เริ่มวันนี้ไม่มีซึ่งแสงแดด
ดวงตะวันส้มแสดหายไปไหน
มิพบคนเคียงคุ้นก็ขุ่นใจ
เคยอยู่ใกล้ไม่นึกระลึกกัน
พอเช้านี้ฝนตกลงเปาะเปาะ
ดั่งเปียโนนุ่มเสนาะไพเราะลั่น
ต้องขอบใจไมตรีมีแบ่งปัน
เริ่มต้นวันด้วยเพลงบรรเลงรมย์
พอเที่ยงวันดวงแดดกลับเด่นหล้า
เห็นฝั่งฟ้าสวยใสดูเหมาะสม
หยิบจิตใจผึ่งแดดและผึ่งลม
เดี๋ยวหมักหมมขมขื่นมิชื่นทรวง
พอตกบ่ายกลายว่าฟ้าครึ้มครึ้ม
ทั้งทึบทึมซึมเซาเอาเป็นห่วง
ถึงตอนนี้ต้องลาเจ้าแดดดวง
เมฆมาช่วงชมฟ้าให้อาดูร
พอตกเย็นเมฆมายมาก่ายกอง
และป่าวร้องครืนครันยันโพ้นนู่น
ฝนจะมีเมฆมาเป็นเค้ามูล
ทุกเหตุผลเกื้อกูลกันและกัน
พอหัวค่ำหวนคิดไคร่ครวญหา
เมฆที่มาคืนไปในชั่วสั้น
ลืมเก็บใจผึ่งแดดเมื่อเที่ยงวัน
ยังเก็บทันก่อนดาวจะเก็บไป
พอตกดึกนึกถึงจันทร์สวยโสม
หยิบมาแขวนเป็นโคมไฟดวงใหม่
แสงนวลนวลชวนอุ่นกรุ่นในใจ
แทนอ้อมกอดคนไกลไม่กลับมา
พอเที่ยงคืนฝนตกลงอีกครั้ง
ใครคนหนึ่งคอยหวังคนึงหา
เมฆน้ำฝนหนใดในโลกา
หรือคนไกลร่ำลาเป็นฝนพรำ
พอรุ่งเช้ามีแสงของวันใหม่
ต้นไม้ใหญ่ไม้พุ่มชอุ่มฉ่ำ
โลกผันแปรผ่านไปเกินใฝ่จำ
เรามักซ้ำเรื่องเศร้าแสนตราตรึง
///
กลอน 8
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in