ทุกๆวันเราจะต้องตื่นตั้งแต่ตีสามครึ่ง – ตีสี่ เพื่อออกจากบ้านตีห้า เดินไปถึงคอลเลจประมาณตีห้าสิบห้านาที ฉะนั้นเราจะไม่แต่งหน้าใดๆทั้งสิ้น แค่แต่งตามความจำเป็นตามกฎที่ต้องแต่ง คือ ปัดมาสคาร่า เขียนคิ้ว ทาปากแดง เกล้ามวยผมเท่านั้น จบ!

เทรนเนอร์ของเรามีทั้งหมดสามคน เป็นสามสาวที่ค่อนข้างดุและซีเรียสพอสมควรเลยล่ะ เราได้รับหนังสือแจกเพื่อนอ่านประกอบเพิ่มเติมอีก 1 เล่มและสมุดการบ้านอีก 1 เล่ม รู้สึกเหมือนกลับได้ไปเรียนมัธยมอีกครั้งยังไงก็ไม่รู้สิ





แบชของเราเริ่มเรียนเกี่ยวกับ B777 ก่อนแล้วค่อยเรียน A380 ในสัปดาห์ที่สอง มีการบ้านและมีการสอบภาคปฏิบัติในเครื่อง Simulator ทุกวันเลย เช่น Turbulance, Decompression, การลงจอดฉุกเฉิน และ ไฟไหม้ (เรื่องไฟนี่ได้ไปดับไฟจริงๆด้วยนะ ตื่นเต้นมาก สนุก!)

สำหรับเจ้าเครื่อง Simulator นี่ประทับใจมาก ทำได้ทุกอย่าง จำลองได้ทุกสถานการณ์ เครื่องสั่น ไฟดับ มีปล่อยควัน เจ๋งมาก สนุกเหมือนได้เล่นเครื่องเล่นทุกๆตีห้าครึ่ง (จะดีกว่านี้มากถ้าเข้าไปตอนสายๆ แบบนี้เช้าไป สมองยังไม่ตื่น) ซึ่งระดับความยากของการสอบก็เพิ่มขึ้นทุกวัน เหมือนเล่นเกมผ่านด่านไปเรื่อยๆยังไงก็ไม่รู้สิ ยังดีที่ก่อนจะสอบ เทรนเนอร์จะทำทุกอย่างให้ดูก่อน เราผู้ไม่ได้อ่านหนังสือเตรียมตัวอะไรมาเท่าไรนอกจากทำการบ้านในแต่ละวัน ก็ใช้จังหวะนี้ในการก็อปปี้ทุกอย่างใส่ในหัว จดทุก feedback เพื่อนำมาใช้นั่นแล อิอิ









พอจบจาก Simulator ปุ๊บ เราก็เข้าไปห้อง B777 Door เรียนภาคปฏิบัติเกี่ยวกับประตู วิธีการเปิด ขั้นตอนก่อนการเปิดจะต้องทำยังไงก่อนบ้าง การเปิดในกรณีปกติและกรณีฉุกเฉิน #จีบได้เปิดประตูเครื่องบินเป็น

จากนั้นก็ได้เวลาพัก เราก็จะตรงดิ่งไปที่ตู้กดกาแฟทันที ต้องการคาเฟอีนมากเหลือเกิน เพราะต่อจากนี้จะเรียนภาคทฤษฎีแล้วจ้า จดกันมือเป็นระวิง พลิกหนังสือกันพรึบพรับ





สำหรับภาคทฤษฎีนั้น เราก็จะเรียนเกี่ยวกับ General Safety ต่างๆ อุปกรณ์กู้ภัย เช่น ถังออกซิเจน ถังดับเพลิง เสื้อชูชีพ วิธีการอพยพคนออกจากเครื่องในกรณีฉุกเฉินต่างๆ วิธีการดับไฟ เยอะแยะมากมายเหลือเกิน และการสอบต้องจำแบบ word by word ซึ่งข้าพเจ้าผู้จบนิติศาสตร์มานั้น แม้ว่าจะต้องอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วง ก็ยังไม่เคยจำมาตราได้คำต่อคำเลยจ้า แต่งมาตราเองในห้องสอบตลอดมาจ้า เชี่ยแล้วววว ต้องจำเป็นภาษาอังกฤษ แถมเป็นคำต่อคำอีกหรือนี้ ตายแน่ๆจ้า





วันแรกๆเราเหนื่อยมากและท้อใจจนแอบคิดว่า “นี่กูทิ้งชีวิตดีๆที่เมืองไทยมาทำอะไรที่นี่วะ” ภาษาก็ง่อยๆโง่ๆ การบ้านก็เยอะแยะ สอบทุกวันเลย อะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลย ช็อคไปหมด ปรับตัวไม่ทัน กลัวเทรนไม่ผ่าน กลัวสอบตก กลัวต้องย้ายแบช กลัวต้องโดนกลับไทย คือเครียดมากจนไปนั่งคุยกับอาลี่

อาลี่ก็ฟังไป ผัดกับข้าวไป ปลอบๆไปตามเรื่อง นางบอกว่าเพื่อนบางคนอ่านหนังสือเยอะมาก แต่นางบอกว่าต้องบาลานซ์ตัวเองให้ดี ยูเครียดเกินไปแล้วนะ มันไม่ได้ยากขนาดนั้น (หันมาโบกๆตะหลิวแล้วกลับไปผัดต่อ) อาลี่บอกว่านางไม่ค่อยได้อ่านเท่าไรยังผ่านเลย คนผ่านตั้งเยอะ ยูก็ต้องผ่านเช่นกัน ไปนอนเถอะไป!

เราก็เชื่อฟังอาลี่เป็นอย่างดี กินอาหารดีๆ ทำข้าวกล่องไปกินเอง ทำแค่การบ้าน(หรืออีกนัยหนึ่งคือการลอกจากสมุดของอาลี่นั่นแหละ) อ่านทวนเลกเชอร์นิดหน่อย นอนตั้งแต่สามทุ่ม พยายามทำตัวให้แฮปปี้มีความสุข ซึ่งพอวันต่อๆมาเราก็เริ่มปรับตัวได้นะ ไปติวหนังสือกับเพื่อนๆในแบชบ้าง สั่งพิซซ่ามากินกัน นั่งเม้า นั่งท่อง ก็โอเคดีแหละ สอบผ่านแบบฉิวเฉียด ตอนนี้ก็ต้องอ่านหนังสือให้มากขึ้น แอคทีฟให้มากขึ้น พยายามให้มากๆขึ้นไปอีกด้วยล่ะ :D

รอบดูไบสัปดาห์นี้

ได้ไปเที่ยวมานิดๆหน่อยๆแหละ จริงๆก็ไม่เชิงไปเที่ยวหรอก คือมันเป็นโปรแกรมที่เขาจัดมาให้ไปน่ะนะ

เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้วเราไป Rashadiya Mosque มาแหละ เป็นการเข้ามัสยิดครั้งแรก ไปนั่งฟังเพื่อทำความเข้าใจในวัฒนธรรมที่แตกต่าง ก่อนเข้าไปต้องเอาผ้าพันคอมาโพกเก็บผมให้เรียบร้อยด้วยแหละ เป็นการให้เกียรติสถานที่ ก็ได้ความรู้ใหม่ๆมาเยอะแยะเลยแหละ







เสร็จจากการเยี่ยมชมมัสยิดก็ว่างๆ เรากับเพื่อนๆในแบชเลยไปย่าน Al Ras กัน นั่งรถไฟฟ้าไปลงสถานีนี้เลย ย่านนี้เหมือนเป็นย่านชุมชนชาวดูไบที่ไม่ได้ร่ำรวยอยู่วิลล่าใหญ่โตไรงี้ เป็นเหมือนตลาดกลางเมือง ขายของเยอะแยะ แบ่งเป็นโซนๆไป จุดที่เราเข้ามาคือเป็นตลาดทองคำ






เราใช้เวลาช่วงสายๆดูของตามร้านค้าร้านขายของฝากต่างๆที่คนขายโคตรจะตื๊อลูกค้าเลย ยังไงก็จะขายให้ได้ เดินผ่านกี่ร้านก็เรียกให้ดู แทบจะจูงเข้าร้าน ซึ่งคนที่ปฏิเสธการขายแบบรุกหนักไม่เป็นอย่างเราเครียดมาก เดินหลบตาคนขายตล๊อด จริงๆแล้วสนุกดี เป็นเสน่ห์ของย่านนี้นะ










พอเที่ยงก็ไปหาข้าวกิน อยากกินอาหารพื้นเมืองเลยตกลงปลงใจเดินเข้าร้านที่ที่มุมตึก ทั้งร้านมีแต่ผู้ชายเต็มไปหมดเลยจนสงสัยว่าผู้หญิงกินข้าวในร้านอาหารไม่ได้รึเปล่า (แต่เวลาไปห้างก็เห็นนั่งๆกันนะ อันนี้สงสัย ต้องไปหาคำตอบ) เราได้ที่นั่งชั้นสอง ก็จิ้มเมนูเอาแบบไม่ค่อยรู้อะไร ผลคือทุกอย่างอร่อยมาก อร่อยจนแสงพุ่ง อื้อหืออออออออ รักอาหารแขกไปเลยล่ะ







อิ่มหนำสำราญกันแล้วเรียบร้อยก็นั่งรถไฟฟ้าไป Dubai Mall ห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในโลกนั่นแหละ ไปนั่งเล่น นั่งคุย ดื่มกาแฟ ช้อปปิ้ง คือเพื่อนคนอื่นเขาเคยมากันหลายรอบแล้วไง เขาเลยไม่ตื่นเต้น แค่มาช้อปเฉยๆ เราเลยพลาดไม่ได้ไปดูหลายอย่าง ยังไม่ได้ถ่ายรูปตึก Burj Khalifa เลย ได้แต่เดินตามเขาไปต๊อกๆ วันหลังก็คงจะมาอีกแหละเนอะ







พอตกเย็น ท้องเริ่มร้องอีกแล้ว พวกเราเลยไปทานข้าวเย็นกันที่ TGI Fridays ซึ่งเป็นร้านที่เห็นวิว Dubai Fountain ได้ดีที่สุดในราคาที่จับต้องได้ เราไปค่อนข้างช้าเลยได้นั่งในร้าน ไม่ได้โต๊ะที่ริมระเบียง พอหกโมงปุ๊บก็เริ่มมีการแสดงน้ำพุ สวยดีแหละ เราชอบ :)