สมองกับหัวใจ

ในหลายๆ ทีที่เกิดเหตุการณ์ที่ต้องตัดสินใจขึ้นมา หลายเรื่องเราใช้ "สมอง" ในการคาดการณ์จากนั้นจึงตัดสินใจลงไปด้วยหลักการและเหตุผลที่เรามีเป็นข้อสรุปว่าเราเลือกอะไร

แต่หลายครั้งที่เราอยากลองใช้ความรู้สึกที่มาจาก "หัวใจ" ในการตัดสินใจบ้าง ทั้งเรื่องที่เรารู้อยู่เต็มอกและเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับมัน

ถ้าใช้สมองในเรื่องความรัก เมื่อเวลาทุกอย่างพังลงไปแล้ว สิ่งที่สมองสั่งให้เราทำคือก้าวผ่านจากความเสียใจในตรงนี้ไปให้เร็วที่สุด อย่างอื่นค่อยว่ากัน เพื่อป้องกันไม่ให้"หัวใจ"ถูกทำร้ายมากเกินไป

แต่ถ้าใช้หัวใจในเรื่องของหัวใจแล้ว เมื่อทุกอย่างพังลง ก็เหมือนเรากลับหลังหันไปมองอะไรเก่าๆ ที่ผ่านมา ที่เคยมีความสุขแค่ไหนและถอยหลังกลับไปเรื่อยๆ คาดหวังว่าเค้าจะกลับมาโดยที่ไม่ฟังเสียงของสมองที่ตะโกนย้ำๆ ว่าต้องก้าวผ่านไป

ถ้าความรักและชีวิตเหมือนการว่ายน้ำ การมีคนรักก็คือการมีคนว่ายอยู่ใกล้ๆ แต่พอเลิกรากันไปก็ปล่อยทิ้งเราให้ว่ายอยู่คนเดียว

สมองจะบอกว่าก็ว่ายต่อไปสิ ไม่มีเขาเราก็ว่ายต่อได้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ใช่มั้ย?

น่าเสียดายที่หลายๆ คนเชื่อหัวใจมากกว่า ต่อให้ว่ายน้ำเป็นอย่างไร พอโดนทิ้ง เราก็ทิ้งตัวเองลงไม่ดิ้นรน และจมลงไปในน้ำ จมอยู่กับความรู้สึกต่างๆ เรื่องราวเก่าๆ และเฝ้าหวังว่า เขาจะกลับมาช่วยเราขึ้นไป โดยที่ความจริงเราก็ว่ายน้ำเป็น

หลายครั้งเรารู้ว่าที่เราคิดอ่ะถูก
แต่เราเชื่อความรู้สึกตัวเองมากกว่า
สุดท้ายเราก็กลายเป็นคนไม่มีสมองในเรื่องของความรัก

แบบที่"เรา" กำลังเป็นอยู่
และค่อยๆ จมลงไปเรื่ิอยๆ