เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
นักเขียนรอการระบายwhalexme_
ความเศร้าที่ไม่ยินดีต้อนรับ
  • 19.

      เราเป็นนักเขียน เราเชื่อมาตลอดว่าเราเป็นแบบนั้นเพราะเราเขียนมากกว่าพูด โดยนิสัยส่วนตัวแล้วเราเป็นคนไม่เงียบ พูดมาก พูดได้ทั้งวัน ถ้าอยากพูดแต่ไม่มีคนฟังก็จะพูดให้ตัวเองฟัง แต่ก็เหมือนคนทั่วไปคือพูดแค่กับคนที่อยากพูด แต่พออยู่กับคนอื่นที่ไม่สนิทกลับกลายเป็นใบ้ซะงั้น 


      เราไม่ได้ชื่นชอบการเขียนมากนัก แต่ช่วงหลังมานี้ที่มีอาการ กลายเป็นว่ามันพูดไม่ได้ พอพูดไม่ได้ก็ต้องเขียน เพราะอย่างน้อยมันก็ยังได้ระบายออกมา เราเริ่มจากเขียนเรื่องราวหลายๆอย่าง อิงความรู้สึกของตัวเองใส่เข้าไป กลายเป็นว่ามันรู้สึกดี หลังจากนั้นมาเราก็ไม่พูดเรื่องของตัวเองให้ใครฟังอีกเลย 


      เราไม่แน่ใจว่าเริ่มมีอาการแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ และไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไร เราเริ่มเครียดกับสิ่งเล็กๆน้อยๆ ท้อง่าย ร้องไห้ง่ายกว่าเดิม ทั้งๆที่วันนั้นประจำเดือนไม่ได้มา เราเครียดแม้แต่การทำน้ำหก บางครั้งก็ร้องไห้เพราะหน้าเว็บโหลดไม่ไป เป็นอะไรแบบนี้อยู่หลายครั้งมากจนเบื่อตัวเอง แต่ไม่เคยโทษตัวเองนะ เรากลับโทษคนรอบข้างหรือสิ่งของที่ทำให้เราเครียดจนเป็นแบบนี้ 


      เราเริ่มรู้สึกว่าช่วงหลังมันแย่ขึ้น เราไม่ได้เป็นอาการแบบนี้เวลาอยู่คนเดียว เราร้องไห้เพราะไม่อยากไปซื้อต้นหอมที่ตลาดให้พ่อ เราร้องไห้เพราะไม่อยากกรอกเอกสารหน้าเว็บให้พ่อ เราร้องไห้เพราะน้องด่าว่างี่เง่า ทั้งๆที่เมื่อก่อนเราคงด่ามันกลับ เราพยายามอดทนแล้วลองเปลี่ยนตัวเอง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนอะไร ก็แม่งแก้ไม่ได้ หาจุดไม่เจอ หลายๆครั้งที่คนในครอบครัวเห็นเวลาเราร้องไห้เพราะเรื่องเล็กๆน้อยๆ(สำหรับพวกเขา)แบบนี้ ส่วนมากก็จะพูดว่าเป็นไรอะ แค่นี้ก็ร้องไห้หรอ แล้วแบบนี้ในอนาคตจะไปเจออะไรได้ บลาๆๆๆๆๆๆ -แม่งทำให้เรารู้สึกแย่กว่าเดิม


      เราว่าเราแย่ลงเมื่อเวลาเราเครียดหรือกดดันมากเราจะเริ่มรู้สึกอยากอ้วก แต่มันก็แค่ชั่ววูบแล้วก็หายไป เป็นแบบนี้บ่อยมาก จนล่าสุดเราเครียดเพราะต้องทำธุระให้พ่อทั้งๆที่ไม่อยากทำ เราฝืนตัวเอง สุดท้ายเราทนไม่ไหววิ่งไปอ้วกหลังบ้านต่อหน้าพ่อ พอกลับมาพ่อทำหน้าปลง แต่คำพูดแสดงความห่วงใยเหมือน copy มาจากในเน็ต เรารู้ว่าพ่อเป็นห่วง แต่เราก็รู้ว่าพ่อไม่เข้าใจเราเหมือนกัน พอเป็นแบบนี้แล้วแม่งแย่กว่าเดิมมากๆ 


      อาการแย่ของเราแบบนี้มันเป็นๆหายๆ แต่ส่วนมากจะเป็นมากกว่า เราไม่เคยคุยกับที่บ้าน กับจิตแพทย์หรืออะไรต่างๆก็ไม่เคย จนเดือนที่แล้ว เราเริ่มนอนไม่หลับ นอนหลับยาก ถ้าหลับก็ฝัน แล้วแม่งไม่เคยฝันดีอะ ฝันร้ายติดต่อกันทุกคืน เริ่มตื่นขึ้นมากลางดึก พอหลับต่อมันก็ฝันต่อ บางครั้งแค่งีบหลับสิบนาทีมันก็ยังอุตส่าห์ฝันร้ายให้ เป็นแบบนี้จนกลัวการนอนหลับไปพักนึงเลย 


      ทุกวันนี้เรายังไม่ได้พบจิตแพทย์ แต่คิดว่าต้องได้พบเร็วๆนี้ เราเริ่มมีความคิดอยากฆ่าตัวตาย ไม่อยากอยู่ เบื่อความเครียด เบื่ออาการแบบนี้ เบื่อๆๆๆๆๆๆ แต่จริงๆเรารู้แหละว่าเราไม่ได้อยากตาย คือเป็นคนโลภโดยสันดาน มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เรายังไม่ได้ทำ เรียนก็ยังไม่จบ เที่ยวรอบโลกก็ยังไม่ได้ทำ เอาแค่ในประเทศแม่งยังไม่ครบเลย แต่พอสักพักก็คิดว่าช่างแม่ง ตายไปชาติหน้าชีวิตอาจจะดีกว่านี้ก็ได้ปะ ไม่รู้หรอกว่านรกมีจริงหรือเปล่า เอาเป็นว่าตายก่อนแล้วค่อยไปคุยกับยมทูตเอาแล้วกัน 


       เราเคยคิดว่าจะตายยังไงดี ในหัวเรามีวิธีหลายอย่าง แต่จริงๆเป็นขี้ขลาด อยากตายแบบไม่เจ็บ ไม่เอาโดดตึก ไม่เอาแทงตัวเอง อยากตายแบบนอนหลับตาย หรือแม่งก็หายวับจากโลกไปเลย คือไหนๆก็อยากพ้นความทรมานแล้ว ขอตายแบบไม่ทรมานไม่ได้หรอ กลัวมาก แต่ก็ยังคิดหาวิธีการตายแบบน่ารักๆทุกวัน 


      เร็วๆนี้เราหวังว่าเราคงได้พบหมอจิต เพราะอย่างน้อยเขาน่าจะรับฟังสิ่งที่เราอยากบอกโดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะมองว่าเราเป็นภาระ เราหวังแค่นี้จริงๆ.

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in