วันนี้ฉันตื่นมาเรียนพิเศษตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า แต่กว่าจะถึงที่เรียนก็ปาไปสิบโมงแล้ว ถึงอย่างนั้นฉันก็ไ่ม่ลืมที่จะซื้อชาเขียวปั่นมากินระหว่างเรียน ชาเขียวที่แม่ค้าทำให้มันหวานเกินไปถึงแม้ฉันจะบอกแม่ค้าไปแล้วว่าเอาหวานน้อย รู้สึกเซ็ง ๆ แต่ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก เพราะฉันเลือกเองว่าจะกินร้านนี้ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าแม่ค้าทำไม่ถูกปากฉันเราไหร่

ฉันใช้เวลาสองชั่วโมงไปกับการเรียนคณิตศาสตร์ อันที่จริงแล้วไม่อยากมาเรียนเพราะฉันเรียนสายศิลป์ แต่เกรดคณิตศาสตร์ของฉันต่ำเตี้ยเรี่ยดินเสียจนแม่บอกให้มาเรียนคณิตศาสตร์เถอะ ฉันคัดค้านแม่ในทีแรก ก็ตอนนี้ฉันอยู่ม.ปลายแล้วนี่นา ควรจะทุ่มเทเวลาไปกับวิชาที่ฉันต้องใช้คะแนนไปเข้ามหาวิทยาลัยสิ ถูกไหม อย่างไรก็ตาม, สุดท้ายฉันก็มาเรียนตามที่แม่บอกอยู่ดี ขอบอกก่อนว่าแม่ฉันไม่ได้แฮปปี้เท่าไหร่หรอกที่ฉันเลือกเรียนสายศิลป์ เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องตั้งใจเรียนเป็นพิเศษล่ะ

สำหรับมื้อเที่ยงในวันนี้ก็ไม่มีอะไรพิเศษ ฉันกินข้าวมันไก่กรอบเพราะไม่รู้ว่าจะกินอะไร หลังจากนั้นฉันก็ขึ้นรถเมลล์ไปห้างเพื่อไปซื้อโฟมล้างหน้า เสร็จแล้วก็นั่งรถเมลล์ไปบขส.เพื่อจะกลับบ้าน ฉันซื้อตั๋วรอบ 14:20น. แต่กว่ารถจะมา ทำให้ออกเดินทางช้ากว่าเวลาจริงไปเกือบ 40 นาที

ฉันตัดสินใจไม่โทรศัพท์หาแม่เมื่อมาถึง และเดินกลับบ้านเอง แต่เดินไปได้สักพักก็พบว่ารองเท้ามันกัด (อีกแล้ว) ฉันไม่มีทางเลือก ได้แต่เดินต่อไป ระหว่างทางแวะซื้อขนมปังไส้ทูน่า 2 ชิ้น และใช้แบงค์ร้อยใบสุดท้ายจ่ายเงิน ทั้งที่ตั้งใจไว้ว่าจะไม่ใช้อีกแล้วแท้ ๆ เฮ้อ... บางทีฉันก็เกลียดตัวเองเพราะแบบนี้

เมื่อฉันถึงบ้านก็กินขนมปังไปหนึ่งชิ้น หลังจากนั้นก็มาเขียนไดอารี่ หลังจากนี้ก็ไม่มีอะไรแล้วนอกจากกินข้าวเย็น อาบน้ำ นั่งเล่นอินเทอร์เน็ตจนดึกดื่น แล้วก็นอน เรื่องราววันนี้ก็มีแค่นี้แหละ