เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
[BTS Fanfic ] OS/SF collectionMacbeth1995
[dou drabble] ย้อนเวลา-Scrubb (hopejin)







  • เราจูบกันท่ามกลางความพร่าเลือนของสติ ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์,เสียงเพลง ,ผู้คน หรือแสงนีออนหลากสีที่กำลังกล่อมเกลา หลอมหลวมเราให้เป็นหนึ่ง

    ทุกอย่างดูเลือนลางไป มีเพียงความรู้สึกขมปร่าของบุหรี่ที่แสนคิดถึง เราผละจากเพื่อสบนัยน์ตา

    "คิดถึงคุณ"

    ผมพูดละล่ำละลัก ปลายลิ้นรับรู้รสชาติของน้ำตา

    รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่คุณกลับตอบรับความรู้สึกนั้น เราจงใจโยนความรับผิดชอบชั่วดีทิ้งไป ปัดสติที่กำลังกู่ร้องไปพร้อมๆกับเสื้อผ้าบนร่างกาย เราเรียนรู้ที่จะสนุกและเมามายไปกับกิจกรรมที่ช่วยปลดปล่อยอารมณ์ดิบ ทิ้งเรื่องราวก่อนหน้าทิ้งไป ทิ้งประโยคสุดท้ายในวันนั้นทิ้งไปราวกับมันไม่เคยมีอยู่ในพจนานุกรมของเรา


    'ลาก่อน'



    x



    ไร้ซึ่งวจีใดๆ เราสื่อสารกันผ่านภาษากาย ไม่ว่ามันจะเป็นสัมผัสแบบไหน ขอแค่เป็นคุณผมก็คิดว่าผมชอบมัน ไม่ต้องอ่อนโยน ไม่ต้องทะนุถนอม ทิ้งร่องรอยไว้ก็ได้ ขอแค่เป็นคุณนั่นล่ะ

    แต่คุณก็ยังเป็นคุณคนเดิม,

    เป็นคนที่เช็ดน้ำตา โอบกอดผมอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของคุณแม้มันจะแหบพร่า แต่มันก็ยังเจือไปด้วยความอ่อนโยน ความอ่อนโยนที่ไม่มีทางมีใครเหมือนเดิม ความอ่อนโยนที่แสนนุ่มนวลเหมือนแสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ คุณเป็นแบบนั้น,และยังคงเป็นแบบนั้นตลอดมา ผมสะอื้นมากขึ้นตอนที่เราแตะกันอย่างลึกซึ้ง นึกอยากฝังตัวเองไปกับความอบอุ่นที่ทำให้หัวใจเต้นอย่างมีชีวิตชีวาแม้ในวินาทีถัดมามันจะบีบตัวอย่างปวดร้าว

    เข็มนาฬิกายังคงเดินต่อไป ผมภาวนาให้มันเดินช้าลงอย่างไร้ความหวัง เลือกที่จะฝังตัวเองลงในความอบอุ่นของอุณหภูมิที่แสนคุ้นเคยอยู่แบบนั้น 

    จนกว่าเข็มนาฬิกาจะชี้ไปที่เลขสิบสอง และม่านจะถูกปิดลงโดยความสว่างไสวของอรุณยามฟ้าสาง



    x



    เวลาของซินเดอเรลล่าหมดลงแล้ว เหลือเพียงคิมซอกจินเท่านั้น

    ไม่มีทั้งนางฟ้า รองเท้าแก้ว หรือเจ้าชายในนิทานเรื่องนี้



    x



    เราเพียงลุกขึ้นนั่งข้างกันบนเตียง ไม่มีทั้งคำอรุณสวัสดิ์หรือจูบทักทาย 

    มีแค่จองโฮซอกกับคิมซอกจินกับเรื่องผิดพลาดเมื่อคืน

    เช่นการเผลอพลั้งพลาดมีอะไรกับแฟนเก่าที่บังเอิญเจอกันที่บาร์เมื่อคืน จะด้วยความเมา หรือความคิดถึงที่ยังเป็นจะกอนค้างใดๆในใจก็แล้วแต่ มันล้วนผิดทั้งหมด พวกเขาปล่อยให้ความเงียบกลืนกินระยะแทบจะเป็นอนันต์ 


    "ผมขอโทษ"


    เวทมนตร์สั้นกว่าที่คิด 

    คิมซอกจินคิดในระหว่างที่มองดูจองโฮซอกรีบลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว สวมเสื้อผ้าชุดเดิม, ชุดเดียวกับเมื่อคืน โฮซอกดูรีบร้อนขึ้นเล็กๆเมื่อเสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นซ้ำๆ ครู่นึงที่โฮซอกรับโทรศัพท์เหลือบมองทั้งนาฬิกาข้อมือและซอกจิน มันทำให้ซอกจินหัวเราะเล็กๆในใจ


    "คุณ, ผมต้องไปแล้ว"

    "อือ"

    "ผม,-        "

    "ช่างมันเถอะ"


    ต่อให้จองโฮซอกไม่พูดอะไร คิมซอกจินก็เข้าใจทุกอย่าง โดยเฉพาะเมื่อสีหน้าของโฮซอกนั้นอ่านง่ายกว่าการอ่านหน้าปกนิตยสารเสียอีก 

    ดังนั้น,ซอกจินจึงแค่ตัดบท พยักพเยิดไปทางประตู 

    และปล่อยจองโฮซอกไป


    "ลาก่อนนะ"


    เหลือเพียงแค่คิมซอกจินและความคิดถึงของคนที่ถูกไว้กับความรู้สึกเดิม 

    ตั้งแต่วันนั้นที่จองโฮซอกเลือกจากไป

    เหลือทิ้งไว้เพียงรสชาติของน้ำตาและร่องรอยไออุ่นเจือจางของดวงอาทิตย์ดวงเดิม.



    -FIN-



    Story by Macbeth1995

    Twitter; @astronaut1995

    #สถานีอวกาศno95




    Talk;
    ชั่ววูบเหมือนเคย ด้วยความคิดถึงรึอะไรก็ตามแต่
    เพิ่งจะส่งงานเสร็จ หน่วงๆนิดๆตามประสา
    อย่าว่ากันเลยนะคะ ; - ; )




Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in