เป็นความชะล่าใจครั้งที่สองของเขาที่ตัดสินใจลุกขึ้นไปอาบน้ำกลางดึกเพราะรู้สึกไม่สบายตัว ผลที่ตามมาคือดีกรีไข้ที่สูงขึ้นไหนจะความรู้สึกปวดหนึบเมื่อกลืนน้ำลาย ครั้นเมื่อพายโทรมาสอบถามอาการในตอนเช้าผมจึงถูกสวดซะเละเป็นโจ๊กพร้อมลงเอยด้วยการนั่งประจำตำแหน่งข้างคนขับให้เธอพาไปคลินิกแต่โดยดี ฉีดยาไปหนึ่งเข็มและได้แผงยาเม็ดใหญ่กลับมา สรุปแล้ววันทั้งวันผมฝันไปมากกว่าตื่นเสียอีก

ในความฝันสีขาวดำทุกอย่างเหมือนจริงจนยากจะอธิบาย เหมือนจนกลัวเหลือเกินว่ามันจะไม่ใช่ฝัน ความทรงจำผมสับสน ไม่รู้จุดเริ่มต้นและจุดจบอยู่ที่ไหน ความต้องการตามหาบางสิ่งที่ไม่รู้ว่าคืออะไรวนเวียนไปมาในความคิดเหมือนเป็นข้อกำหนดตายตัว ผมขอบคุณกราฟและพายที่ช่วยปลุกผมให้ตื่น แต่ถึงจะฝืนลืมตาให้นานแค่ไหนฤทธิ์ยาก็ทำให้ผมจมไปในทะเลฝันอีกครั้ง ได้แต่วอนขอให้อาทิตย์ฉายแสงทอประกายมอบสีสันให้เมืองไร้สีของผมบ้าง - เกลียดตัวเองตอนนี้ชะมัด - แต่ยิ่งพยายามยิ่งไร้ผล ผมยังคงฝันต่อไป

.

.

.

เขาตื่นขึ้นมากลางดึกอีกครั้ง เรียกว่าค่อนไปทางเช้ามืดน่าจะถูกต้องกว่า แสงจากหน้าจอโน๊ตบุ๊คสว่างอยู่ไม่ไกลจากเตียง กราฟหันมามองเขาแวบหนึ่งก่อนสองมือจะกดลดเสียงกีต้าร์ที่คลอมาจากลำโพงพกพา กาแฟสองกระป๋องวางอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นที่เขาจับจองพื้นที่อยู่ ถ้าผมจำไม่ผิดกราฟนั่งในตำแหน่งเดิมเหมือนเมื่อตอนเย็นไม่มีผิด ต่างกันเพียงจำนวนกระป๋องกาแฟที่เพิ่มขึ้นเท่านั้น

"เป็นไง รู้สึกดีขึ้นยัง"

"มั้ง"  ผมพูดได้ไม่เต็มปาก  "มึงไม่ไปทำงานที่ห้องวะ"

"กลัวมึงตายไง นอนเพ้อจนกูกับพี่พายหลอนไปหมดแล้วเนี่ย" กราฟเอ่ยเสียงเรียบก่อนจะขยับตัวคลายเมื่อย เมื่อผมเซ้าซี้ถามว่าละเมอพูดอะไรไม่ดีไปหรือไม่เพื่อนสนิทก็เพียงแค่นหัวเราะในลำคอให้เป็นคำตอบก่อนจะส่ายหน้าน้อย ๆ

"พูดแต่เรื่องไม่เป็นเรื่องมึงอะ โต้ตอบได้แบบนี้ค่อยดีหน่อย"

"เxี้ย กูขอโทษ" ผมโพล่งเสียงดังจนตัวเองยังตกใจ

"หยุดเลย กูฟังจนเบื่อแล้วสัx - ขอโทษที่ป่วย ขอโทษที่รบกวน ขอโทษที่เป็นภาระ มึงจะขอโทษอะไรเยอะแยะวะไอ้x่า" อีกฝ่ายปรามพร้อมต่อว่า พวกเราเงียบกันไปพักใหญ่ก่อนที่กราฟจะตบหน้าผมด้วยชุดวลีหนึ่งจนตื่นเต็มตา

"พึ่งพาคนอื่นบ้าง" กราฟกล่าวขณะยังลอบมองผมผ่านแว่นสายตา นัยน์ตาเล็กหรี่ลงจนแทบมองไม่เห็นตาดำ ยิ่งเมื่อพิจารณาดูเงาหน้าที่ฉาบด้วยแสงสีฟ้าท่ามกลางความมืดในห้องแล้วนั่นฟังดูคล้ายจะเป็นคำขู่มากกว่าคำขอร้องซะเหลือเกิน ผมอึ้งไปนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าตอบรับไม่ขัดข้อง

เพราะอย่างไรตอนนี้ผมก็ไม่ได้อยู่คนเดียวแล้ว

.

จริงหรือ ?