เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Cloud flow , tears runxundae
day twenty-two : breeze
  • เช้าวันใหม่ในระหว่างตรวจทานสภาพอากาศ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วพบจุดสีดำบนท้องฟ้า คงเป็นนกตัวหนึ่ง แต่เพราะอะไรมันถึงบินสูงขึ้นไปขนาดนั้น นกน้อยบินวนไปมาเชื่องช้า ระดับความสูงที่เพิ่มขึ้นคงส่งให้ขนาดของมันย่อยเล็กลงไปทุกที


    หากแม้เป็นวัตถุใดแล้วมันคงร่วงหล่นลงสู่ผิวดิน มีความเร็วและอัตราเร่งคงที่จากค่าแรงโน้มถ่วงของโลกชักพามา แต่นกในสมมติของผมมีแต่จะลอยสูงขึ้น สูงขึ้นไป ราวกับต้องการหลุดพ้นจากแรงดึงดูด จุดสีดำเคลื่อนที่หมุนคว้างเป็นเป้าสายตาบนฉากหลังสีขาวของเมฆใหญ่ ผมนึกสงสัยแต่ไม่อาจพิสูจน์หาคำตอบได้ จะเป็นนกหรือไม่ใช่สิ่งนั้นก็ลับสายตาเขาไปซะแล้ว ตะกอนความสงสัยเริ่มจางไปพร้อมกับอาการระคายเคืองดวงตาและความรู้สึกปวดแปล๊บที่หลังคอเข้ามาแทน


    มีอีกหลายคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ กระนั้นผมไม่มั่นใจนักว่าจะหมายถึงไม่มีหนทางสำหรับคำตอบอย่างแท้จริง หรือเพราะมันยังไม่ใช่คำตอบที่ตัวผมต้องการกันแน่



    .
    .
    .



    กำหนดการรับปริญญาใกล้เข้ามาทุกวัน ผมเพิ่งจองตั๋วเครื่องบินกลับกรุงเทพในตอนสายก่อนที่พายจะโทรศัพท์เข้ามาไม่กี่นาที ใจความห้วนสั้น เธอจะมาถึงในอีกสิบนาที ไม่มีปัญหา ผมชอบฟังเสียงของเธออยู่แล้ว มันดีกว่าเดาสำเนียงจากระบบแชทเป็นไหน


    ผมเดินเข้าไปในซอยถัดจากทาวน์เฮ้าส์ประมาณสองร้อยเมตรพร้อมกับกราฟ เขายังอยู่ในชุดเมื่อวาน มีร้านซักรีดฝังตัวอยู่ที่ชั้นหนึ่งของหอพักสภาพเก่าโทรม เราหอบเสื้อผ้าสองตะกร้าใหญ่ไปส่งซักตั้งแต่สองวันก่อน ยังมีเวลาพอให้ผมได้เปลี่ยนจากเสื้อคอย้วยเป็นเชิ้ตตัวใหม่ แม้ไม่ผ่านการรีดแต่ผ้าทุกผืนกลับเรียบสนิท มันถูกพับเรียงไว้อย่างดีในตะกร้าที่แปะกระดาษระบุชื่อของเพื่อนสนิท หญิงชรานั่งประจำบนเก้าอี้หวายหน้ากำแพงกระจกของร้านเสมอ เธอสถิตอยู่กับที่ ผิวทั้งใบหน้าและร่างกายยับย่นตามอายุขัย เรายื่นเงินให้เธอเหมือนทุกครั้ง รู้กันว่าต้องเตรียมไว้ให้พอดีเพราะการให้แม่เฒ่าควานหาเศษเหรียญจากกระเป๋าอาจต้องใช้เวลารอคอยชั่วชีวิต


    เสียงเปียโนแว่วมากับสายลม ตัวโน้ตกระโดดไปมาจับเป็นเพลงไม่ได้ ใบไม้แห้งบนต้นรอบพื้นที่ปลิดปลิวลงพร้อมกันคล้ายถูกสั่งการ ดอกหญ้าที่แทรกขอบทางเอนไหวคล้ายมีชีวิต หอพักนี้ขึ้นชื่อเรื่องความเก่าขลัง เช่นเดียวกับร้านซักรีดที่ว่ากันว่าสะอาดจนน่าขนลุก ผมสบตากราฟ เขาส่ายหน้า สองมือหอบตะกร้าคนละใบ สองเท้าพาตัวเองไปให้ไกลจากบริเวณ โน้ตตัวเดิมเล่นวนซ้ำไล่เรามาจากเบื้องหลังแต่ไม่อาจทราบแหล่งกำเนิดที่แน่ชัด เราเร่งฝีเท้ามาถึงบ้านโดยปราศจากคำพูด เสียงจากประกาศวิทยุชุมชนช่วยทำลายความเงียบแม้จังหวะรัวกลองบนหน้าอกยังดำเนินอยู่


    ความรู้สึกผมปนเปบอกไม่ถูก "มึงว่าแปลก ๆ ไหม"


    "แปลกมาแต่ไหนแต่ไร ถึงอย่างนั้นช่วงนี้กูว่ามันมากเกินไปแล้ว" เขากล่าว ใบหน้าซีดเซียวชวนสับสนว่าเกิดจากเวลาพักผ่อนที่ยังไม่เพียงพอหรือเพราะเหตุการณ์ประหลาดเมื่อสักครู่ "วันนี้มึงไปไหน"


    "พายบอกแค่กำลังมา ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน"


    กราฟพยักหน้ารับ มือควานลึกไปในตะกร้าแล้วหยิบเสื้อยืดติดขึ้นมา ผมนึกขึ้นได้ว่าตัวเองต้องเปลี่ยนอาภรณ์สวมใส่เช่นกันกระนั้นผมกลับหาเสื้อเชิ้ตที่เคยใส่บ่อยครั้งไม่เจอ ลองค้นหาจากตะกร้าที่กราฟถือมาก็ไม่มี - แปลกพิลึก ผมไม่ชอบใจความรู้สึกเช่นนี้เลย












Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in