เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
I have fallen into the tranceRanchira.
Into the sky

  • I don't know who, I don't know who you are
    But I think I want to be your friend
    You saw my hands were tired
    Come on over, unstrung me
    You didn't give The false comings
    Like never a lover, brother to brother


    (Into the trance - Cessyl Orchestra)



    อะไรในตัวเขาที่ทำให้คุณสนใจ – อืม ไม่รู้สิ มันอธิบายยากนะ
    แล้วอะไรในตัวคุณที่ทำให้เขาสนใจ – ก็ไม่รู้สิ ฉันไม่ใช่เขานี่


     .

    .

    .

    .


    หลายๆคนคงเคยตั้งคำถามกับคนที่ตัวเองชอบ

    ว่าอะไรในตัวของเขาที่ดึงดูดเราให้สนใจ

     

    รูปร่างหน้าตา น้ำเสียงที่ใช้พูดคุย นิสัยใจคอ บุคลิกลักษณะการใช้ชีวิต หรือรสนิยม

     

    สิ่งที่ทำให้เราสนใจมักมีเรื่องราวพวกนี้ปะปนอยู่เสมอ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ดูผสมปนเปรวมกันกลายมาเป็นคนหนึ่งคนทำให้มีลักษณะที่แตกต่างกันไป ล้านคน ก็ล้านลักษณะ พันล้านคน ก็พันล้านลักษณะแม้จะคล้ายกันบ้าง แต่พอเอาเข้าจริง...มันก็แตกต่างกันอยู่ดี


    ฉันมองว่ามันเป็นเสน่ห์ที่น่าหลงใหล เสน่ห์ของส่วนผสมทุกอย่าง ที่รวมกันแล้วกลายเป็นคนหนึ่งคนมันยากนะที่จะหาคนที่มีส่วนผสมที่ลงตัวและพอดีกับส่วนผสมของเรา....


    และตอนนี้ ฉันเองก็กำลังสนใจเรื่องราวบางอย่างเกี่ยวกับใครคนหนึ่ง


    ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ปลายนิ้วเรียวยาวปัดผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยุ่งเหยิงเพื่อจัดทรงให้ดูเข้าที่ ซึ่งพอทำแบบนั้นแล้ว ปลายผมหน้าม้าที่ปรกหน้าตาหล่อๆครึ่งหนึ่งก็ดูรับเข้ากับสันจมูกโด่งๆนั่นเหลือเกิน...


    ใจจริงก็ไม่อยากจะยอมรับนักหรอกว่าเขาดูดี แต่ถ้าบอกว่าไม่มันก็คงเป็นเรื่องโกหกและตลกร้ายน่าดู


    วันนี้เขาใส่เสื้อสีเขียวแขนยาวและกางเกงขาสั้นสีขาว ดูจากเหงื่อที่ผุดขึ้นตามใบหน้าเนียนขาวนั่นแล้วฉันคิดว่าเขาคงเพิ่งจะกลับมาจากฟิตเนสที่ไหนสักแห่งมือข้างหนึ่งถือขวดน้ำเปล่าที่ปราศจากน้ำ เขาดูหงุดหงิดเมื่อมองมันก่อนจะทิ้งขวดน้ำไร้ประโยชน์นั่นลงถังขยะ


    ฉันแอบมองเขาอยู่ตรงหน้าต่างห้องพักเล็กๆนี้มาเนิ่นนานแล้วโดยไม่มีเหตุผล แม้เราจะอยู่คอนโดเดียวกันแต่วิถีชีวิตและความเป็นอยู่ของเขากับฉันนั้นต่างกันมาก


    ฉันอยู่ชั้นห้า ส่วนเขาอยู่ชั้นยี่สิบ


    ฉันเป็นพนักงานพาร์ททาร์มร้านหนังสือและขายเทปเพลงคลาสเซ็ตเก่าๆเล็กๆที่หาเช้ากินค่ำคนหนึ่งส่วนเขาเป็นนักประพันธ์เพลงที่มีชื่อเสียง เป็นดาวที่กำลังเจิดจรัส


    ถูกแล้ว...เขามีชื่อเสียงซึ่งแน่นอนว่ามันไม่มีอยู่ในตัวของคนอย่างฉันอยู่แล้ว


    เขามีเงิน และฉันก็ไม่มีอีกนั่นแหละ


    ฉันกลายเป็นคนที่ไม่มีอะไรเลยถ้าหากว่าเอาความเป็นตัวของฉันเองไปเทียบกับเขา ฉันน่ะนะ เหอะ ข้ามประโยคนี้ไปเถอะ


    แต่ว่า...ความจริงแล้วเราก็มีบางอย่างที่พอจะเหมือนกันอยู่บ้างนะคือมันก็พอมี....อืม...อย่างเช่น


    เราทั้งคู่อายุเท่ากันเอาจริงๆแล้วฉันแก่เดือนกว่านิดหน่อย


    เราชอบอ่านหนังสือและฟังเพลงเหมือนกัน


    เราชอบเขียนเหมือนกัน แต่ฉันไม่ได้คิดจะเขียนเพลงเหมือนเขาหรอกนะ


    เพื่อนๆเคยบอกกับฉันว่าฉันเป็นคนที่ค่อนข้างมีรสนิยมที่แปลกประหลาด และถึงแม้ว่าบางคนจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆก็ตาม แต่ท่าทางบางอย่างในตัวเขามันทำให้รับรู้ได้ว่าเธอกำลังมองว่าฉันเป็นเอเลี่ยนแต่ช่างเถอะ ฉันไม่ได้สนใจเท่าไรหรอก เชื่อสิ 


    ฉันหยุดคิดก่อนจะหันไปมองเขาที่ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ประจำที่ดูเหมือนว่าเขาจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี หลายๆคนคงไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงรู้เรื่องราวของเขาเยอะขนาดนี้ จากที่สาธยายมาทั้งหมด ฉันคงจะดูรู้เรื่องราวของเขาดีมากๆงั้นใช่ไหม ถูกต้องเลยฉันรู้เรื่องของเขาเยอะมาก ก็เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงนี่นา ใครๆก็รู้จักเขาในฐานะของนักประพันธ์เพลงรุ่นใหม่ ผู้คนต่างให้ความสนใจและจับตามองในความสามารถของเขา


    เห็นไหม ว่าไม่ได้มีแค่ฉันคนเดียวหรอกที่รู้เรื่องราวของเขาคนอื่นที่สนใจในตัวเขาก็รู้ไม่ต่างจากฉันเหมือนกันนั่นแหละ


     “ฟ้า” คือชื่อของผู้ชายคนนี้ และท้องฟ้าคือชื่อเต็มของเขา จำได้ว่าครั้งแรกที่ฉันได้ยิน ท้องไส้มันก็ปั่นป่วนแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะตอนนั้นฉันอาจจะกินขนมปังเยอะเกินไปเลยทำให้ท้องมีปัญหา แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา เวลาฉันได้ยินใครเรียกชื่อเขาท้องไส้มันก็จะปั่นป่วนทุกครั้งไปทั้งๆที่บางวันฉันเองก็ไม่ได้กินขนมปังเยอะมากขนาดนั้นและถึงจะพยายามเปลี่ยนไปกินอย่างอื่นแล้วแต่นั่นก็ดูเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี


    สมองฉันประมวลความคิดมากมายเมื่อเห็นว่าเขายังคงนั่งอยู่ตรงนั้น จริงๆแล้วมันเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกันในทุกๆวันก่อนที่ฉันจะออกไปทำงานที่ร้านหนังสือในช่วงเย็น ที่ดูแตกต่างไปจากสวนสาธารณะและเก้าอี้ไม้ตัวเดิมนั้น ก็คงจะเป็นเสื้อผ้ากับตำแหน่งที่เขานั่งหรืออารมณ์ของเขาในแต่ละวันสิ่งนั้นนั่นแหละที่แตกต่าง


    รวมไปถึงอารมณ์ของฉันเองด้วย ซึ่งมันน่าหงุดหงิดเหลือเกิน


    ฉันมองเขาจากหน้าต่างบานนี้ในทุกๆวัน คอยมองเขาที่แสดงอารมณ์ที่แตกต่างกันอย่างไม่มีเหตุผล และฉันไม่เคยเข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงเอาแต่ยืนมองเขาอยู่แบบนี้ ทำไมถึงไม่ยอมออกไปทำงานสักที


    แน่นอนว่าเขาไม่รู้จักฉัน เราเห็นกันบ้างเป็นครั้งคราวที่ร้านหนังสือและขายเทปเพลงคลาสเซ็ตเก่าๆเล็กๆนั่น ซึ่งมันก็ไม่ได้สำคัญอะไร ในสายตาของเขา บทบาทของฉันคือพนักงานขายหนังสือและเทปเพลงเก่าๆเท่านั้น


    แต่ทว่า...ตอนนี้ช่างเหตุผลมันก่อนเถอะ ถ้าฉันเอาแต่ยืนโง่อยู่แบบนี้ เจ้าของร้านหนังสือผู้แสนดีคงไล่ฉันออกแน่ๆ


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in