"จีมิน?"

จีมินหันตามเสียงเรียก เสียงที่ติดจะงัวเงียนั่นแปลว่าซอกจินเพิ่งจะตื่นนอน ปลายนิ้วจึงหยิบบุหรีที่เพิ่งจะสูบไปเพียงครึ่งมวนออกจากริมฝีปาก ก่อนขยี้ส่วนปลายที่กำลังลุกไหม้เชื่องช้านั่นให้ดับลง กลิ่นเถ้ายังคงติดอยู่บนร่างกายตอนที่จีมินเข้าไปกอดซอกจินบนเตียงแล้วเจ้าตัวก็บ่นเบาๆว่า 'เหม็นบุหรี่' จีมินหัวเราะเบาๆ ใช้ปลายจมูกและริมฝีปากไล้ลงมาตามแนวกกหู สูดกลิ่นหอมหวานของสบู่แบบเดียวกันที่ติดอยู่บนผิวร้อนผะผ่าวของตนแต่ทว่าพอเมื่อมันอยู่บนผิวแดงระเรื่อของซอกจินกลับหวานกว่า

"เครียดเหรอ?" ซอกจินถามเสียงแผ่ว ยามไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้า ประคองใบหน้าหล่อเหลาของจีมินให้สบตาสายตากัน มองสบกับนัยน์ตาเรียวคมคู่นั้นที่มักจะมีประกายความสดใสไว้ในแววตา แต่ตอนนี้กลับหม่นลง ซอกจินไม่ชอบมัน ไม่ชอบเลยตอนที่จีมินเก็บอะไรบางอย่างไว้และซอกจินไม่สามารถทำอะไรกับมันได้ 

จีมินพยักหน้ารับแต่โดยดี จีมินเองก็ไม่ชอบเลยแม้แต่น้อยยามที่เขาทำให้รอยยิ้มที่เขารักมันมากที่สุดหายไปจากใบหน้าของคนในอ้อมแขน 

ในห้องนอนสีขาวที่เหลือเพียงไฟสลัวของโคมไฟหัวเตียง นัยน์ตาของซอกจินวิบวับเป็นประกายบางอย่างที่จีมินรู้จักมันดีและชอบมองมันยามที่ร่างกายถูกดันให้นอนราบไปกับเตียงนุ่มและซอกจินเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนแทน

" พี่จะช่วยนายเอง,......จีมินอ่า "

x

"อ๊ะ         ,จ-จีมิน ย-อย่าแกล้ง! "

น้ำเสียงหวานๆของซอกจินฟังดูสดชื่นกว่าปกติ พวกเขาปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ แต่เหมือนร่างกายของจีมินจะเชื่อฟังสัญชาตญาณดิบมากกว่าความคิด มือตะปบสะโพกเปลือยเปล่า ขยำจนมันจนผิวขาวขึ้นรอย ใบหูเงี่ยฟังเสียงครางแสนพร่าเลือน คล้ายว่า ถ้าจีมินเร่งเร้าซอกจินขึ้นอีกนิด หรือดุดันขึ้นอีกหน่อย ซอกจินก็คงไม่ไหวแล้วเช่นกัน

แต่ทว่าจีมินกลับชอบมันนักหนา ใบหน้าแดงปลั่งที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากแดงก่ำที่เปล่งเสียงที่ไพเราะที่สุดยามที่เรียกชื่อของเขา 'จีมิน' ทั้งเรียกร้อง โลภ เอาแต่ใจ ซอกจินของเขาน่ะ ดังนั้นจีมินเลยจึงขยับอัดป้อนให้ซอกจินให้ตามที่ร้องขอ แต่แค่มันมากไปนิด เด็กเอาแต่ใจถึงได้สะอื้น กรีดปลายเล็บลงลากขึ้นตามแนวสันหลังจนจีมินต้องขบกรามกรอด แต่จีมินก็ใจดีมากพอที่จะไม่เอาเปรียบเด็กดื้อของตัวเองไปมากกว่านี้

"ซอกจินอ่า คุณเรียกร้องเองไม่ใช่เหรอหืม?"

จีมินกดจูบเบาๆที่เปลือกตา ไล่กดจูบลงมาตามแก้ม ประคองอีกฝ่ายให้พลิกคว่ำลง ในท่าที่ซอกจิน

อายมากที่สุดก่อนเริ่มมันอีกครั้ง

ในยามที่ห้องมีเพียงไฟสลัวแต่ประกายความปรารถนาของนัยน์ตาเรียวกลับชัดเจน ยามที่จีมินเคลื่อนเข้าสู่ความร้อนรุ่มภายใน  จีมินมองสบร่างกายแสนสวยใต้ร่าง มองสบไล่เก็บรายละเอียดแสนงดงาม มองเอวคอด มองผิวแดงปลั่งชื้นเหงื่อ มองแนวสันหลังที่แอ่นโค้งจนเกร็งเพราะจังหวะแสนดุดันของเขา และที่จีมินชอบมากที่สุดบนผิวสวยนี้คือเจ้าดอกไม้เล็กๆที่เบ่งบานอยู่กลางหลัง 

ยามที่ถอดถอนตัวออกมาจีมินก้มลงไปแนบริมฝีปากลงบนเจ้าดอกไม้น่ารัก ขบมันเบาๆเรียกเสียงหวานเล็กๆให้หลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่ม มือขยับลูบเอวเพรียว สัมผัสความเว้าโค้ง สัมผัสความชื้น สัมผัสอุณหภูมิของร่างกาย ฟอนเฟ้นบีบเค้นเนื้อหนังไต่อุณหภูมิของความรู้สึกที่ยังไม่มอดดับไป ก่อนป้อนความปรารถนาเข้าสู่ร่างกายที่จีมินหลงรักอีกครั้ง เสียงของซอกจินดูพร่ากว่าปกติ วงแขนขยับโอบรัดลำคอของจีมินไว้แน่น เสียงกระซิบข้างหูยังคงอ่อนหวานและนุ่มนวลเหมือนวันแรกที่พวกเขาพบกัน มุมปากอิ่มจุดรอยยิ้ม ขาเรียวโอบรัดสะโพกสอบไว้ กระซิบแผ่วๆในยามที่กลีบเนื้อนุ่มแนบชิดกันจนยากจะผละจาก

ท้ายประโยคถูกกลืนให้ไปในลำคอยามที่จีมินทาบริมฝีปากทับลงมามาอีกครั้ง ปล่อยให้ความปรารถนาหล่อหลอมพวกเขาเป็นหนึ่ง ยามที่พวกเขาแตะขอบสวรรค์อีกครั้ง จีมินมองคราบเปรอะเปื้อนบนหน้าท้องแบนราบ มองร่องรอยความปรารถนาของเขาที่เอ่อล้นเปรอะเปื้อนตามเรียวขา อารมณ์ดิบที่ถูกปลดปล่อยออกมาพร้อมกับความตึงเครียดที่เบาบางลงไป จีมินเสยผมชื้นเหงื่อที่ปรกหน้าผากขึ้น มองสบใบหน้าแดงปลั่งของคนที่นอนหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ปลายนิ้วกร้านกดริมฝีปากที่เผลอออกลง เกลี่ยคลึงความนุ่มหยุ่นนั่นเล่น

"หมดแรงแล้วเหรอครับ? เด็กดีของผม"

จีมินว่า,ก่อนที่ร่างกายของพวกเขาจะแนบชิดกันจนไร้ช่องว่าง ซอกจินสัมผัสได้ถึงรูปร่างของลอนกล้ามเนื้อแกร่งผ่านผิวชื้นเหงื่อ ก่อนจะหลุดครางอีกครั้งตอนที่ใบหูแดงถูกขบเม้ม เสียงกระซิบพร่าๆที่ริมหูทำให้ซอกจินต้องขบริมฝีปากปากแน่น