ภายใต้ก้อนเนื้อสีแดงเรียบลื่น

สิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเราถูกกลบฝังอยู่

สิ่งซึ่งขาวสะอาดแข็งแรง นวลผ่องในความนึกคิด

สิ่งซึ่งนอนแนบนิ่งชิดสนิทก้อนเนื้ออุ่นนั้น

เป็นตัวเรามาตั้งแต่ต้น เติบโตขึ้นพร้อมเรา ถูกถักทอและเสริมสร้างขึ้นมาพร้อมเรา

ก้อนเนื้อแดงกลบผังมันเสียมิด

โลหิตหล่อความอบอุ่นให้ไหลเวียน

โอบอุ้มสิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเราให้หลับใหลในห้วงนิทราอันนิ่งเงียบ

สิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเราทอดกายอย่างไว้วางใจ

ไร้วี่แววของการทรยศหักหลัง

เป็นตัวเราเองที่เริ่มหวาดระแวง

ด้วยคำบอกเล่าถึงการตื่นของสิ่งนวลผ่องในความนึกคิดนั้น

ด้วยคำเตือนถึงความเจ็บปวด

เมื่อสิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเราเรียกร้องการแยกจาก

เมื่อนั้นเราจึงหวาดผวา

เมื่อนั้นเราจึงต้องรีบกำจัดสิ่งซึ่งเคยคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งของเรา

รอยแยกปรากฏบนก้อนเนื้อสีแดงเรียบลื่น

โลหิตอุ่นเจิ่งนอง แดงฉานราวสัญญาณเตือนภัย

สิ่งนวลผ่องในความนึกคิดนั้นถูกรีบร้อนดึงออก

สิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเราถูกถอดทึ้งออก

หลุดออกไปเหมือนตัวตนในวัยเยาว์

ตัวตนอันนวลผ่องไร้เดียงสา

ตัวตนอันถูกทอดทิ้งไว้บนพื้นเย็นชืดไร้ไออุ่น

เมื่อนั้นเราถูกแทนที่ด้วยหลุมลึกกลวงเปล่า

ชินชากับการจากไปของสิ่งนวลผ่องนั้น

เหมือนการเฝ้ามองความฝันของวัยเยาว์จางหาย

รีบร้อนแลกรสความเจ็บปวดด้วยความด้านชา

เหมือนการรีบร้อนทดแทนความสิ้นหวังด้วยความพึงพอใจชั่วครู่

บัดนี้ไม่มีสิ่งนวลผ่องในความนึกคิดอีกแล้ว

ไม่มีสิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเราใต้ก้อนเนื้ออุ่น

มีเพียงหลุมกลวงเปล่ารอวันทับถม

มีเพียงหลุมกลวงรองรับเศษลวงของความสุขเล็กจ้อย

มีเพียงหลุมที่หมักหมมไปด้วยความพึงพอใจอันน่าขยะแขยง

หลุมที่ในไม่ช้าจะถูกกลบฝังจนเต็ม

ด้วยเศษปฎิกูลอันไม่พึงประสงค์

เน่าเหม็นทับถมกันอยู่ภายในหลุมลึกนั้น

ก่อรสขมปร่าสะอิดสะเอียนทุกครั้งที่ยิ้มดีใจ

เป็นลมหายใจเน่าเหม็นของทุกคำหวาน

ส่งกลิ่นกองขยะชวนคลื่นเหียนกล่อมทุกยามหลับใหล

หลุมเน่านั้นกลายเป็นส่วนหนึ่งของเราแล้ว

สิ่งซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของเรานี้เหลืองยวบยาบราวตุ่มหนอง

สิ่งซึ่งนอนแนบนิ่งชิดสนิทก้อนเนื้ออุ่นนั้น

จะเป็นตัวเราตลอดไป กัดกินตัวเรา น่าชิงชังเหวอะหวะไปพร้อมกับเรา...