เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
All of WinkChamseo_sso
Football,Heartbeat and Your eyes
  • เฮ้ยๆ ส่งมาทางนี้


    มึงวิ่งดิ วิ่ง!’


    เอ้ยยยยย เข้าละโว้ยยยย


    เสียงของผู้ชายนับสิบกว่าคนบนสนามดังเล็ดลอดออกมาจากช่องลมในห้องของนักกีฬา


    หน่วยแพทย์เคลื่อนที่แบบเค้าไม่อยู่ข้างสนามก็อยู่ในห้องพักนักกีฬา


    และใช่ พัค อูจิน เป็นแบบหลัง


    ไม่คิดเลยว่าโลกจะกลมขนาดนี้ เค้าเรียนจบมัธยมที่นี่และไปเรียนด้านกายภาพบำบัดมาจนจบและตอนนี้คนที่ชมรมฟุตบอลก็ขาดพอดีเค้าเลยมาช่วยจริงๆก็หาอะไรทำช่วงเตะฝุ่นด้วยแหละ


    “ก๊อกๆ เข้าไปได้มั้ยครับ” เอาอีกแล้วมาช่วยงานที่นี่กี่ทีๆก็เจอแต่หน้าเดิมๆ


    “มันไม่มีประตูจะเคาะทำไม”


    “ก็เห็นพี่นั่งเหม่อๆอะครับก็เลยเคาะตามมารยาท” เกลียดยิ้มทะเล้นแบบนั้นซะจริง


    “เป็นอะไรมาอีก” ถามไปเหมือนทุกครั้งที่เจอหน้ากัน


    “เจ็บที่เดิมอะครับ"


    ขาล่ำสันสมกับกัปตันทีมเดินเอื่อยๆเข้ามานั่งข้างกัน


    “ใกล้ไป”


    “แฮ่ ขอโทษครับ”


    “ไม่ได้กินยาหรอ ทำไมถึงไม่หายสักที”


    “กินนะครับแต่จริงๆก็ไม่อยากหายเท่าไหร่หรอก


    ก็อยากเจอพี่บ่อยๆอะ”


    ‘เด็กบ้า’


    “เฮ้อแต่เล่นมาขอยาที่เจอหน้าพี่ทุกครั้งก็ไม่ไหวนะ พัค จีฮุน” 


    มันก็น่าแปลกอยู่หรอกที่กัปตันคนเก่งของทีมดันบาดเจ็บที่หัวเข่าจากการแข่งระหว่างโรงเรียน


    2เดือนที่แล้วคนที่ตรวจอาการเบื้องต้นให้ก็เค้าเองนี่หละ มันไม่ได้บาดเจ็บจนถึงต้องผ่าตัดหรือดามเฝือกอะไรแค่กินยากับฉีดสเปรย์ก่อนลงเล่นไม่นานก็หาย


    แต่เนี่ยพัค จีฮุนเป็นมาจะ3เดือนแล้ว


    ก็ผมเจ็บนี่ครับ โอ๊ยๆ เจ็บจริงๆนะ” เด็กอนุบาลยังรู้ว่าจีฮุนน่ะแสดง 


    ถึงจะรู้อยู่แก่ใจแต่ก็หยิบสเตโทสโคปมาใส่หูทั้งสองข้างของตัวเอง


    “เขยิบมาใกล้หน่อยสิ”


    “พอมั้ยครับ”


    “ก็ไม่ได้ให้ใกล้ขนาดนี้” ใกล้ที่ว่าจีฮุนน่ะเกือบจะนั่งตักเค้าอยู่แล้วพอบอกอีกคนไปแบบนั้นก็ยอมเขยิบหนีและส่งยิ้มยียวนมาให้ เด็กอะไรน่าหมั่นไส้ขนาดนี้


    “ผมเจ็บที่เข่าต้องฟังไอนี่ด้วยหรอ” จีฮุนชี้สายสีดำเงาที่เค้าเสียบไว้ที่หู


    “ฟังสิใครจะรู้ว่าบางทีนายอาจจะเจ็บขึ้นมาอีกเพราะฤทธิ์ยาก็ได้ยาที่นายกินมีผลต่ออัตราเต้นของหัวใจ ฉันเคยบอกแล้วไง อะไร? จังหวะที่พูดสั่งสอนเรื่องที่อีกคนไม่เคยจำได้อยู่นั้นใบหน้าที่ราวกับเทพบุตร ไม่ มันไม่ได้โอเวอร์จนเกินไป 


    พัค จีฮุนน่ะมีใบหน้าที่รูปเหมือนพระเจ้าปั้นเค้าขึ้นมา ดวงตา จมูก ริมฝีปากทุกอย่างบนหน้านั้นเข้ากันอย่างดี แต่สิ่งที่พระเจ้าประทานมาให้จีฮุนโดยเฉพาะคือดวงตาที่ใสเหมือนแก้วเคลือบนั้น และดวงตาคู่นั้นกำลังจ้องมองเค้าอยู่


    “ตอนพี่พูดปากพี่น่ารักดี”


    ไร้สาระ


    มือใหญ่จับเครื่องมือสีเงินเงาแนบกับหน้าอกของอีกคนนึง



    จุ๊บ



    “ล เล่นบ้าอะไร!” องศาหน้าที่ใกล้กันเกินไปทำให้เปิดโอกาสให้จีฮุนได้ใช้ริมฝีปากได้รูปนั้นแนบลงกับริมฝีปากของเค้า เค้ารีบผละออกมาด้วยความตกใจก่อนจะพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆบวกกับอึ้งนิดๆ


    ตึกๆ ตึกๆ


    บ้าฉิบถึงเค้าจะเด้งตัวออกมาแต่มือก็ยังแนบเครื่องมือกับอกของอีกคน หัวใจของพัคจีฮุนกำลังเต้นแรง จนเหมือนจะระเบิดออกมา ไม่จริงหน่า จีฮุนกำลังตื่นเต้นแต่ทำไมใบหน้าได้รูปนั่นยังคงส่งยิ้มกว้างให้เค้า


    “พี่ ผมไม่ได้เล่นนะ”


    “….”


    พี่ฟังเสียงหัวใจผมอยู่พี่คงเข้าใจทำไมผมถึงจูบพี่


    “ฮ เฮ้ย” มือของจีฮุนก็ไม่ได้ใหญ่ไปกว่าเค้าเลยแต่กลับมีแรงกระชากมือเค้าจนชนกับแผงอกกว้างนั่นได้


    “ผมชอบพี่ครับ พี่อูจิน”


    ห ห้ะ?” ไม่เชื่อ เค้าไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่ ชอบ ชอบเค้าเนี่ยนะจะมาชอบได้ไง เค้าเจอจีฮุนแค่5ครั้งเอง


    ผมชอบพี่จริงๆพี่อูจิน


    ตึกๆ ตึกๆ


    อัตราการเต้นของหัวใจของจีฮุนกำลังถี่รัวขึ้นบ้างก็ว่าถ้าหัวใจคนเราเต้นแรงๆแสดงว่ากำลังโกหก 


    แต่เค้าเรียนมาเค้ารู้ดีว่าอัตราการเต้นแบบนี้ไม่ใช่ว่าคนๆนั้นกำลังโกหก


    แต่มันแสดงว่าคนๆนั้นกำลังตื่นเต้น


    “น นายจะบ้าหรอ เราเจอกัน5ครั้งเองนะ!


    “คนเราจะชอบกันต้องเจอบ่อยๆหรอ ไม่ใช่ว่าเจอกันแค่ครั้งเดียวแล้วอยากจะเจออีกหลายๆครั้งหรอพี่”


    เดี๋ยวนะ เค้ามาช่วยงานที่นี่5ครั้งเพียงแค่สัปดาห์ละ1วันเท่านั้น แสดงว่า...


    “แกล้งเจ็บใช่มั้ย”


    “มันก็เจ็บจริงแหละพี่แต่จะทำให้พี่เห็นใจผมต้องแสดงบ้าง” ไม่ต้องมาใช้หน้าหล่อๆนั่นยิ้มทะเล้นเลยพัค จีฮุน


    “ง งั้นถ้าไม่เป็นอะไรแล้ว ไปซ้อมต่อไป นี่จะจับไว้ทำไม!” จะถอยหนีแล้วแต่มือที่มีแรงกว่านั้นก็ไม่ยอมปล่อยข้อมือเค้าเป็นอิสระ


    “แล้วพี่ชอบผมรึเปล่า”


    “ห้ะน นายจะบ้ารึไง!


    ไม่บ้าอะ เร็วๆตอบผมหน่อยดิ ใจแป้วหมดแล้วเนี่ย


    “อะไร ไม่ตอบ! ฮ เฮ้ยเอาคืนมานะ” มือที่จับข้อมือของเค้าไว้อยู่ๆก็คลายออกแล้วฉกสเตโทสโคปจากหูเค้าไป


    “ไหนขอฟังของพี่บ้างดิ พี่ชอบผมมั้ย?


    “ม ไม่ได้ชอบ!


    ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆๆ


    “พี่โกหกอะ”


    “!!!!” ทำไมใจเค้าถึงเต้นแรงขนาดนี้ไม่ต้องพึ่งเครื่องมือช่วยฟังใดๆทั้งนั้นเพราะเสียงมันเต้นแรงเสียจนเสียงดังออกมาบ้าฉิบ


    เค้าได้ยินเสียงหัวใจตัวเองกำลังสั่นระรัว


    ฉ ฉันไม่ได้โกหก!”


    “งั้นพี่ตื่นเต้นอ่อ อ๋อ เพราะผมทำแบบนี้ใช่มั้ย” จีฮุนยื่นใบหน้าหล่อๆนั่นเข้ามาใกล้เค้าเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่จมูกเราทั้งคู่แตะกันเค้าหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตา


    “หลบตากันทำไมพี่”


    “ม ไม่อยากมอง!


    แต่ผมอยาก ผมชอบตาพี่นะมันใสเหมือนลูกแก้วเลย


    “….”


    จริงๆนะ ผมยังจำได้ตอนที่พี่ปฐมพยาบาลให้ผมได้ผมเอาแต่มองตาพี่จนลืมไปเลยว่าผมเจ็บอยู่อะ


    นะ ขอผมได้มองมันใกล้ๆได้มั้ย


    เป็นคำขอที่บ้าบอที่สุดเท่าที่เค้าเคยได้ยินมาแต่ไม่รู้ทำไม


    เค้าเผลอลืมตาไปแล้ว


    ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆๆๆๆๆๆ ตึกๆๆๆๆๆๆ


    นั่นไม่ใช่เสียงหัวใจเต้นของเค้า เค้ารู้ดี


    “จีฮุน นี่ จีฮุน!


    แต่มันเป็นเสียงหัวใจของคนที่ช็อคไปตรงหน้าของเค้าพยายามทั้งตบหน้า เขย่าตัวและอีกสารพัดเพื่อให้ได้สติคืนมา


    “พี่ ผมตายไปหรอ”


    “นายจะบ้ารึไง นี่แน่ะ!


    โอ๊ย พี่หยิกผมทำไม


    “เจ็บมั้ยล่ะ ถ้าเจ็บก็ยังไม่ตายนายนี่มันไร้สาระจริงๆ ฉันไปช่วยพี่จีซองที่ข้างสนามดีกว่า” 


    เค้าหลุดเป็นอิสระเพราะอะไรไม่รู้ที่ทำให้จีฮุนหมดแรงที่จะรั้งเค้าไว้แต่นั่นมันก็ดี เค้ากระชับเสื้อคลุมของตัวเองกล่องจะหยิบกล่องปฐมพยาบาลเล็กๆไปด้วย


    “อ้อ นี่ขอคืนนะ” และก็ไม่ลืมเครื่องมือของตัวเองที่คาหูของอีกคน


    ปล่อยให้พัค จีฮุน นี่เหมือนตายและชุบชีวิตขึ้นมาสักครู่นั่งงุนงงกับตัวเองก่อนจะเผยรอยยิ้มขึ้นมา


    “พี่แม่ง จะมาทำผมหัวใจวายแบบนี้ไม่ได้นะ”

     


                                                                           #SSPDFIC

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in