"เคยแคะหูรึเปล่าเหอะ"

เขาบอกว่ามันน่าขยะแขยง แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไร ถึงแม้ว่าตรงหน้าฉันจะมีจานข้าวอยู่ก็ไม่ได้ทำให้เกิดอาการกินไม่ลงเลย มีข้อสันนิฐานว่าเขาขยะแขยงตรงคำว่า 'ขี้'

"เอาจริงก็ไม่นะ"

เขาหยุดตักข้าวตั้งแต่ระหว่างเล่าจินตนาการนั้นแล้ว ในขณะที่สปาเก็ตตี้ผัดเบคอนของฉันเหลือเพียงคราบน้ำมัน นั่นทำให้ฉันตัดสินใจหยุดเรื่องนี้ไว้ก่อน

"กินข้าวเร็วดิ เอาให้หมดนะ เราไม่ยอมเลี้ยงข้าวเสียเที่ยวหรอก กินๆ ให้หมดไป"

 

พอออกมาจากร้าน ดาวไม่กี่ดวงที่พอจะเห็นในเมืองใหญ่ก็ปรากฏตัวให้เห็นแล้ว น่าแปลกที่ฉันคิดว่าเขาภายใต้แสงไฟถนนดูดีกว่าปกติ 
"หรือมันมืด?"
"ฮะ?"
"เปล่าๆๆ แค่เผลอพูดออกมาน่ะ"

เขามองอย่างคลางใจนิดหน่อยก่อนจะออกเดินต่อไป 

"เคยแอบรักเพื่อนป้ะ" 

เธอเหลือบตาขึ้นมอง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทรงสเน่ห์

"ทำไม ชอบเราเหรอ ไม่เป็นไร เรารู้ดีว่าเราสวย"

เสียงหัวเราะสดใสตามมาทันทีหลังจบประโยค ส่วนผมก็ทำได้เพียงยิ้ม ในกรณีนี้ มันเรียกว่า "ตลกร้าย" ได้หรือเปล่านะ?

"เอาจริงก็ไม่เคยนะ"

เธอหยุดอ่านหนังสือสอบตั้งแต่ผมถามคำถามนั้นแล้ว มันคงจะไม่เป็นปัญหาเท่าไรถ้าเราจะไม่รู้ดีว่าเกรดของเธอกำลังลงเหว ในขณะที่ของผมคงที่อยู่ตรงตัว B+ 

"อ่านหนังสือต่อไปเลย เราไม่ยอมติวเสียเปล่าหรอกนะเว้ย เร็วๆ ด้วย เดี๋ยวมืดก็ต้องไปส่งถึงบ้านอีก ถ้ามืดแกเลี้ยงข้าวเลยนะเว่ย"

ผมรู้ดี ยิ่งเร่งเธอยิ่งช้า และผมจะได้ไปส่งเธอที่บ้าน...เป็นความรู้สึกดีๆ อย่างหนึ่งในชีวิต

เธอจ้องผมตั้งแต่เดินออกจากร้านอาหาร แล้วจู่ๆ เธอก็พึมพัมขึ้นเบาๆ

"หรือมันมืด?"

"ฮะ?"

"เปล่าๆๆ แค่เผลอพูดออกมาน่ะ"

ผมมองเธออย่างสงสัยนิดหน่อย ทว่าพอเดินต่อไปได้อีกนิดผมก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันมาพูดถึงมัน

"มันก็ต้องมืดอยู่แล้วดิวะ ยังจะถามว่าหรือมันมืด"

"ฮ่าๆๆ แก ตะกี๊เราแค่คิดว่าแกดูดีเวลาอยู่ใต้แสงไฟถนนเว่ย แล้วก็เลยคิดว่าหรือเพราะมันมืด แกเลยดูดีขึ้นมาได้ โอเคป้ะ เคลียร์นะ ฮ่าๆๆ"

ผมลองมองดูเธอบ้าง และได้คำตอบที่ต่างจากเธอเล็กน้อย

"เราว่าแกก็ดูดีเวลาอยู่ใต้ไฟถนนเหมือนกัน แต่มันเป็นเพราะแกดูลึกลับน่าค้นหาต่างหาก"

เธอส่งเสียงอืมในลำคออย่างครุ่นคิด ก่อนจะยักไหล่แล้วเดินต่อ

นานนนนนมาแล้ว ที่ไม่ได้เขียนนนน อาาาา บิดขี้เกียจแป๊บ ไร้พล็อตอีกแล้วนาจา แถสดอีกแล้วนาจา ขอบคุณที่อ่านฮะ