เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องเล่า มนุษย์ดาว MR19MR19 ★
Last Day
  •       พวกเขาเทน้ำลงมาจากฟากฟ้าอีกเช่นเคย ผมตื่นมาประมาณ 7 โมงเช้า และพบว่าไม่ได้มีอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเช่นเมื่อวาน ท้องฟ้าในยามเช้าไม่ได้มีสีส้มแดง ยามกลางคืนไม่ใช่สีมืดทมิฬ ฝนไม่ตกเหมือนเคย(นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่เรียกสิ่งที่ร่วงหล่นลงมาว่าฝน) ไม่มีรุ้ง ไม่มีลม ไม่มีคำว่าธรรมชาติ มีเพียง " การสรรสร้าง " เท่านั้น ทุกสรรพสิ่งล้วนเกิดขึ้นโดยพวกเรา "เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้นกัน?" คำตอบของคำถามนั้นต้องย้อนกลับไป กลับสู่อดีต กลับสู่ดาวบ้านเกิดของเรา ที่เรานั้นรู้จักกันดีในนาม " โลก "

          โลกเป็นดาวเคราะห์บริวารของดาวฤกษ์ที่ชื่อ " ดวงอาทิตย์ " โลกนั้นมีธรรมชาติ มีต้นไม้ เราอยู่อย่างสงบที่นี่ได้อีกหลายล้านปี แต่เราตั้งสมมติฐานว่าทุกๆเวลา แกนกลางของดวงอาทิตย์จะขยายใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มกลืนกินดาวพุธ ดาวศุกร์ และตามมาด้วยดาวโลก เราไม่ต้องรอให้ดวงอาทิตย์กลืนกินโลกหรอก เพราะแค่เมื่อถึงดาวศุกร์ ความร้อนอันมหาศาลก็มากเกินพอที่จะทำให้เราร้อนตายได้แล้ว พวกเราจึงวางแผนเพื่อรับมือกับเหตุการณ์นั้น เพื่อไม่ให้รุ่นลูกรุ่นหลายของเราต้องพบกับความพินาศที่ไม่มีสิ่งใดจะรุนแรงไปมากกว่านี้ แต่นั่นเป็นเพียงหนึ่งในอีกหลายปัญหาที่เราคาดถึง

  •       เพราะปัญหาที่เกิดบนโลกก่อนหน้านั้นก็คือ "เทคโนโลยี" 
          ในอดีตนั้น เรามิอาจรับมือเทคโนโลยีที่ฉลาดล้ำและพัฒนาตัวเองได้(แม้ว่าพวกเราสร้างมันขึ้นมาเอง) ก่อให้เกิดสงครามระหว่างมนุษย์กับหุ่นยนต์ ผมไม่รู้ผลแพ้ชนะของสงครามนั้น เพราะผมอายุ16ปี และอยู่บนดาวดวงนี้ แต่นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมานานมากแล้ว

          มนุษย์รุ่นหลังอพยพจากโลกมายังดาวที่ชื่อว่า MR19 เรายังไม่ค่อยรู้ข้อมูลพื้นฐานของดาวดวงนี้เท่าๆกับที่รู้เกี่ยวกับโลก รู้เพียงมันมีบรรยากาศ เป็นบริวารของดาวฤกษ์และอีกหลายปัจจัยที่เอื้อต่อการอยู่อาศัยต่อสิ่งมีชีวิตชนิดเดียวคือมนุษย์
  •       ฝนไม่ตกหรือ เราสร้างเองได้ อากาศเหม็นหรือ เราก็สร้างอากาศสะอาดได้ สิ่งอำนวยความสะดวกสบาย สิ่งก่อสร้าง ฯลฯ ทุกสิ่งนั้นเราสร้างให้ดีได้บนดาวดวงนี้ ยกเว้นสภาพจิตใจที่ดีของมนุษย์ทุกคน

          สงครามหุ่นยนต์นั้นอาจจะจบไปแล้ว แต่สงครามต่อมาเกิดจากมนุษย์ด้วยกันเอง มนุษย์ล้วนอยากเหนือกว่ามนุษย์ผู้อื่น ล้วนมีความต้องการอันไม่สิ้นสุด เราไม่อาจเท่าเทียมกันหากไม่เริ่มต้นแก้ไขที่จิตใจ และระเบิดหลายลูกนั้นได้ถูกยิงขึ้นฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เราต่างรู้ดีว่านี้คือ "จุดจบ"

          เมื่อวานนี้คือการพักผ่อนอันแสนยาวนาน ยาวที่สุดเท่าที่ผมจำความได้ ผมป่วย มีอาการตัวร้อนและปวดหัวอย่างหนัก ไม่ได้ทำอะไรนอกจากอ่านหนังสือ2-3หน้า และงีบหลับแทบทั้งวัน
          ผมใฝ่ฝันที่จะเป็นเจ้าชายนิทรา หรือได้หลับสักเดือนเต็มๆ คงเป็นเรื่องดีไม่น้อย อีกหลายความใฝ่ฝันคือการเป็นนักคณิตศาสตร์ที่ชาญฉลาด จิตแพทย์ หรือนักท่องเที่ยว ได้ออกเดินทางโดยรถไฟเก่าๆสักขบวน วิ่งผ่านกลางภูเขาหรือทุ่งหญ้าสีเขียวขจี สายลมอ่อนๆพัดปลิวมาสัมผัสหน้าจนผมผลอยหลับไป
  •       ระเบิดลูกต่อไปกำลังตกลงมา
          ผมเข้าไปในเครื่องลี้ภัยทรงสี่เหลี่ยมแนวนอนคล้ายปริซึม รอคอยแรงลมที่จะพัดพาผมให้ออกเดินทางไปที่ๆไกลแสนไกล ที่ๆผมไม่รู้ว่าอยู่แห่งหนใด
          ผมหลับตาลง ผมอาจได้หลับไปสักเดือนนึงจริงๆก็ได้ ตื่นมาอีกครั้งนึง ผมอาจอยู่บนดาวสีส้มสักดวงในจักรวาลนี้ หรืออาจเป็น 3 เดือน หรือนานกว่านั้น หรืออาจไม่ตื่น จมอยู่กับความฝันและการเดินทางแสนยาวนานไปตลอดกาล

          หวังว่าเราจะได้พบกันอีก

          และขอบคุณที่อ่านจดหมายนี้จนจบ
          
          ลาก่อน...

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in