เรามักจะพบว่าของที่มีมันไม่สวยเท่าเดิม ตอนที่เราเจอของที่ดีกว่า

เรามักจะรู้สึกขอบคุณและเสียคนที่ช่วยเหลือเราในตอนที่เราไม่เหลือใครจริงๆ โดยเฉพาะคนที่เรารู้สึกรำคาญตอนเขามาเตือนเราตอนแรก

เรามักจะสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว หลังจากพึ่งทำไปเป็นครั้งที่ 3

เรามักจะอยากขอโอกาสจากคนนึงหลังเราทำเรื่องระยำตำบอนเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้

เรามักจะอยากขอโทษคนนึงๆ ที่เราทำไม่ดีกับเค้าตอนที่เค้าไปจากชีวิตเราแล้ว

ร้อยทั้งร้อยก็รู้ว่าควรเลิกคิดมาก เหมือนที่บอกคนอื่นๆ ไป แต่ความรู้สึกผิดนั้นมีอำนาจที่บอกไม่ถูก

เหมือนทำให้คนที่ว่ายน้ำเป็น หยุดตีขาแล้วปล่อยตัวให้จมลงไป เพียงเพราะเหมือนจะชดเชยความผิดได้มั้ง

และเรามักจะรู้สึกตัวในวันที่มันสายไปแล้วเหี้ยๆ

เรามักจะอยากให้เค้าอภัยให้หลังจากกดอัลติความเลวใส่เค้านับไม่ถ้วน

เรามักจะอยากเอาทุกอย่างที่ตัวเองมีเอาไปแลกได้หมดเพียงเพื่อให้เราเป็นพิเศษของเขาเหมือนเดิมอีกครั้ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

เมื่อเราเริ่มรับความจริงได้ว่าเราทำเรื่องเลวร้ายไว้เยอะ และเค้าคนนั้นไม่มีทางกลับมา เรามักจะสำนึกและละอายใจในวันที่มันสายไปเหี้ยๆ