โลกเหมือนเงียบงันเนิ่นนาน
ผ่านผันวันวาร
อิ่งอ้อยช้อยเชื่องเยื้องกราย
มองกระจกเงาเดียวดาย
คิดถึงสหาย
อยู่ห่างต่างเหย้าเหล่าไกล
ชีวิตเชื่อมต่อฉับไว
แม้นอยู่เมืองใด
ย่อมคุยเห็นหน้าฉับพลัน
หากเป็นไปได้ดั่งฝัน
อยากพบเจอกัน
ชีวิตสัมผัสชีวา
ชีวิตควรไหวไปมา
ดั่งสายธารา
นำเรือใบไม้ลิ่วลอย
ลมเลื่อนละอองเคลื่อนคล้อย
ดั่งฟุ้งดาวฝอย
กระจายเวียนร้อยจักรวาล
ชวนเพื่อนสร้างเรื่องเล่าขาน
สนุกสำราญ
สุขทุกข์ร่วมกันทันที
หากความเป็นจริงยังมี
ห้องสี่เหลี่ยมนี้
พื้นที่ชีวิตชั่ววัน
///
กาพย์ฉบัง 16
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in