่อน) จึงชักชวน หวาน เพื่อนสนิทร่วมวงกินข้าวด้วย

นอกจากนี้หวานก็ยังชวนน้ำที่มีเพื่อนสนิทชื่อเนยร่วมวงกินข้าวมื้อดึกร่วมกัน

จากวันที่รวมตัวแอบกินข้าวหลังซ้อมเกือบทุกวัน 

ก็ค่อยๆ สนิทกันมากขึ้น 

จนกลายเป็นกลุ่มผู้สูงวัย 

กลุ่มเพื่อนนามว่าชราไลน์ แห่งบีเอ็นเค48 

ในเวลาต่อมา

ถ้าแมวมองคนหนึ่งไม่ย่างกรายแถวจุฬาฯ นักศึกษาปีสี่ร่างเล็ก ผู้ที่มีอาชีพเสริมเป็นครูสอนเปียโนก็คงจะไม่รู้ว่ามันมีการค้นหาหญิงสาวที่จะมาเป็นไอดอล

และถ้าแม่ของเธอไม่โน้มน้าวลูกสาวคนโตไปสมัคร 

ป่านนี้เธอคนนั้นก็อาจสอนเปียโนให้เด็กๆ อยู่ก็ได้

ในเวลานั้นมีอีกวงหนึ่งได้เปิดออดิชั่นให้เด็กสาวตบเท้าเข้าเป็นเมมเบอร์ไอดอล นิสิตจากมธ. สายวิทย์สิ่งแวดล้อมก็เดินปรี่เข้ามาสมัครด้วย

โชคไม่ดีที่ตอนนั้นเธอพลาดไปอย่างน่าเสียดาย หากทว่าการออดิชั่นของอีกวงได้เปิดรับสมัครพอดี ทำให้แสงสว่างเกิดขึ้นบนปลายอุโมงค์

แล้วความพยายามครั้งที่สองก็สัมฤทธิ์ผล

ด้วยเพลงฮิปโป

มันแปลกมากนะที่คนๆ หนึ่งซึ่งเคยประกวดร้องเพลงมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยประสบความสำเร็จซักครั้ง ดันจะมาสมหวังเอาตอนที่เธอตั้งใจออดิชั่นเป็นครั้งสุดท้าย เนื่องด้วยวัยที่อาจเกินกำหนดในคอนเซปต์เด็กสาวข้างบ้านแล้ว 

แต่โชคชะตากลับเห็นใจ

ในความพยายามเกินร้อยของหญิงสาว

เลยมอบรางวัลแห่งความพยายาม

เป็นเมมเบอร์ไอดอลให้เธอ

เด็กสาวม.ต้นคนหนึ่งอยู่เพียงลำพัง เพราะพ่อกับแม่แยกทางกัน มิหนำซ้ำในบางช่วงของชีวิตก็มีเจ้าหมาดำเข้ามาย่างกราย (หมาดำที่หมายถึงสัญลักษณ์ของโรคซึมเศร้า) และเคยฉุุดเธอไปสู่ห้วงแห่งความตาย แต่พระเจ้าดึงเธอขึ้้นมาจากปากเหวนรกนั่นได้ทัน

นับจากวันนั้นเธอก็พุ่งชนกับเป้าหมาย

ที่เคยวาดฝันเอาไว้

จนกระทั่งปัจจุบันก็ยังมุ่งหน้า

กับเป้าหมายที่ท้าทายมากยิ่งขึ้น

ส่วนหมาดำตัวนั้นหายไปจากชีวิตแล้ว

เหลือเพียงแค่เจ้าเหมียวสองตัว

ที่เป็นเพื่อนแก้เหงาของเธอ

เอ็กโซ-แอลเมนเซฮุนคนหนึ่ง มีความฝันอยากจะเป็นไอดอล แต่ติดอยู่ที่เธอเป็นคนขี้อายขั้นหนัก จนกระทั่งเฟซบุ๊กได้โพสต์ประกาศรับสมัครเด็กสาวที่อยากเป็นไอดอลสี่สิบแปดกรุ๊ปวงแรกของไทย คนขี้อายมากๆ อย่างเธอจึงยื่นใบสมัครในช่วงวันสุดท้าย โดยที่ไม่บอกครอบครัว 

แต่โชคหรือดวงดีก็ไม่ทราบ 

ทำให้เด็กขี้อายคนหนึ่ง

กลายเป็นเมมเบอร์วงบีเอ็นเคสี่สิบแปดในที่สุด

เธอเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้าน

รวมไปถึงการเล่นกีต้าร์ที่คล่องแคล่ว

แต่น่าเสียดายที่ปัจจุบันเธอได้กลายเป็นอดีตเมมเบอร์ไปแล้ว

ทว่า...ความเป็นเพื่อนมันไม่เคยเป็นอดีตเลย

หลายครั้งที่เธอกดรูปหัวใจในไอจีของชาวแก๊งค์ชราไลน์ ไหนจะโพสต์รูปตัวเองอ่านหนังสือที่อุ๋งชัยเขียน ยังไม่นับที่เธอเคยแวะหาร้องร่วมจังหวัดเดียวกันที่หอ(พร้อมพกพระมาด้วย) 

นั่นเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าถึงแม้ตัวเธอจะอยู่ไกล 

แต่หัวใจยังคิดถึงเพื่อนๆ ชราไลน์อยู่เสมอ

ขอบอกตามตรงว่าชอบความสัมพันธ์นี้มาก

เพราะไม่ว่าใครจะติดเซ็มบัสสึหรือไม่

ใครจะโดนดราม่าหนักหน่วงแค่ไหน

ก็ยังจะมีเพื่อนคอยถามไถ่กันในไลน์กลุ่ม

(ซึ่งแยกออกมาจากกรุ๊ปไลน์ของวง)

อยู่เสมอๆ

และถ้าชราไลนคนไหนที่อ่านอยู่

ก็อยากบอกว่า

.

.

.

.

.

เป็นเพื่อนที่รักกันแบบนี้ตลอดไปนะ :)