เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Senti-maileyChannarong L. Thongchan
ขอ
  • หลายๆ ครั้งที่สิ่งดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างเราและเขา
    เกิดขึ้นได้ ไม่ใช่เพราะความเต็มใจ แต่มาจาก'การที่เราขอ'ต่างหาก

    ด้วยความสัมพันธ์ในปัจจุบัน สิ่งดีๆ ที่เขาทำให้ ไม่ว่าจะเป็นที่เขาคุยด้วย เล่นด้วย ทำให้เราลืมไปว่า สำหรับเขาแล้ว เราเป็นได้แค่ไหน

    ทุกสิ่งดีๆ ที่ทำให้เรานั้น
    อาจจะเป็นสิ่งปกติที่เขาทำให้กับทุกคน
    ไม่ใช่เพราะเราเป็นคนพิเศษแต่อย่างใด

    ภายใต้ปริมาณของลูกอมนึงเม็ดที่เขาให้
    กับเราแล้ว ลูกอมที่ว่านั้นมีเปลือกนอกสีหวานว่า 'ความสนิท'
    ยิ่งเขาเป็นคนให้ความสนิทยิ่งทำให้เรารู้สึกพิเศษ

    แถมลูกอมนั้น ยังแอบสอดไส้มาโดยที่คนให้ไม่ได้รู้ตัวเลยว่า
    ภายใต้(ลูกอม) ความสนิทที่เธอให้มานั้น มันกลับมี 'ความหวัง' ยัดไส้ไปเต็มเปี่ยม
    กลายเป็นว่าลูกอมที่เขาให้นั้นคือ 'ความสนิท' ที่มีเนื้อในเป็น 'ความหวัง' 

    แต่สำหรับเขาแล้ว ลูกอมหนึ่งเม็ดก็คือลูกอมหนึ่งเม็ด
    ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไรเลย,

    พอลืมตัวไปว่าเราไม่ใช่คนพิเศษ
    เราก็เลยลืมไปว่าเราไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไร
    แต่ถึงจะพอมีสิทธิ

    เราเองก็มักจะเรียกขออะไรที่เรารู้อยู่แก่ใจ ว่าที่เราขอนั้น มันมากเกินไป

    ขอให้เขาสนใจ ไม่อยากให้เค้าหายไปซักเสี้ยวนาที
    ทั้งที่รู้ว่าเขาเองก็ต้องการมีเวลาส่วนตัว

    ขอให้เขาง้อ ในความผิดที่เขาเคยทำพลาด
    โดยที่ตอนนี้ความสัมพันธ์แบบไหนยังตอบไม่ได้

    ขอให้เขาอยู่ต่อ ขอโทษในทุกอย่างที่เคยพลาดพลั้ง
    ทั้งที่รู้ว่าที่ผ่านมาทำอะไร

    บางคนเอาแต่ขอจนเคยตัว พอเขาไม่ให้ก็ยังขอ ทั้งๆ ที่เขาให้มาเยอะพอแล้ว
    และจริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องให้เลยด้วยซ้ำ

    ขอให้เขารัก
    โดยที่รู้อยู่แก่ใจว่ากับเขาเป็นกันได้แค่ไหน

    ขอให้เขาอยู่ต่อในฐานะ อะไรก็ได้
    ก็คงไร้ประโยชน์เมื่อเขาเลือกจะไป

    สุดท้ายเมื่อเขาเจอคนที่ใช่
    สิ่งที่ตัวเราทำได้ก็แค่

    'ขอให้เขามีความสุขกับเขาคนนั้น'
    แค่นั้นเอง
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in