จั่วหัวมาอย่างโอ้อวด 

แค่อยากจะเล่าเรื่องความภูมิใจเล็กๆ ที่เกิดขึ้นไม่นานมานี้

กล้าเดินทางใน กทม คนเดียวแล้วน้าาา !! ๕๕๕  

(หัวเราะอย่างภาคภูมิใจ) 

ด้วยความที่ เราเป็นคนจำที่จำทางเก่งมากกกกก (ยืด) ชี้หน้าบริษัทเป็นหลังบริษัทตัลล๊อดดด 

เวลาไปไหน หัวใจมันเลยตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวหลง กลัวนั่น กลัวโน่น กลัวนี่ ลงท้ายก็ ไม่ไปแล้วโว้ยยย = =

(รำคาญตัวเองตะหงิดๆ ) 

ทีนี้จุดเปลี่ยนมันมาจากเพื่อนจะไปสยามแล้วเรียกเราไปด้วย (เพื่อนที่เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน มาทำงาน)

อ่ะเพื่อนบอกไม่ไกล เราเชื่อ ไปก็ไป 

' เดี๋ยวมาเจอกันสยามเลยนะ โอเคมั้ยอะ '

เดี๋ยวว ไม่โอเครรรรรร = =ไม่ได้ตกลงกันแบบนั้นนาาา 

แต่เอาเถอะ ไม่ได้เจอกันนานแล้ว หลงก็หลง คิดถึงมากกว่า จากยอดดอยมาอยู่อยู่ป่าคอนกรีตนานละ 

เพื่อนก็ร่ายวิธีขึ้นรถทั้งรถไฟฟ้าใต้ดิน รถไฟลอยฟ้า บอกชื่อสถานี และฝั่งเดินทางให้เสร็จสรรพ (เอาจริงๆ ก็เกือบขึ้นผิดฝั่ง) 

ตื่นเต้นตั้งแต่ซื้อตั๋วงง ซื้อตรงไหน อะไรยังไง (ที่บ้านไม่มีให้เล่นแบบนี้งะ) 

ขึ้นรถไฟได้ปุ๊บรอฟังกลัวเลยสถานี ที่ต้องการ คนอื่นคงตลก อิเด็กนี้ต้องลุ้นระเบิดเหรอ ทำไมเคร่งอะไรเบอร์นั้น

เปลี่ยนเส้นทางจากใต้ดินขึ้นลอยฟ้าค่ะอะ ฝั่งไหน ดูให้ดี เดี๋ยวผิดอีก

ในที่สุดก็ถึงสยามมม ><!!

เพื่อนที่รออยู่ชมกันใหญ่ว่าเก่งมาก มาถูกด้วย ไม่หลงนานเหมือนทุกที (ไม่รู้ประชดหรือชมจริงๆ เเต่เพื่อความสบายใจของตัวเอง เหมารวมว่าชมแล้วกัน อิอิ)

คนอื่นอาจจะคิดว่าเห้ย แค่ไปสยาม แถมไปด้วยรถไฟฟ้า มันต้องเวอร์อะไรกันขนาดนั้นเลยเหรอ(วะ?) 

แต่สำหรับเราที่ไม่ได้อยู่ กทม มาก่อน ทิศทางก็จำแม่นมาก (ยัง ยังไม่ยอมรับอีก) เวลาไปไหนมาไหนปกติมีเพื่อนรับส่งตลอด (แต้มบุญเยอะ) และที่ที่เราเคยอยู่ผู้คนไม่พลุกพล่านกันมากมายขนาดนี้ 

เราถือว่านี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ยิ่งใหญ่นะ (ถึงแม้ขากลับเพื่อนจะกลัวหลงเลยนั่งรถมาส่งก็เถอะ) เรากล้าเผชิญกับเรื่องที่เรากลัว เลิกหนีมันแล้วอะ 

เมื่อก่อนตอนไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน มีอยู่หนหนึ่งที่นั่งรถไฟผิดสาย เกือบออกไปต่างจังหวัดทีห่างกับตัวเมืองเกือบสองชั่วโมง  = =

แล้ววันรุ่งขึ้น คือต้องเดินทางแต่เช้า ดีที่คนที่นั่นบอกทางให้กลับไปที่พักในคืนนั้นทันเพราะไม่งั้นต้องหลงกับอาจารย์และเพื่อนๆ ที่นี้ละเคว้งคว้างเลยนะ

ไม่ได้อยากเป็นคนจำทางมั่วๆแบบนี้ 

แต่เข้าใจมั้ยมันเซตไม่ได้ ไม่ได้อยากเป็นโว้ยยย ยูวโนว์???

เพราะงั้น เวลาที่ไปไหนได้เองหรือพาเพื่อนไปที่ไหนได้ถูก มันเลยโคตรดีใจ (ม่าม๊าจะต้องภูมิใจในตัวน้อง)

ใครกำหนดเหรอว่าความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ต้องเป็นเรื่องใหญ่? 

มันเป็นความสำเร็จของเรารึเปล่า? เราก็มีสิทธิ์จะภูมิใจนี่นา 

ความสุขคนเราไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องใหญ่ๆก็ได้นี่จริงมั้ย?

ใครว่าไม่จริง เราว่าจริงอะ เท่านั้นแหละ ๕๕๕