มาเข้าเรื่องเนื้อในกันดีกว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมบนเรือเหาะที่เรียกว่า Jellyfish เพราะตัวเรือเหาะออกแบบมาคล้ายแมงกะพรุน โดยนักวิจัยกลุ่มหนึ่งที่ออกไปทดสอบเรือเหาะแล้วตายเรียบทั้งหมดเลย เล่มนี้เจ๋งอยู่อย่างคือการเล่าเรื่องที่ดูเหมือนซับซ้อน แต่ไม่สับสนเลย แม้จะตัดสลับไปมาบ่อยยิ่งกว่าหนังก็ตาม มีพาร์ทที่เล่าเรื่องฝั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจสืบสวน กับฝั่งนักวิจัยบนเรือเหาะ ค่อย ๆ เฉลยปมต่าง ๆ ทำให้เราเดาไปต่าง ๆ นานาว่าใครคือคนร้าย ตอนอ่านรู้สึกว่าได้แค่เดินตามผู้เขียนต้อย ๆ เดาไม่ได้เลยทั้งแรงจูงใจและวิธีการฆาตกรรม แต่ก็แอบเอะใจบางจุด สนุกดีค่ะสำหรับคนที่ไม่ค่อยได้อ่านวรรณกรรมแนวนี้อย่างเรา แต่ต้นเรื่องอาจจะยืดยาดไปบ้าง ปูพื้นปูพรมกันไปตามสไตล์แต่กลางเล่มก็เริ่มน่าสนใจขึ้นแล้ว

อีกประเด็นสำคัญในการอ่านเล่มนี้เลยก็คือ วิชา เคมี ใช่ค่ะคุณอ่านไม่ผิด ด้วยความที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับกลุ่มนักวิจัยเรือเหาะ ก็ต้องมีการพูดถึงเรื่องการผลิตเจ้าเรือเหาะนี้ซึ่งเป็นปมหลักของเรื่องเลยก็ว่าได้ โดยใช้ความรู้ 2 แขนงหลัก ๆ ด้วยกัน คือ 1.เคมี(พอลิเมอร์) 2.วิศวกรรมอากาศยาน ตอนหยิบมาเราไม่รู้มาก่อนว่ามันเกี่ยวกับเคมีด้วย แต่ด้วยความที่เรียนเคมีมา แขนงพอลิเมอร์ซะด้วย เราก็ต้องบอกเลยว่าปฏิกิริยาเคมีต่าง ๆ อาจทำให้คนอ่านงง ๆ แต่ไม่ได้ยากจนเกินไป เพราะในเรื่องจะมีคนที่สงสัยและถามเหมือนคุณ แต่ถ้าอ่านไม่เข้าใจก็ข้ามไปได้เลย ไม่จำเป็นต้องเจาะลึกกับมัน คุณสามารถสนุกกับเนื้อเรื่องต่อไปได้โดยไม่ต้องเข้าใจเรื่องเคมีทั้งหมด

ส่วนคำว่า แมงกะพรุนไม่เป็นน้ำแข็ง จะมีความหมายว่ายังไง อยากให้อ่านแล้วจะรู้ว่าต้องเป็นชื่อนี้เท่านั้นจริง ๆ อ่านจบแล้วก็ถือว่าเป็นเรื่องที่สมควรได้รับรางวัลจริง ๆ แยบยลและน่าสนใจ ถ้าอยากลองอ่านแนวฆาตกรรมก็ขอแนะนำเรื่องนี้ค่ะ