เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
#fictober 2017ritaaaa
iii. pillow(?)talk

  • Bicep (n.)
    - the large muscle in the upper arm that turns the hand to face palm uppermost and flexes the arm and forearm.







    คืนนี้ผมกับเขาก็อยู่ด้วยกันสองคนอีกตามเคย


    ร้านกาแฟยี่สิบสี่ชั่วโมง ฝนตกแบบเหงาๆ และความว่างเปล่าที่ชวนให้รู้สึกเศร้า... เราสองคนได้แต่หันมองกันเป็นระยะขณะง่วนกับอุปกรณ์ต่างๆ แม้จะไม่มีลูกค้าเข้ามาเลยก็ตาม


    อาจไม่ใช่เรา อาจจะเป็นผมคนเดียวที่พยายามทำให้ตัวเองยุ่งวุ่นวายที่สุดเท่าที่จะทำไหว...




    “นี่! พักเหอะ”

    เสียงเอ่ยเจือหัวเราะดังขึ้นด้านหลัง ตามด้วยแก้วกาแฟกระดาษร้อนกำลังดีที่ถูกยัดใส่มือ “ไม่มีลูกค้ามาหรอก”


    “แอบกินกาแฟร้านฟรีเหรอ?”

    “เดี๋ยวจ่ายน่า”



    รอยยิ้มบนใบหน้านั้นแสนสดใส ผมทำอะไรไรได้นอกจากปล่อยให้เขากึ่งจูงกึ่งลากตัวเองไปยังเคาน์เตอร์บาร์ปราศจากผู้จับจอง





    ฝีมือการชงกาแฟของเขาดีกว่าผมมาตลอด แค่อเมริกาโน่ง่ายๆ แก้วเดียวก็บอกได้แล้ว...



    เรานั่งจิบกาแฟ หวังให้ความร้อนขมปลุกประสาทง่วงๆ งุนๆ ให้ตื่นขึ้น

    เคยได้ยินใครสักคนบอกไว้ว่าบาริสต้าจะตายด้านกับคาเฟอีน.. โชคดีที่ผมยังไม่เป็น แต่สำหรับเจ้าเด็กข้างๆ ก็ไม่แน่



    ศีรษะเริ่มโคลงเคลงไปมา ดวงตาสีฟ้าปรือจนใกล้ปิด... ผมกำลังจะบอกให้เขาฟุบหลับลงไปอยู่แล้วเมื่อเสียงพึมพำดังขึ้นมาขัดจังหวะ


    “พี่ โอบผมหน่อย”

    “ห๊ะ?”

    “จะซบอ่ะ ง่วงนอน”

    “ฟุบโต๊ะลงไปดิ”


    ผมส่ายหน้า แสร้งหันเหยกแก้วกาแฟขึ้นมา แม้ว่าจิตใจจะไม่รับรู้ถึงรสชาติของเหลวสีเข้มที่ไหลลงคอไปแล้วก็ตาม



    “ไม่เอา ไม่สบายเท่าซบแขน”

    มองลงไปในสายตามุ่งมั่น คนอย่างเขาเอาจริงเอาจังกับทุกเรื่องในโลก ถ้าไม่ได้อย่างใจไม่มีทางยอมเลิกรา


    ป่วยการจะต่อต้าน ผมตัดสินใจยินยอมทำตามคำขอร้องนั้นแต่โดยดี...





    คนตัวเล็กกว่าขยับกายเข้ามาใกล้ ปล่อยให้ผมเฝ้ามองเขาหันหาช่วงต้นแขนที่สบายพอจะหนุนนอนได้จนพอใจ


    “สบายเหรอแบบเนี้ย?” ความสงสัยเก็บไม่ไหวจนต้องเอ่ยถาม



    “พี่รู้ป่ะว่าตัวเองเป็นหมอนที่สบายที่สุดในโลก”



    เด็กหนุ่มงึมงำแทบจับไม่ได้ใจความ


    เงียบ... สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นทำให้ผมตัดสินใจเก็บคำถามอื่นๆ หลังจากนั้นลงคอหายไป







    กาแฟหมดแก้ว และเขาเองก็หลับไปแล้ว แต่ฝนนอกหน้าต่างยังคงตกหนัก และร้านกาแฟยี่สิบสี่ชั่วโมงยังคงว่างเปล่า



    เหลือเพียงผม ที่ต้องรับรู้จังหวะการหายใจของเจ้าของเส้นผมสีบลอนด์ที่สยายบนต้นแขนของตนเท่านั้น





    เฮ้อ...



    จะหลับหรือตื่น ผมก็คงได้แต่มองเขาต่อไป ไม่กล้าทำอะไรมากมายเกินกว่านี้อยู่ดี





    bicep -end-
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in